Dag 3
Ik wordt wakker door het klapperende tentdoek. De wind is duidelijk aangetrokken. Ik kan het niet zien maar vermoed een weersomslag. Het is nog aardedonker. Mijn tentje staat stevig en al mijn bagage staat droog. Ik heb alleen gisteren wat ranzig ruikende thermohemden, sokken en fietsbroeken uitgespoeld. Deze hangen in de heg naast mijn tent en aan mijn fietsstuur uit te lekken. Droog worden ze niet maar fris in ieder geval wel!

Ook vandaag zit ik weer tegen 8 uur op mijn fiets. De camping is nog volledig stil. Receptie gesloten. Ik betaal bij het inchecken gelijk voor de overnachting zodat ik weg kan wanneer ik dat wil. Gisteren had ik alleen de pech dat tegen de tijd dat ik ging douchen de receptie al gesloten was. De toegang tot de doucheruimte blijkt met draaihekken afgesloten. Alleen met een speciale munt krijg je toegang. Dat had de vriendelijke meneer aan de balie niet gezegd. Nergens een automaat voor deze munten te bekennen. Wat nu? Ik stink een uur in de wind. Mijn kleding plakt aan me en ik verlang naar een warme douche en droge schone kleren. Ik kan twee dingen doen: of ik ga andere gasten vragen of zij mij een munt kunnen verkopen of ik ga illegaal een toegang vinden. Dat laatste bevalt me beter... ;-). Het draaihek bevindt zich achter een afgeschermde ruimte dus niemand ziet me. Ik schuif mijn douchespullen en schone kleding onder het hek door. Zet 1 voet op een dwarse stalen buis van het hek en til mezelf over het hoogste punt. Zwaai mijn benen erover en laat me aan de andere zijde naar beneden glijden. Ik merk dat ik twee dagen gefietst heb. De 275 km zijn voelbaar in mijn benen en rug. De douche voelt als een ware beloning. Bedenk me dat als je ergens moeite voor moet doen het extra genieten is.....

Het is 11 uur geweest en ik drink koffie in De Panne. Ik heb het bij het rechte eind gehad vannacht. De dag is grauw en de wind hard. De Belgische kust is niet echt fraai. Een soort Bijlmer aan Zee... veel flats. Weinig knusse strandtentjes. Deze kustlijn is echt verurbaniseerd met brede autobanen en hoogbouw.
Ik passeer aan mijn linker zijde een van de weinige mooie huizen vandaag. Het staat aan de duinrand. Veel aan het huis doet denken aan Jugendstil/Art-Nouveau. Weelderige lijnen. Veel hout en gekleurd glas. Stijlvol. Chique, maar bij nadere inspectie vergane glorie. Onderhoud is nodig... Op de gevel prijkt een plateau met 1920 erop gegraveerd. Daarnaast een bord 'Te Koop'. Dit moet ooit een droomhuis aan zee zijn geweest. Uitzicht over de Noordzee. Ik kijk naar rechts. Zie de zee niet. Alleen maar rijen flats van 10 en 12 etages hoog.... beton en glas. Eeuwig zonde. Dit huis lijkt bijna misplaatst. Ze kijkt uit over een autoweg en een betonnen wal met balkons eraan. Hoe mooi het huis ook is, ik zou ook niet meer in dat mooie huis willen wonen.

Rond het middaguur passeer ik de Belgisch-Franse grens. Het is gelijk lastig navigeren. De verhoudingen op mijn kaart zijn opeens zoek. De afstanden zijn nu echt anders. Ik ben rond Dunkerque vreselijk aan het zoeken. Fietsroutes zijn er niet en ik wil niet op de provinciaalse weg terecht komen. Uiteindelijk lukt het me om een uitweg te vinden. Op de rotonde staat 'toutes directions'. Kan niet missen. Ik volg de borden. Maar voor ik het weet raast het verkeer met een noodvaart langs mij. Ik twijfel of ik wel goed ben gereden. Ik voel me nu zo kwetsbaar. De wind is harder gaan waaien en hier op deze weg is er geen enkele beschutting. Ik moet alle zijlen bijzetten en als een zeiler scheef in de wind hangend zo dicht mogelijk tegen de berm aan te blijven rijden. Ik heb mijn fietslichten aan en een fluoricerend vestje over mijn kleding getrokken. Maar desondanks schijt ik peulen. Als er een enorme truck met oplegger passeert voel ik hoe ik een speelbal van de plotseling veranderende wind wordt. Ik moet hier weg. Nu! Dit ís gekkenwerk. Aan de overzijde zie ik dat vier fietsers eieren voor hun geld hebben gekozen en door het graanveld ploegen. Ik twijfel. Er ligt een greppel tussen mij en het veld. Daar kom ik met mijn zware fiets plus bepakking nooit over. Opeens zie ik door de regen heen dat er een fietsstrook opdoemt in de verte. Het bevestigd dat ik toch de juiste weg heb gekozen en niet illegaal ergens fiets. Ik voel de ontspanning op het moment dat ik de veilige haven bereikt heb. Het verkeer raast langs mij verder, maar nu deert het me niet. Met gemak is het snelheidsverschil 100 km per uur. Tot mijn grote verbazing houdt de fietsstrook na 800 meter doodleuk weer op! Ik vloek hardop. Welke randdebiel heeft dit bedacht? Ik zoek zo snel mogelijk een afslag. Die vindt ik pas na 5 km angstig doortrappen met stormachtige wind in mijn zij en felle buien. De warme windhoos bij iedere passerende vrachtwagen voelt nauwelijks prettig. Als ik onderaan de afslag mijn fiets in de berm parkeer voel ik de adrenaline langzaam uit mijn lichaam stromen. Pfffff..... ik zal dit maar zien als een wijze les. Bij twijfel niet meer doen.... dan maar omfietsen of verder zoeken.

Dit gebied is 1e wereldoorlogsgebied. Overal passeer ik oorlogsbegraafplaatsen. Ik kies er eentje uit om te bezoeken. Er liggen hier zowel geallieerden als Duitse soldaten van de 1e als 2e wereldoorlog begraven. Waarschijnlijk later zo gedaan want ik kan me niet voorstellen dat dit destijds geaccepteerd werd. Het past wel in het huidige beeld van Europese eenheid. Zo hoort het: iedereen die hier ligt is om totaal zinloze reden gesneuveld. Beide kampen. Deze doden zijn allemaal slachtoffers van anderen met grootheidswaanzin, machtswellust of andere flauwekul. Het was de aanzet tot de EU. Zonder deze zinloze strijd was Europa niet bereid geweest naar eenheid te zoeken. De enorme rijen kruizen maken indruk. Witte rijen. Strak in het gelid.
La Grande Guerre wordt de 1e wereldoorlog hier genoemd. Voor Frankrijk en België is dit DE oorlog. Dat is hier duidelijk te zien. Veel gedenkstenen en oude forten uit die tijd. Opvallend is de relatief hoge leeftijd op de grafstenen uit de 1e WO. Veel dertigers. In de tweede wereldoorlog lag die leeftijd duidelijk lager. Wat ook opvalt is dat er ook islamitische graven liggen. Ik vermoed Noord Afrikaanse legionairs. Franse koloniën natuurlijk.
Inmiddels passeer ik Calais. De wind is vandaag naast het navigeren mijn grootste uitdaging. Dit laatste deel is de wind zo ongenadig hard dat mijn snelheid zakt naar 15 km per uur. En dat terwijl ik echt probeer door te trappen. Ik schat windkracht 7-8. Zeker vlak voor de bui trekt hij hard aan en val ik bijna stil. Goed voor het moraal dat ik zie dat ik de 120 km toch weer ga halen vandaag. Het is en dagje ploeteren, maar ik voel me goed.

Geschreven door JorisRuhe