Olha Portugal!

Portugal, Viana do Castello

Dag 33

Ik zit deinend op de golven mijn fiets vast te houden op de veerboot vol forensen van Cangas naar Vigo. Grappig: Vigo was de Portugese spelmaker van het nationale voetbalelftal. Een held voor de Portugezen. Koning van de swalbe ook trouwens. Maar zijn naam is ontleend aan een stad in het buurland Spanje. Alhoewel de grenzen vroeger vast vele malen bestreden en gewijzigd zijn. De 'V' uitgesproken als een 'B'. En dan te weten dat voor de Portugese voetballiefhebber de Spanjaard als een Duitser is voor de Nederlandse.
Bij het loket van het veer koop ik een enkeltje. Ga natuurlijk de mist in met het uitspreken van mijn bestemming. Ik maak er de Portugese spelmaker van. De dame achter het loket corrigeert mij met een vriendelijke glimlach. Ik ben nog steeds in Spanje tenslotte.
Buiten op de kade is het even zoeken naar de juiste boot want er vertrekken hier ook allerlei andere boten naar de eilanden die hier talrijk voor de kust liggen. Ik vraag het maar gewoon aan een dame in de langste rij. Het is half negen en ik schat in dat de toeristen later starten en de langste rij naar Vigo gaat. Een grote stad betekent nu eenmaal werk. Dus forensen. En ik heb het goed ingeschat. Als laatste ga ik de veerboot af. Iedereen verspreid zich over de stad. Ik sta even te zoeken naar de juiste richting als mijn oog valt op een enorm beeld. Iemand lijkt van zijn voetstuk gevallen. Plat op de snufferd. Ik loop er omheen en blijf nog even kijken. Onwillekeurig moet ik denken aan het versje dat mijn opa van mijn moeders kant vertelde. Weet niet meer precies hoe het ging maar in ieder geval was het Miesje dat met het grote mes speelde. Niet wilde wachten totdat haar moeder thuis kwam om het brood te snijden. Het mes schoot uit.... Het vers eindigde met de lugubere woorden:...het rompje dat viel om en de beentjes bleven staan. Nou dat lijkt hier ook het geval!

Ik fiets langs de riviermonding de laatste baai van dit gebied uit. Per pedaalslag veranderd het landschap weer. Langzaam komt de ruigte weer terug. De rosten. De golven van de Atlantische oceaan. Het lieflijke gaat er weer vanaf.
Het is hier ook duidelijk droger. Je ruikt het. Grappig is dat. De naaldbomen, eucalyptus en het gras ruiken naar droogte. Je hebt zomaar het idee dat een vonkje genoeg is voor een flinke fik.

Vandaag verlaat ik Spanje. Ik heb de Noordkust gezien; ervan geproefd. Het heeft zeker mijn hart gestolen. Van de grillige Pyreneeën met de ruige oceaan tot de lieflijke baaien aan de Noord-Westkust. Het eten. De sfeer. Het uitgestrekte en onherbergzame. De bruisende vissershavens. Maar ook de hartelijkheid van haar inwoners.
Ik verwacht ergens vanmiddag de grens met Portugal te passeren. Mijn vijfde en tevens laatste land van mijn zwerftocht. Het land waar ik een jaar gewoond heb. Van de zomer 1983 tot 1984. Ik was twaalf toen we vertrokken en dertien toen we weer terugkwamen. Een jaar er tussenuit. Dat was wat mijn ouders voor ogen hadden. Het gezin Ruhe op avontuur. In het huis van een broer van mijn moeder die in de Filipijnen zat. Geen stromend water en geen aansluiting op het lichtnet. Alleen een huis, waterbron en een windmolen. Een jaar iets heel anders dan de dagelijkse routine van werk, school en bekende omgeving. Ik bedenk me dat ik eigenlijk met deze reis iets gelijks doe. Maar dan de verkorte versie en alleen. Het achterliggende idee is misschien wel goed vergelijkbaar. Uit de carrousel stappen van iedere dag. Afstand nemen. Terug naar de basis. Jezelf. Reflecteren en vooruit kijken. Even de tijd nemen. Stilstaan. Keuzes wegen. De essentie zoeken.
Voor een deel doe ik dat nu. Wellicht dat wat ik hier gestart ben naebt als ik weer in de dagelijkse routine bezig ben. Dat er een zaadje is gepland. En niet alles hoeft duidelijk te zijn. Laat er alsjeblieft nog maar veel te ontdekken overblijven.

Ik ben rond het middaguur aan de Spaans-Portugese grens in A Guarda. Daar gaat de veerboot naar de Portugese overzijde. Tenminste dat hoort hij te doen. Als ik arriveer ziet het er leeg en verlaten uit. Het loket voor de kaartverkoop is dicht. Potdicht. Het ernaast gelegen 'caféteria' nog leger. Zelfs doods en vervallen. Overal hangen briefjes maar nergens dat het veer vandaag niet vaart. Volgens het rooster zou hij zelfs over een kwartiertje vertrekken. Ik zie een briefje dat hij 13 en 14 juni (ja, dit jaar...) geen veerdienst is vanwege feestdagen. Maar ja, het is vandaag de 17e. Ik kijk over het water en zie Portugal aan de overzijde, maar geen veerboot ertussen heen en weer varen. Een hoop zandbanken. Het is duidelijk eb. Ik ga eerst maar even wat eten en drinken. Op een lege maag met trek is het niet goed besluiten nemen. Het veer gaat vast niet op de aangegeven tijden dus een andere optie ga ik straks wel uitzoeken. Als ik mezelf installeer op een bankje op de lege parkeerplaats naast het kaartjesloket komt er een wandelaar aangelopen. Ook hij inspecteert alle briefjes. Dan kijkt hij mijn richting op. Ik loop maar naar hem toe. Kijken of we er samen uit gaan komen. Hij blijkt Fransman te zijn. Staat verderop met de camper en wil vandaag Portugal in wandelen. Ook samen komen we tot de conclusie dat volgens alle informatie die hier hangt het veer over 4 minuten vertrekt. We schieten allebei in de lach. Het zou ons verbazen als het ze lukt. Er komt een auto aan met Franse toeristen. Zij spreken met hun landgenoot in hun moerstaal en besluiten te vertrekken. De wandelaar gaat een ander traject lopen. En ik ga maar weer verder met eten. Er komen nog een aantal andere Spaanse auto's maar die draaien een rondje terwijl ze over het water kijken. Die kennen waarschijnlijk beter de onvoorspelbare dienstregeling hier. Er komt een man op een scooter aan. Die zal van hier in de buurt zijn. Hij stopt en zet zijn helm af. Ik spreek hem aan. Ach, zegt hij. Soms is het water te laag en komt de veerboot vast te liggen in de Portugese kant. Daar is het ondieper. Bovendien zie ik dat ze hier een steiger de riviermonding in hebben gebouw zodat het veer in het diepere deel kan aanmeren. Ik vraag of er kans is dat de boot nog komt vandaag. Hij weet het niet zeker maar misschien rond 15:00 of 16:00 uur. Ik kijk hoe laat het is. 12:30 uur. Ik bedank hem en ga verder lunchen. Ondertussen kijk ik steeds of er geen veerboot aankomt maar het blijft hier stil.
Ik heb geen zin om uren hier te wachten eerlijk gezegd. Ergens heb ik het gevoel dat het veer niet alleen vanmiddag of vanavond niet, maar vandaag helemaal niet meer gaat.
Als ik op de kaart kijk zie ik een brug zo'n 15 km landinwaarts. Om de kust te blijven volgen betekent dit ongeveer 30 km omfietsen. Ik haal mijn schouders op. Het maakt weinig uit op het totaal. En het past bij de reis. Het onvoorspelbare. Bovendien rek ik mijn verblijf in Spanje hiermee nog eventjes.

Ik heb een juiste inschatting gemaakt. Niet alleen is het 31 km verder als ik aan de Portugese kant het veer in de ook daar lege veerhaven zie liggen, maar er zijn een aantal boten aan de zijkant van het pont aangemeerd. Dat is toch zeker een teken dat de schuit hier al even ligt en ook niet zomaar weg is.
Ik fiets tot Viana do Castello. Daar drink ik aan het strand een ijskoude cola. Het zonnetje brandt erg pittig vandaag. Op het terras bel ik mijn ouders. Ze nemen in eerste instantie niet op. Mijn derde poging is raak. Mijn moeder spreek ik. Het klinkt opeens heel dichtbij. Volgens mijn moeder klink ik anders. Zou het hoorbaar zijn vraag ik mij af?

Portugal. Het land waar mijn ouders wonen. Wij als gezin een jaar gewoond hebben. Mijn zus jaren gewoond heeft en ik vele vakanties heb gevierd. Het heeft een speciale betekenis voor mij om hier te zijn. Het is voor het eerst dat ik me dat zo duidelijk voel.
Morgen kom ik als alles goed gaat aan in O Porto. Daar wil ik per trein naar Lisboa verder gaan. Ik hoop ergens het weekend bij mijn ouders te arriveren. Ik krijg mijn einddoel in zicht. Dat voelt goed. Portugal voelt niet alleen als een laatste etappe het voelt toch ook een beetje als thuiskomen.

Geschreven door

Al 3 reacties bij dit reisverslag

Olha irmoao, PORTUGALI! Idd joor kan mij gevoel van thuiskomen goed voorstellen, heb het elke keer als ik de grens van spanje en portugal oversteek. Heerlijk thuisgevoel!

Bro 2015-06-17 20:58:21

Jeetje Joris, je bent zo dicht bij nu. Wat heerlijk voor je. En wat vreselijk voor je volgers. Ik weet nu al dat ik je dagelijkse verslag en foto's straks enorm ga missen. Wil je nog een selfie plaatsen van de fietser met baard?

Karen 2015-06-17 22:00:44

De deur staat hier voor je open, als steeds. Fijn je binnenkort hier te zien. Herkenning van vroeger en niet weten wat er komt. Zo hoort het, want zo is het. Liesbeth heeft de annex al voor je laten schoonmaken. Eigen bed, eigen douche, eigen koffiezetapparaatje. Wat wil een mens meer. En twee uitkijkende ouders!

Papaatje 2015-06-17 23:27:21
 

Over deze reis
Aantal reisverslagen:
GPS afstand deze dag:
GPS afstand totaal:
Aantal foto's:
Laatste verslag:
Reisduur:
Reisperiode:

Of schrijf je reisverhalen via de app

Met de Pindat App kun je offline reisverhalen schrijven en foto's toevoegen. Zodra je weer internet hebt kun je jouw verslagen uploaden. Ook via de app plaats je gratis onbeperkt foto's.



Klik op 1 van onderstaande knoppen om de app te installeren.