Dag 23

Vanmorgen ben ik zowaar niet de eerste fietser die van de camping vertrekt. Het zijn de drie Engelse vrienden die langs komen rollen om gedag zeggen terwijl ik van mijn ontbijt zit te genieten. Gisterenavond kwamen ze kennis maken. Wilde graag weten wie, waarlangs en waarheen. De groep bestaat eigenlijk uit vijf. Ze noemen zichzelf ook geen echte fietsers. Ze zijn meer bergbeklimmers en wandelaars. Maar een keer per jaar gaan deze drie vrienden apart nog een fietstocht maken. Ze kennen elkaar al een half leven en sommige van de groep langer. Nu ze gepensioneerd zijn zoeken ze elkaar meer op. Per zeilboot zijn de drie naar Santander gevaren met de fiets aan boord. En nu dus fietsend tot aan Calais. Daar varen ze weer terug. Het zijn drie vriendelijke en 'oh so British' beleefde heren. Maar met de nodige Britse zelfspot en bescheidenheid. We hebben gisteren een tijdje staan praten over het fietsen en reizen anders dan met de auto of vliegtuig. Ze hebben nog veel plannen voor de boeg. Mooi om naar te luisteren. Terwijl ze passeren op de fiets wensen we elkaar veel mooie kilometers. De drie musketiers denk ik als ze uit het zicht verdwijnen.
Als ik even later langs de boulevard van Hendye paddel ligt de zee al vol surfers. De echte die-hards. Voor de drukte uit surfen zij de dag in.

Ik ben al snel de Frans-Spaanse grens over. Al bedacht dat ik hier natuurlijk weer even moet gaan wennen aan de andere bewegwijzering. Alle borden weer in andere kleuren. Maar vooral een andere taal. Plaatsnamen gaat nog wel. Alhoewel het hier ook in het Bask staat. Alle gewenning van de afgelopen weken zijn van geen nut. En inderdaad is het gelijk zoeken naar de juiste weg. Daarbij komt dat ik gaandeweg de dag tot de conclusie kom dat de kaarten die ik van Spanje en Portugal heb gekocht eigenlijk ongeschikt zijn voor mijn reis. Ik heb ze besteld bij de website die alles voor fietsvakanties aanbood. Ging er eigenlijk van uit dat het goed zou zijn. Maar het is te weinig gedetailleerd blijkt nu.
Ik krijg niet de tijd om aan de Spaanse borden te wennen. Het is hier net over de grens druk en de wegen kruizen elkaar constant. Als ik denk de juiste weg te hebben blijkt hij toch weer uit te komen op de autosnelweg. Maar waar de Fransen weinig toeschietelijk zijn om een twijfelende fietser te woord te staan hoef ik aan deze kant van de grens niet eens het initiatief tot een vraag naar de juiste weg te nemen. Meermalen komt er iemand naar mij toe en vraagt of ik misschien de weg naar San Sebastian zoek. Waarschijnlijk zijn hier een hoop mensen die op weg naar Santiago de weg zoeken. Ze wensen mij ook allemaal een 'bon Camino' toe. De Spanjaarden hier zijn erg vriendelijk en behulpzaam, maar ratelen zo vreselijk snel dat ik alle zeilen bij moet zetten om de flarden die ik wel versta tot iets voor mij begrijpelijks om te vormen.

In Errenteria verdwaal ik echt. Voor het eerst maak ik gebruik van mijn navigatie op mijn telefoon. Die wijst mij de weg naar de kust weer terug. De weg is steil en al vanaf het begin moet ik naar het allerkleinste verzet. Het is ook een lange klim. Verderop staan twee mannen met elkaar te praten. De een met helm op en mountainbike naast zich. Als ik vlakbij ben steekt de niet-fietser over en zegt dat deze weg doodloopt. Er is wel een weggetje ergens maar dan moet je wel lopen. Slechts 200 meter. Ik wil niet meer terug. Ben al te ver geklommen en heb inmiddels al zo veel moeite gedaan om deze weg eindelijk te vinden. Zag net een bord dat het slechts 3,5 km naar Errenteria is. Daar was ik ongeveer een uur geleden ook..... De andere man zegt dat hij mij zal begeleiden. De een spreekt alleen Spaans, de ander wat Engels en Frans. Dus we spreken een mengeling van wat Spaans, Engels en Frans en zo begrijpen we elkaar. Mijn escorte brengt mij boven naar een verscholen zijweggetje. Het is een heel smal pad. Onverhard. Tussen de struiken door wijst hij. 200 meter lopen zegt hij. Maar het is wel zwaar waarschuwt hij mij voor de zekerheid. Ik heb mijn keuze enige tijd geleden al gemaakt dus zet nu door. Ik begin aan de klim. Het is gladde klei waar ik op loop. Maar na 400 meter buffelen zie ik niets anders dan hetzelfde pad dat nog altijd door slingert naar boven. Spaanse 200 meters denk ik lachend. Uiteindelijk kom ik weer op een asfaltweg. Het zweet gutst uit al mijn poriën. Ze zonnebrand waar ik me mee ingesmeerd heb 2 uur geleden stroomt als melk over mijn onderarmen. Als ik ben bijgekomen zoek ik een richting. Nergens borden. Geen wegnummers. De navigatie wijst me gelukkig goed want mijn richtinggevoel is echt helemaal zoek. Ik was geneigd de andere kant op te gaan. Was ik weer bij het startpunt uitgekomen vrees ik.

Dacht ik dat ik gisteren wat klimwerk te verhapstukken kreeg, vandaag krijg ik het ware werk. Geen genade. De Pyreneeën laten zich hier echt gelden. Ik hoopte nog dat de Pyreneeën aan de kust weinig zouden voorstellen... No way José! Vergeleken landinwaarts zijn ze hier misschien ook niet zo hoog. De klim misschien wat korter, maar de hellingshoek ik echt ongelooflijk. De bergen storten letterlijk in zee. De autosnelweg ligt in het dal en daar mag en wil ik niet fietsen. Alles gaat hier slingerend over de berghellingen. Geen stukje vlak. Of steil omhoog of ik stort de diepte in. Niets er tussenin. Ik neem onzettend veel haarspeldbochten vandaag. Het ene moment druppelt het zweet mijn broekspijpen van mijn korte broek drijfnat, het andere moment fiets ik met kippenvel een dichte mist in bovenop de berg. Een witte soep. Tijdens de afdalingen moet ik extra lagen aandoen die ik beneden in het dal uit doe omdat ik de moord stik. Ik heb op sommige stukken wandelsnelheid. Letterlijk. Ik kruip omhoog. Mijn bagage trekt mijn fiets naar beneden terwijl ik probeer naar boven te komen. Bij de afdaling lijkt het wel alsof ik een harde duw krijg zodra ik de remmen loslaat. Ik schiet als een raket weg. Ik moet veel bijremmen Zo gekronkeld als het stijgen is zo gaat het ook naar beneden. Na enkele uren fietsen ben ik maar een paar centimeter op de kaart opgeschoten.

San Sebastian is een prachtige stad. Ik lunch er aan zee. Nog een koude pastasalade over van gisteren. Ik zit op een bankje te smikkelen terwijl ik mensen kijk. Het is hier gezellig. Overal klinkt straatmuziek. Het is zondag en iedereen wandeld. Met hele gezinnen tegelijk. Ik zie soms vier generaties een zondagswandeling maken. Het is hier heerlijk pauzeren. Het is hier beneden volop zomer terwijl ik daarboven geen hand voor ogen zag. De auto's reden er 50 met mistlicht aan. Ik had ook mijn fietslichten ontstoken. Wat een contrast met de brandende zon hier beneden in de baai.

Zo gaat de dag. Ik kruip omhoog en stort naar beneden. Ik zoek mijn weg met een ongeschikte kaart. Uiteindelijk kom ik op wandelpaden van de Camino de Santiago terecht. Ongeschikt voor mijn fiets. Onverharde paden met losse keien en stenen. Maar het uitzicht en de stilte boven zijn prachtig. Een cadeau na een klim. Ik kom in echte bergdorpjes waar de weiden begraasd worden door de kleine paarden. Er zijn veel veulens geboren zie ik. Ze hebben nog geen echte staart. Meer een versleten borstel waar de haren alle kanten opsteken. Ik hoor de bellen van de grazende koeien klinken op de hellingen. Waan me bijna in de Milka reclame.
Ook op sommige stukken van dit pad moet ik mijn fiets duwend naar boven krijgen omdat de hellinghoek te steil is met een ondergrond vol gaten, gleuven en losse keien. Ik wandel dus een stuk van El Camino. Een bepakte fiets voor mij uitduwend. Nooit gedacht dat ooit te doen.

Ik heb aan het einde van de dag geen armen en benen meer over. Met trillende armen en benen stap ik af bij een camping in Irziar.
Waar ik de laatste dagen me zo sterk voelde en met machtige pedaalslagen de kilometers makkelijk wegmaalde krijg ik vandaag een lesje in nederigheid.

Geschreven door JorisRuhe