Dag 37

Het is 4 uur en ik ben wakker. Net als de eerste dag. Het is weer mijn onrust. Minder dit keer, dat wel. En ook de oorzaak is anders. Toen vooral vanwege het eindelijk mogen beginnen en het niet weten wat me te wachten stond. Het onbekende. Nu vooral vanwege de behoefte aan de afronding. Ik ben heel nieuwsgierig naar hoe dat voelt.
Daaraan denkend blijk ik toch weer in wat ingedommeld te zijn want ik schrik toch wakker uit een roesje doordat de buurman zijn truck start.
Mijn ouders zijn ook vroeg op (heb het van niemand vreemd...) en we ontbijten gezamenlijk. Smeer nog wat broodjes voor onderweg.
Om 7 uur zit ik weer bepakt op de fiets. Ik zoen mijn ouders gedag en klik de voeten weer in de pedalen. Vertrouwd moment. Voelt goed.
De hond rent blaffend een stukje mee. Ik draai de weg op en daar ga ik. Zeewindje tegen op weg naar Serra do Cercal. Daarna Milfontes aan de kust en dan de weg richting Odemira. Ik ga fietsen door voor mij het meest vertrouwde stukje Portugal. De laatste etappe is begonnen.

Het is 10 uur als ik in Zambujeira do Mar aankom. Tijd voor koffie. Ik heb nu een kleine 70 km achter me en ik merk dat de anderhalve dag rust goed hebben gedaan. IK fiets heel makkelijk.
Ik weet dat het strand van Jambujeira in een diepe kloof ligt. Geklemd tussen twee hoge rotsen. Ik heb op de kaart gezien dat ik in het dorp boven een kustweg kan nemen. Na de koffie vind ik hem. Maar er is een omleiding die al in het dorp begint. Voor ik het goed en wel door heb stort ik langs een hobbelig weggetje steil het diepe dal in en kom uit net achter het strand. Daar gaat mijn plan. Nu mag ik over een onverhard pad de kloof weer uit zien te ploeteren. Boven gaat het onverharde pad verder. Kilometers lang. Mijn kaart kent dit pad niet. Nergens meer borden voor de omleiding. Überhaupt geen borden. Je moet hier bekend zijn om te weten waar de weg naartoe leidt. Ik heb slechts een hulpmiddel: de windrichting. Als ik die maar in mijn rechter flank hou rij ik ongeveer in zuidelijke richting. En zo maak ik op ieder kruispunt en splitsing een keuze. Uiteindelijk kom ik na 11 kilometer stuiteren over een wasbord bij een asfaltweg. Dit bkijkt de verbindingsweg die ik hoopte tegen te komen. Ik ben wel wat omgefietst maar blij dat ik weer weet waar ik op de kaart ongeveer zit.

Sao Miguel, Aljezur, Carapateira, Vila do Bispo. Ik fiets er dwars door. Passeer ze. Wil niet meer stoppen. Dan Sagres. Rechtsaf de stad uit. Ik zie de vuurtoren van de kaap. Daar ligt het. Nog maar een paar kilometer. Het was steeds een punt zo ver weg op deze reis en opeens is het zo dichtbij..... vreemde gewaarwording.
De westen wind probeert me nog tegen te houden. Af te remmen. Er is hier niets dan lage struiken. Een muur van lucht die tegen me duwt. Ik zet een kleiner verzet op. Daarna nog maar een keer terugschakelen. Ram de laatste kilometers weg en dan ben ik er.
Ik hou mijn trappers stil en rol uit....

Het maakt indruk. Ik neem de tijd. Ga op verschillende plekken zitten. Laat alles bezinken. Op me inwerken.
Het is goed zo. Het is klaar.
Einde van een lange reis. Het is af.

Geschreven door JorisRuhe