Het is 3 uur in de nacht en ik ben klaarwakker. Buiten hoor ik de geluiden van de nacht. Af en toe een passerende auto in de verte. Gisterenavond lag ik net na negenen in mijn slaapzak met een boek. Ik denk dat ik drie regels heb gelezen en toen al gingen de luikjes dicht. En dat betekent bij mij dat ik na een uurtje of zes slaap wakker wordt.
Ik draai me om en dommel eerst nog wat, maar voor ik het weet ben ik drie uur slaap verder. Heerlijk!
Ik ben ook gelijk up and running. Na ongeveer een uur staat mijn fiets weer bepakt en bezakt. De buitentent nog drijfnat van de dauw, maar die droogt in twee minuten tijd als de zon schijnt.
Maar dat doet de zon vandaag niet. Het zal ook de hele dag bewolkt en dreigend blijven. Alsof er onweer in de lucht hangt: warm, bijna benauwd, en het spettert onbeduidende lauwe druppels. Op één echte bui na. Pas na 19 uur trekken de wolken weg vandaag.

Ik begin mijn dagtocht met het terugvinden van de route. Een kleine vijf kilometer terug heb ik deze gisteren verlaten. Gelukkig vind ik hem snel weer terug. Het is opvallend hoe anders de omgeving is vandaag. Al vrij snel wordt het landschap licht glooiend. De akkers met vooral gras en mais zijn er nog, maar nu omzoomd met oude eiken. Vaak knoestig en gedrongen. Met daartussen hagen. Een drooggevallen slootje als afwatering en afscheiding tussen het fietspad en de akker. Ik zie vandaag veel meer bos. Oud bos ook vooral. Veel beuk. Massieve oude stammen waarvan je vermoed dat deze al vele genaraties mens hier op het land heeft zien ploeteren. De wegen gaan steeds meer slingeren. Meanderen door het steeds liefelijker wordende landschap. Ik rij opvallend vaak op gravel en zandpaden. Niet allemaal even goed onderhouden en vaak compleet aan gort gereden door de zware landbouwvoertuigen die hier rondrijden. Het is soms echt even zwoegen. Maar het is hier ook zo veel mooier dan gisteren. Soms lijkt ik wel even terug in Normandië. Hoge struiken en oude, bijna misvormde bomen aan weerszijde van slingerende wegen. De boerderijen verraden dat dit Duitsland is. Oude Nedersaksische boerderijen die vaak mooi onderhouden zijn. Ik kijk mijn ogen uit en rij daardoor opvallend vaak fout vandaag. Maar het is ook lastig om te navigeren en kijken tegelijk.

Helaas blijkt ook vandaag menig winkel gesloten. Ik fiets natuurlijk door kleine boeren dorpjes en die hebben vaak maar één klein levensmiddelenwinkeltje. Overal zie ik staan: An Sonntag und Montag geschlossen. F*.... En mijn water raakt met dit benauwde weer snel op.
Als ik weer gehucht binnen rijd staat er midden op straat een politie agente iedereen tegen te houden. Om de hoek klinkt het geluid van een helikopter die toeren maakt. Het hele dorp is uitgelopen en ik zie nog net hoe een traumahelikopter langzaam opstijgt achter de bomen. Ik maak van de gelegenheid gebruik om een echtpaar dat voor hun boerderij in de tuin het spektakelstuk hebben staan aanschouwen, aan te schieten met de vraag of zij misschien wat water voor mij hebben. Ze helpen me graag en ik wordt onderworpen aan een verhoor van de boer die erg graag wil weten van het waar, wat, wie, hoe, wanneer van mijn reis, terwijl de boerin zich ernstig zorgen lijkt te maken of ik wel genoeg drink. Ze komt met een tweede anderhalf literfles aanzetten die ze tot het randje vult met koud kraanwater. Ik heb nu 3,5 liter water inclusief mijn bidon, terwijl ik al twee liter op heb. Zou het genoeg zijn...? Ze drukt me nog wel even op het hart dat water de beste dorstlesser is in plaats van alle andere (fris)dranken. Ik interpreteer het maar als zorgzaamheid en verzeker de boerin dat ik goed zal drinken vandaag. Ik bedank hen uitgebreid en er wordt mij eine wunderschöne reise gewenst.
Water is in ieder geval binnen en dat is het voornaamste. Voor de rest van mijn eten zal dan toch een grotere plaats moeten opzoeken. Halverwege de middag lukt het me om geld te pinnen en een supermarkt te vinden die wel open is. Ik koop gelijk maar flink in. Een groot stuk watermeloen ligt me aan te kijken, dus die neem ik ook maar mee. Vreselijk onhandig formaat voor op de fiets, maar ach....

Ik fiets de dag weg. De glooiingen nemen toe. Het landschap blijft afwisselend. Dan weer grote open vlaktes met duidelijke hoogteverschillen, hoge zandgronden en dan slingert de weg weer naar beneden. Opvallend veel zandafgravingen hier. Het klimmen valt toch weer tegen. Ik kan me nu even niet voorstellen hoe ik met deze fiets met dezelfde bagage de Pyreneeën over ben gegaan. Ik vind het nu al weer pittig.

Aan het einde van de dag probeer ik een camping te vinden. Na zo'n 115 kilometer vind ik het wel weer mooi. Maar de beloofde camping volgens mijn routeboekje is er niet. Ook bij navraag kijkt menigeen mij hoofdschuddend aan. Geen camping. Ik besluit verder te fietsen. Ook mijn App geeft geen camping in de buurt. Ik fiets de route verder maar nergens een camping. Na zo'n 145 kilometer sta ik voor een hotel. Ik twijfel: had graag mijn ingekochte etenswaren tot maaltijd omgetoverd voor mijn kneuterige tentje.... Ik kijk op de App en dat geeft de doorslag: de dichtsbijzijnde camping ligt langs de rivier de Elbe en dat is nog 7,7 km fietsen. Dus ik trakteer mijzelf op een hotelkamer met ontbijt.

En daar zit ik nu op bed mijn dag weg te tikken. En ja: op mijn telefoon Gijs! ;-)
Op bed. Gedoucht en geschoren. Ik heb mijn watermeloen, tomaten, worst, brood en noten uitgestald. Het is een picknick op bed geworden. Cheers!

Geschreven door JorisRuhe