Vrijdag 11 augustus

Het is nog vroeg als ik het tikken van de regen tegen het tentzeil hoor. Het regent zachtjes. Het was voorspeld en het hoort bij de zomer in Noordwest Europa, maar toch baal ik. Daarom blijft hier ook alles zo groen denk ik maar. Staan de meren waar wij nu omheen fietsen vol water en konden we gisteren die verkoelende duik nemen.
Ik lig met Lars in dezelfde tent. Mijn tentje is wel opgezet gisterenavond, maar het leek ons beter samen in dezelfde tent te gaan slapen nu we aan het wildcamperen zijn. Mijn eenpersoonstentje functioneert als opslagplaats voor veel van onze bagage.
Lars ligt nog te slapen en ik besluit te gaan lezen. Ik lig met mijn rug naar hem toegedraaid zodat het licht van mijn zaklamp hem niet wekt. Ik lees Arthur Japin's Vaslav. Ik ben nu op ongeveer eenderde en het is weer een prachtig roman. Zijn vorige boek dat ik las was 'Een schitterend gebrek'. Ik vond het een ontroerend verhaal. Hij schrijft mooi en leesbaar. Vooral hoe hij mij meeneemt in het verhaal en het gevoelsleven van de personages. Hoe hij met eenvoudige woorden de diepte in kan duiken. Rake taal zonder onnodige opsmuk.
Als ik niet met Lars aan het kaarten was in de bus en iedere avond bij de tent had ik het misschien al uit gelezen. Gelukkig heb ik nu nog wat te lezen. Ondertussen gaat het buiten steeds harder regenen. Of verbeeld ik me het maar? Het klinkt soms erger in de tent dan het buiten aanvoelt maar ik ga het ook niet uitproberen. Ik besluit door te lezen tot het uitgeregend is. Maar ruim twee uur later regent het nog steeds en geen druppel minder.

Lars is inmiddels wakker geworden en we gaan eerst maar eens ontbijten. Dat betekent dat ik alleen wel naar mijn tent toe moet om daar onze ontbijt spullen te pakken. Om niet al mijn kleding nat te laten regenen hobbel ik in mijn onderbroek en op teenslippers door het zijknatte weiland. Niemand hier die het ziet tenslotte. Ik hoor de grond onder mijn voeten sompen. Gelijk maar even plassen nu ik toch natregen..... Het is niet echt koud gelukkig. Als ik even stil sta wordt ik gelijk aangevallen door tientallen muggen. Het meer aan de andere kant van de omheining van dit stuk weiland zorgt ervoor dat bij hoog water dit weiland onder loopt. Je ziet ook wat rietstroken staan bij het aflopende deel. Een ideale broedplaats voor muggen. En ik vorm natuurlijk een smakelijk ontbijt voor hen.

Tijdens het ontbijt in de tent gaat de regen over in zacht gemiezer. We besluiten rap in te gaan pakken en zien wel hoe we de binnententen droog in de tas krijgen. Met enig kunst en vliegwerk lukt het ons. Tegen de tijd dat we op de fiets zitten is het gemiezer weer overgegaan in een fikse regenbui. We hebben allebei meerdere lagen kleding aan. De benen bloot. Al snel zijn we warm van het fietsen maar ook voel ik het water mijn schoenen binnen lopen. De wind blaast de grauwe wolken over de open velden.

Als we na enkele kilometers de onverharde bospaden weer op gestuurd worden is het lastig slalommen om de grote plassen in het zuigende zand. Onze fietsen en hun berijders hebben na twee uur vandaag een totaal ander aanzien. De modder en het zand uit het opspattende water van onze wielen zit overal op de fiets en de bagage. Ik hoor de ketting van Lars zijn fiets piepen en knarsen. Wijzelf lijken wel een stel verzopen katten. Toch hebben we er wel lol in. We scheuren over het verharde en glibberen over het onverharde deel van de route.

Halverwege de dag gaan we koffie drinken in het eerstvolgende echte stadje. Er is een volledig verregende bruidstoet bij de kerk. De felgekleurde linten aan de auto's en de kitscherige roze hart op de motorkap hangen verwelkt en geplakt tegen het lakwerk van de auto, zoals een zijknatte T-shirt vacuüm aan je lichaam kleeft. Ook net zo doorschijnend overigens.
Geen café of iets dergelijks te vinden. Bij navraag blijkt er ook maar één geschikt etablissement te zijn hier. Met de aanwijzingen van de vriendelijke dame aan wie we het gevraagd hebben vinden we het goed verscholen hotel-restaurant. Bij binnenkomst worden we door enkele gasten uitgebreid opgenomen. Ongegeneerd worden we gadegeslagen. Oké, we vallen behoorlijk uit de toon hier qua kleding en we staan na te druppelen op de deurmat. Het is aangenaam warm binnen en een oudere dame achter de toonbank wenst ons zonder op te kijken goede dag. Ze bedient in haar eentje het hele restaurant, de bar en de telefoon die zowel voor het hotel als het restaurant rinkelt. We moeten geduld hebben voor onze koffie. Deze blijkt uit een automaat getapt te worden en zo smaakt hij ook. Helaas. Maar de honger maakt rauwe bonen zoet en we drinken allebei meerdere koppen hete koffie verkeerd. Desondanks krijgen we het koud door het stilzitten. Thermokleding biedt uitkomst. Om beurten duiken we het toilet in en komen met extra en vooral droge lagen weer tevoorschijn. Wat kan droge warme kleding toch heerlijk zijn.

Als we het tweede deel van de dag infietsen en het water uit de hemel blijft vallen besluiten we de dag in te korten. We fietsen nog naar Schwerin en zoeken daar een hotel of iets dergelijks. We verlangen naar een warme douche en een warm bed. Morgen wordt het wederom regen dat de klok slaat dus ik stel voor morgen wat een dag niet te fietsen. De stad Schwerin bekijken en een stuk gaan treinen naar een volgende stad op de route. Lars reageert duidelijk opgelucht. Hij heeft niet gemopperd, maar ik merkte na de koffie dat hij het zat werd vandaag. En eerlijk gezegd ben ik er ook wel klaar mee.

Als we de buitenwijken van Schwerin binnen fietsen valt het me op hoe anders de sfeer is. De inrichting van de wijken van de stad. Ik kan mijn vinger er niet goed opleggen. Het lijkt wel alsof we Duitsland uitgefietst zijn. Als ik Lars vraag of hij het ook merkt bevestigd hij dat. Het oogt hier killer en wat armoediger dan de dorpen en steden hiervoor.
Zodra we echter het oude centrum binnen fietsen is het prachtig en statig. Bijna koninklijk.
We gaan de toeristeninformatie binnen en vragen naar een hotelkamer of pension. We hebben mazzel want er blijkt hier een een of ander evenement te zijn en bijna alles is vol. Een laatste kamer voor een acceptabele prijs vlak bij het centrum. Die nemen we.
Als we bij het pension aankomen zitten we net weer in het troosteloze deel van de stad. De pensionhouder is vriendelijk en gastvrij, maar de kamer is maar matig. Oudbollig. Maar gelukkig droog, warm en schoon.
Later die avond valt het kwartje bij mij waarom het hier opeens zo anders aamdoet. We zijn de onzichtbare oude grens tussen de voormalige BRD en DDR overgefietst. Ik controleer het op Wikipedia en verdomd: Schwerin was de grensgemeente met West-Duitsland.

Geschreven door JorisRuhe