Dag 13

Ik word wakker door een heel zacht getik. Het is nog pikkedonker. Het duurt even voor ik het vreemde geluid kan thuisbrengen. Motregen. De wind heeft duidelijk ook weer in kracht toegenomen en probeert mijn tentje uit. Ik sta letterlijk aan zee dus de wind heeft vrij spel. Maar ik heb deze tent na bijna twee weken helemaal door en kan hem nu in een paar minuten zo strak afspannen dat een beetje stukadoor jaloers zou zijn. Ik lig al luisterend weer in te dommelen in mijn warme droge slaapplaats als ik bedenk dat ik buiten nog fris gewassen kleding over de duinafrastering heb hangen. Het was gisterenavond nog net niet voldoende droog. Op mijn slippers trek ik een sprintje. Haal mijn spullen binnen en duik mijn warme slaapzak weer in. De regen viel reuze mee, de zeewind maakte het knap fris.
Als ik wakker word heb ik tot na 8 uur geslapen. Normaal gesproken ben ik nu zo goed als klaar voor vertrek.
Het regent nu stevig. Ik draai me om en besluit dat ik er vandaag een relaxt dagje van ga maken. Mijn huid zal er om verschillende redenen blij mee zijn. Mijn zonneallergie is nog alles behalve tot rust gekomen en inmiddels zijn mijn billen behoorlijk gehavend. Gisteren heb ik door de lichaamsbedekkende kleding behoorlijk gezweet. Het zout en het vocht hebben de huid schraal gemaakt. En de twee weken zadelen helpt ook niet. Ik weet van het lange afstand lopen dat vaseline prima werkt en gebruik het dagelijks voordat ik op de fiets klim. Maar ik zit gemiddeld zo'n 6 uur in het zadel. Daar heb ik behoorlijk gevoelige zitbeentjes door gekregen. Ik zeg ook altijd dat ik geen zitvlees heb. Bij deze is het maar weer eens bewezen!

In de middag fiets ik een doodlopende weg in. Eronder staat het befaamde groene bordje met zowel een wandelaar als een fietser erop. Ik weet inmiddels dat het betekent dat het voor deze twee wel mogelijk is de weg te vervolgen. Het pad wordt al snel onverhard. En stijler. Mijn fiets stuitert over de losse keien. Ook hier heeft het regenwater diepe geulen uitgeslepen. Ik sta op mijn pedalen en zigzag heel langzaam naar beneden. Ik ben blij dat ik mijn bagage en tassen met extra snelbinders heb vastgesjord. Plots schiet mijn voorwiel in een heel mul stuk. Gelukkig heb ik mijn voeten niet vast in de pedalen en kan ik het nog tijdig met mijn voet corrigeren. Het pad blijft verder zo mul en soms zelfs drassig. Fietsen gaan niet meer. Het pad eindigt bij een beekje met een keurig betonnen bruggetje erover. Aan de overzijde kan ik naar links en rechts. Beide paden zijn opeens heel smal. Nergens een bordje. Ik besluit het water stroomafwaarts te volgen. Rechts af dus. Al het water stroomt tenslotte naar zee en ik volg de kust. Maar het pad wordt al snel slechter. Overal staat water en mijn voet glijdt van een steen. Ik verlies bijna mijn fiets. Ik sta met 1 schoen tot aan mijn enkel in de prut. Maar ik heb mijn fiets gelukkig nog. Daarin zitten al mijn bezittingen. Als die vanaf deze wand het beekje instuitert ben ik echt de Sjaak. Ik besluit mijn fiets tegen de stijle wand te leggen en te voet het pad te verkennen. Al na 50 meter is het pad een beekje geworden waarlangs al het regenwater de berg af komt stromen. Geen optie dus. Ik kan mijn fiets niet keren op dit smalle pad dus ik duw hem achteruit weer terug naar de splitsing en het bruggetje. Terug is een optie maar die afdaling wil ik niet graag ophoog beklimmen. Fietsen is daar sowieso geen optie. Links maar eens proberen. Eerst verken ik het pad te voet. Daarbij glibber en glij ik van boomwortels en keien in de modder. Ik voel mijn voeten soppen. Het lijkt te doen al duwend met een fiets. Ik besluit de gok te wagen. Het is een hels karwei. Mijn fiets zakt diep weg en mijn voortassen slepen door de modder. Maar ik moet nu wel verder. Iedere keer pauzeer ik even om op adem komen. Zo ga ik stukje bij beetje vooruit. Het pad stijgt lichtjes. Op een gegeven moment kom ik bij een splitsing. Weer geen bordjes. Links gaat weer naar beneden. Weer naar de beek. Die wil ik zeker niet. Rechts kijk ik richting een hele stijle klim met dezelfde mulle ondergrond en keien als de afdaling. Ik heb geen keuze. Als ik hier vandaag nog weg wil komen moet ik hier omhoog. Terug kan en wil ik al helemaal niet. Ook hier neem ik steeds mijn pauzes. Knip de klim in stukjes. Halverwege ligt een omgwaaide boom. Ik kan er net onderdoor als ik mijn fiets heel schuin hou en aan een kant de tassen eraf haal. Uiteindelijk zie ik dat het in de dichte begroeing boven mij steeds lichter wordt. Ik ben er bijna. Volgens mijn teller was het ruim anderhalve kilometer. Ik heb er bijna een uur over gedaan. Pfffff.... Trail tot de macht twee was dit.
Als ik boven ben sta ik in een pas gemaaid weiland. Vlakbij zie ik een asfaltweg. Als ik eenmaal weer op de fiets zit loopt er van alles aan. Overal zitten dikke plakkaten modder met steentjes. Ik stap af en klop alles zo goed als het gaat eraf. Mijn schoenenzolen zitten ook vol. Ik kan ze niet eens vastklikken in de pedalen. Met een takje peuter ik alle modder en steentjes eruit.
Wat ben ik blij weer op asfalt te rijden. Ook al heb ik wind tegen en vliegt er nog modder vanaf mijn wielen tegen mijn benen. Ik heb alleen geen idee waar ik ben. Ik hou de windrichting maar aan en na een kwartiertje fietsen voel ik een koude zilte zeewind. Moet goed zijn. Even later zie ik de zee weer. Vertrouwd gebied.

Geschreven door JorisRuhe