Dag 9

Vandaag betaal ik de prijs voor de eerste week. Mijn benen zijn pudding. Al bij het verlaten van de camping voel ik ze wat protesteren, maar dat heb ik wel eens vaker gehad maar gaandeweg de dag trap ik dat er meestal wel uit. Vandaag niet. Iedere klim voelt als de zwaarste van de dag. Ik blijf maar zoeken naar het juiste verzet. Schakel opvallend vaak mis. Ik controleer voor de zekerheid of mijn banden op spanning zijn. Het voelt alsof ik met lege banden fiets. Ook stap ik tot twee maal toe af om te controleren of er echt niets aanloopt. Maar nee, het ligt aan mij. Mijn benen hebben vandaag geen macht. Het kost me moeite om met dit gegeven om te gaan. Om de knop in mijn hoofd om te zetten en de dag aan te passen aan de mogelijkheden die ik vandaag heb. Mijn kop aanpassen aan het onwillige lijf. Het is een confrontatie met mijn eigen koppigheid. Mijn onverzettelijkheid. Die eigenschap komt me nogal eens goed van pas maar het maakt me ook weinig flexibel. Het maakt me ook hard voor mezelf. En dat nu juist wat ik wat minder wil zijn. Wat milder voor mezelf kunnen zijn op het moment dat het nodig is. Of kan. Zoals vandaag. Want waar gaat dit nou eigenlijk over. Een paar kilometer meer of minder fietsen. In een ander (lees: lager) tempo. Waar maak ik me in vredesnaam druk om. Als ik hier al moeite mee heb.... Zo bezien is dit een hele goede dag die juist past in mijn reis. Ik heb er maar mee te dealen vandaag.

Ik volg vandaag de Route des Caps. Een prachtige fietsroute langs alle uiterste puntjes van het noordelijk en westelijk deel van dit schiereiland. Jawel, echte fietspaden of landweggetjes met borden speciaal voor de fietsers. Hier zijn ze duidelijk ook gericht van een ander soort toerisme.
De dag is mistig. Hoe dichter aan de kust hoe dichter de laaghangende wolkendeken wordt. Ik fiets zelfs gewoon een dal in waar ik niet kan zien waar de weg naartoe leidt. Spookachtig bijna. Gaandeweg breekt het open en wint de zon de strijd.

Ik houd extra veel pauze vandaag. Knip de dag in kortere etappes. Alleen ben ik vergeten dat het zondag is en ik door mijn voorraad heen ben. Bovendien is het weer een of andere heilige feestdag. Geen idee wie. De winkels zijn gelukkig niet allemaal potdicht. In een klein dorpje zie ik een boulangerie die ook wat levensmiddelen verkoopt. En die is als enige in dit dorp open. De schappen zijn alleen verdacht leeg... Ik vind nog wat blikjes tonijn en sardientjes in tomatensaus, een sinaasappel, yoghurt, appels, fles water en brood. Prima lunch. Nu nog een mooie plek. Aangezien ik het vandaag niet van de afstand moet hebben ga ik voor een mooie plek en een goede siësta. Vlak aan het begin van een afdaling in een bocht zie ik een prachtige plek. Uitzicht over de zee en de baai. De dikke zeemist hangt nog dreigend voor de kust. Het wordt langzaam door de zon teruggedrongen. Ik zoek een plekje op de helling in de zon en stal al mijn etenswaren om mij heen. Vlak voor mij, tientallen meters lager, probeert een para-glyder op te stijgen. Hij komt een klein stukje van de grond, maar de wind tilt hem niet omhoog. In plaats daarvan daalt hij en beland bijna in een kudde schapen en het prikkeldraad. Zo gaat het twee maal. Daarna rolt hij zijn lijnen op en legt zijn zeil in een prop eronder. Hij ontkoppelt zijn 'zitzak' en klimt mijn kant op. Bij het passeren wenst hij me smakelijk eten. Het is een man van rond de 50 schat ik. Ik vraag hem of het geen goede dag voor para-glyding is. Hij antwoord dat de wind nog te zacht is en net niet uit de goede richting. Dus ook hij gaat zijn lunch pakken.
We raken aan de praat over zijn hobby's. Para-glyding en kite-surfing. Hij vraagt naar mijn plannen. Hij fluit tussen zijn tanden door als ik het vertel. Hij heeft veel gesurft in Noord-Spanje en Portugal. Mooie gebieden. Hij is nog maar kort begonnen met deze sport. Hij woont in de baai. Normaal gesproken draait de wind na het middaguur iets naar het noorden en neemt in kracht toe. Goed voor mij maar ook voor jou zegt hij. Dat klopt, want dan zou ik eindelijk eens wind mee hebben. Lijkt me heerlijk vandaag.
We kletsen over de kust en het water. Hij zegt dat de kust nog veel mooier gaat worden. We kijken naar een torenvalk die stil hangt in de lucht. Zo specifiek klapperend met zijn wieken. Ik vertel hem dat wij dat 'bidden' in het Nederlands noemen. Hij moet lachen. In het Frans noemen ze die houding van de valk 'heilige geest'. Komt dicht bij elkaar in de buurt. Ik kan het me voorstellen: eerst zweeft hij stil in de lucht en daarna daalt hij neer op zijn prooi. Wel met een noodvaart maar wie zegt me dat het neerdalen van de heilige geest niet net zo ging? Ook op een onwetende 'prooi'....
Als we allebei zijn uitgegeten en uitgedagdroomd nemen we afscheid. Ik hang de tas weer aan mijn fiets en hij daalt af naar zijn spullen. We wensen elkaar veel plezier en succes met elkaars bezigheden. Als ik wat later afdaal de baai in zweeft hij mooi hoog tegen de helling aan. Hij heeft de juiste wind te pakken. We zwaaien naar elkaar en steken duimen op.

Ondanks de uitgebreide rustpauze blijft het harken. Ik hou pauze in Carteret. De cappuccino is hier wel heel vreemd. Noordelijker kreeg ik er net als bij de Belg een kwak slagroom in met soms een kannetje melk ernaast. Hier krijg ik een espresso glaasje met wat wit schuim erop.... denk dat een beetje Italiaan hier van heiligschennis zou spreken. Ik besluit niet moeilijk te doen en de koffie te drinken. Hij smaakt eigenlijk best goed. Maar ja, ik heb de hele dag nog geen koffie gehad, dus misschien dat het hier de honger is die de rauwe bonen zoet maakt. Ik ga na de koffie nog in een grasveldje liggen luieren en schrijf het eerste deel van dit bericht. Het helpt om het op te schrijven. Ik fiets het laatste deel van de middag beter. Niet dat ik opeens weer macht in mijn benen heb maar mijn knop is om. Ik ben er niet meer mee bezig.
Bovendien had de para-glyder gelijk: ik heb opeens een lekker stevig rugwindje....

Geschreven door JorisRuhe