Dag 18

Vandaag een dagje op vertrouwd terrein. Ik volg nog steeds de route La Vélodyssée. Het brengt me in eerste instantie in een prachtig naaldbos. Ik fiets nog steeds langs de kust dus de bomen staan hier niet recht. Alles groeit met de windrichting mee. De bomen zijn ook grilliger van vorm. Gedrongen. Zoals bonzai boompjes, maar dan in maxi formaat. Het fietst hier heerlijk. Slingerpaden van leem die duintop op en af gaan. Langzaam worden de bomen kleiner en dunner bezaait. Struiken zijn nu de voornaamste begroeiing. De duinen worden ook pittiger. Dan voel ik de frisse zeewind weer en zie alleen maar helmgras. Het bekende veranderende landschap aan de kust. Overal waar je komt. Ik waan me hier bijna thuis. Als ik Duin en Kruidberg inga en dan langzaam de kust nader. Als ik de branding bereik zie ik toch wat anders dan thuis. Wat is de oceaan toch mooi. Zo veel woester dan de Noordzee. De rotsen zijn ook prachtig.
Ik zie een schoolklas op excursie. Ze scharrelen tussen de rotsen met schepnetjes. Op zoek naar het zeeleven dat de vloed heeft achtergelaten in de poeltjes water in de uitgeslepen spleten en kieren.

Ik volg de kustlijn tot Les Sables-D'Olonne. Ik kan iedere 100 meter wel stilstaan en foto's maken. Ik krijg geen genoeg van dit beeld. De kracht van het water op de rotsen. Die indrukwekkende macht. Dat geluid. De geur. De zilte wind die ik over mijn huid voel strelen. Zo koel. Als ik mijn ogen sluit komt het nog beter binnen. Ik hou van de kust. De dynamiek van het water en de duinen. Constant in beweging. Het verveelt mij nooit.

Ik hou uitgebreid koffiepauze in de haven van Les Sables-D'Olonne. Op de wal liggen enkele vissersschepen voor onderhoud. In de haven is het druk. Er wordt vis uit de kleurige houten bootjes gelost. Mannen in gele oliepakken en rubber laarsen staan druk handen te schudden en al rokend te praten. Vanachter mijn kop koffie bekijk ik het schouwspel. Niks leuker dan mensen kijken. Als je lang genoeg kijkt ga je steeds meer details zien. Hoe iemand praat. Hoe er gegroet wordt. Ik hoor geen stemmen maar zie alle gebaren en lichaamshoudingen.
Het is bijna luchtijd en de plek waar ik koffie drink stroomt langzaam vol. Er wordt veel bier besteld. Deze mannen zijn, gok ik, terug van langere tijd op zee. Ze zien er in ieder geval moe en ongeschoren uit. Maar ja, dat laatste ben ik ook. Ik vermoed dat er aan boord hard gewekt wordt en lange dagen met weinig slaap de norm zijn. Ik stel me voor dat er geproost wordt op het feit dat ze de haven weer heelhuids hebben bereikt.

In de middag fiets ik verder. Ik heb sinds St. Nazaire echt het idee dat ik een klimaatgrens ben overgestoken. Naast het veranderende flora en bouwstijl was het vannacht ondanks de heldere nacht gewoon nog warm in vergelijking met de nachten daarvoor. Voor het eerst ook geen mist. Ik kon zonder extra lagen de dag fietsend starten. Zal het met een warme golfstroom de te maken hebben vraag ik mij af. Het bevalt mij in ieder geval prima.

Ik maak makkelijk mijn kilometers vandaag. Als ik me meld bij de receptie van een camping naar mijn smaak staat er 158 km op mijn teller. Het verbaasd me. Zo voelt het in ieder geval niet. De harde wind heb ik vandaag dan weer mee en dan weer in mijn zij gehad. Slechts af en toe tegen. De benen worden op enkele klimmetjes na niet echt op de proef gesteld. Ze malen. Ze malen vandaag mijn hoofd heerlijk leeg.

Geschreven door JorisRuhe