Dag 4

Ik zit in het ochtendzonnetje op mijn mobiel dit bericht te tikken. Al mijn spullen zijn gepakt. De wind is nog hard maar er valt nu af en toe een buitje.
De reden dan ik nog zit te wachten is dat al het sanitair hier om 8 uur pas geopend wordt. Wat nu als je midden in de nacht nou nodig moet...?
Ik was om 7:30 uur klaar voor de start en wilde alleen nog even naar het toilet. Gesloten deur.... dus van de nood een deugd gemaakt en een zonnig plekje in de luwte gezocht.

Het was een nachtje spoken. De wind is tot stormachtige proporties aangetrokken vannacht. Regen geselde mijn tent. Alles is keurig overeind en droog gebleven. Alleen mijn fiets lag in stabiele zijligging toen ik vanmorgen de tentluifel open ritste.

Inmiddels is het 8 uur geweest en zie ik een enorme grijs-zwarte lucht aan de horizon opdoemen zo ver als het oog reikt. Het gaat weer een natte start worden. Ik ga dus nog maar genieten van een droog en warm toilet voor vertrek.

Al na twee kilometer fietsen doemen de eerste krijtrotsen op. Groene heuvels die plots overgaan in stijle wanden van crèmekleurige rots. Ik kijk naar de zee en zie tot mijn verbazing aan de horizon in zee ook zulke krijtrotsen. Engeland natuurlijk. Door de felle zon weerkaatst het wit nog sterker. Prachtig gezicht. Mooi uitzicht ook. Zeker met de donkere dreigende wolken. Keerzijde is dat ik ook flink moet klimmen. Het valt niet mee met deze zware fiets en alle bagage. Het mountainbike verzet komt nu goed van pas. Verzet koffiemolentje. De wind is hier aan de kust onophoudelijk hard tegen. Dit in combinatie met de regen en hagelbuien maken het klimmen behoorlijk zwaar. Mijn snelheid haalt soms naar 6 km per uur. Ik zwalk. Het gewicht aan mijn fiets maakt me extra instabiel. De heuvels af moet ik nog flink bijtrappen om de 20 op mijn teller te zien verschijnen. Dit wordt een dagje harken. Ik zie wel hoe lang ik het volhoud vandaag. Al na twee uur voel ik mijn beenspieren branden. Verzuring.
Het navigeren gaat wel goed vandaag. Ik ben gewent aan de kaartverhoudingen en let meer op de wegennummers. Bovendien zijn hier wel duidelijke fietsstroken aangelegd. Zelfs heuse fietspaden! Moet niet gekker worden...
De Franse automobilisten zijn op deze binnenwegen een stuk hoffelijker. Ze passeren met grote bogen om mij heen of blijven bij tegenliggend verkeer keurig achter mij. Zelfs de vrachtwagens. Ik bedank ze met een thumbs-up als ze passeren.

Rond het middaguur heb ik slechts 35 km gefietst. Het is qua fietsen een lastige dag, maar ik geniet wel. Slingerende wegen door dorpjes. Mooie vergezichten aan zee. Stijle afdalingen. Dit was wat ik zocht.

Tijdens een afdaling begint de achterkant van mijn fiets plots gevaarlijk te zwabberen en uit te breken. Ik moet flink sturen om niet in de bocht onderuit te gaan. Dit klopt niet. Ik ga nog geen 25 km/uur.... Moet een lekke band zijn. Ik rij hier veel langs de wegrand en daar wordt na een aanrijding al het glas naartoe geveegd. Inderdaad blijkt mijn band langzaam leeg te lopen. Er zit nog lucht in maar met deze zware bepakking stelt dat niets meer voor. Mijn eerste lekke band op dag 4. Past bij de dag waarop ik geen vooruitgang lijk te boeken. Als ik mijn fiets ontdoe van alle bagage breekt de hemel open. Regen en hagel. Tuurlijk joh, kom maar op.... dat ik niet dacht dat het alleen bij een lekke band bleef! Ik doe mijn regenkleding weer aan en ga rustig verder. Na de wissel inspecteer ik de buitenband en haal er een stuk glas uit. Oranje van kleur. Zal van een knipperlicht zijn. Dus toch.... Half uurtje later ben ik weer klaar. Zonnetje breekt door zodra al mijn bagage weer aan en op mijn fiets zit. Alsof er niets gebeurd is. Ik wordt gewoon getest denk ik.....

De middag gaat beter. Ik negeer het weer en concentreer me op de omgeving. Dat helpt. Ik vind tussendoorweggetjes en boerenwegen. Rustiger. De weg gaat nu iets van de kust af en dat scheelt aanzienlijk in de hoeveelheid wind. Tot mijn verrassing kom ik toch aan de 100 km vandaag. Ik ben trots op mezelf. Helemaal omdat ik stoïcijns door ben blijven trappen. Ik heb me niet gek laten maken en heb bovendien genoten vandaag.
Ik eindig op een oude boerderij met een camping erbij. Twee mannen runnen de tent. Vader en zoon duidelijk. De oude vader doet de administratie en inschrijving. Hij is slecht ter been en komt moeizaam op gang. We doen samen de inschrijving. Zijn handen staan krom van de artrose. Ik hanteer de pen en hij vertel ondertussen de regels. Alles gebeurt in de woonkamer. In de stallen zijn degelijke douches en toiletten gemaakt. Prima verzorgd. In mijn beste Frans maak ik een praatje met de oude man. Hij spreekt af en toe wat Engelse woorden en zo komen we best tot een gesprek. De wind is volgens hem vaker zo hard, zeker in deze tijd van het jaar. Allemaal de schuld van de Engelsen zegt hij met een grote glimlach.
Sinds de inschrijving weet hij waar ik vandaan kom per fiets. Nu wil hij weten waar ik naar toe reis. Na mijn antwoord schut hij meewarig zijn hoofd. Die arme billen van je grapt hij. Hij moest eens weten hoe dicht hij bij de waarheid zit....

Geschreven door JorisRuhe