Ik zit hier op een picknick tafel met een steenkoud biertje tegenover een mooie oude hoeve. Het is inmiddels niet meer zo heet en een heerlijk avondbriesje haalt de laatste hitte uit de dag. Het biertje heb ik als wisselgeld gekregen van de vriendelijke boerin die in de tegenovergelegen hoeve naast een ecologische veehouderij ook een trekkersherberg runt.
Het zit zo: in Denemarken zijn echt overal trekkershutten. Voor een appel en een ei kun je er overnachten in eenvoudige bedden, maar vaak mag je ook je tent opzetten en voor een fractie van die appel en ei gebruik maken van de toiletten, douchen, keuken en stroom.
De overnachtingsprijs is DK 30, zeg maar €4,75 voor een tent. Ik had net geld gepind en had niet kleiner dan DK 50. De boerin had echter geen geld terug en zei dat ik daarvoor in de plaats maar een paar koude biertjes uit de koelkast moest drinken vanavond. En ze smaken erg goed.
Naast mijn tent staan meerdere picknicktafels en een grote vuurplaats om een kampvuur te maken. Echt geweldig dit systeem. Toppunt van gastvrijheid voor wandelaars en fietsers. Ik voeg wat foto's toe zodat jullie een beeld hebben.

Het was vandaag een mooie maar pittige dag. Niet alleen vanwege de hoge temperatuur. Heetste moment van de dag boven de 32 grafen. Maar ik begrijp dat het in Nederland pas echt tropisch is geworden.... Ik had vanmorgen gewoon wat moeite om op gang te komen. De benen hadden de eerste dagen nog niet goed verteerd. Ik hoopte rustig te kunnen starten en langzaam warm te draaien, maar na een kilometer of twee kreeg ik gelijk al een klim van 5% voor mijn kiezen. Binnen het uur nog eentje en kort daarop gelijk maar 7%. Het was tegen elven dat ik alweer door mijn watervoorraad heen was en de benen redelijk leeg voelden. Ik heb daarom vandaag wat minder kilometers gemaakt en vaker en langer gepauzeerd. Ik heb de honderd kilometer op anderhalf na volgemaakt.
Tegen de middag passeer ik de Deense grens en langzaam verandert het landschap naar open en minder heuvelachtig. Terug naar de glooiingen van gisteren. Maisvelden en grasland gaan over in graanvelden. Aan de rand ervan bloeien de korenbloemen. Hun fel paars-blauwe bloemblad contrasteert prachtig met de geelbruine koren. In de berm de laatste bloeiers terwijl de er distel hoog boven uit toornt.
Tussen de graanvelden slingeren weggetjes langs de boerderijen. Stil en verlaten. Het is alsof het er allemaal voor mij is neergelegd. Ik kan alleen maar genieten. Het voelt zo vrij.

Later die middag kom ik weer op de Ossenweg die ik in Duitsland ook al volgde. Hier heet hij 'Oksevejen'. Het karakter van de oorspronkelijke weg is in Denemarken echter meer intact gelaten en zijn het meer karrensporen met gravel. Het is soms zwaar trappen als er weer vers grint gestort is. Ik voel hoe mijn banden slingerend naar grip zoeken in de losse ondergrond. Met de bepakking voel ik mijn fiets soms diep wegzakken in het knerpende grint. Ik verlang even naar asfalt, maar de omgeving en het uitzicht maken het zo mooi om hier te fietsen.

Ik doorkruis dorpjes met oude kerken. Sober en spierwit zijn ze geschilderd. Ook de Kro, een typische Deense herberg, vaak met eeuwenoude gevels. Mooi gerestaureerd en onderhouden.
Ook hier veel herinneringen aan de Vikingtijd met grafheuvels en oude granieten bruggetjes. De Vikingen bouwden ze veelal van hout waarna dezelfde brug vaak herbouwd werd met granieten stenen. Overal langs de route zijn bezienswaardigheden. Ergens in een weiland langs een pielig stroompje ligt de doopsteen waarop de eerste vikingkoning tot christen werd gedoopt. Ik kijk naar enorme grensstenen die ooit het einde of begin van een rijk markeerden.
Ik heb geen haast en sta bij vele bezienswaardigheden even stil. Maak van de gelegenheid gebruik om mijn bidon leeg te drinken en gelijk weer te vullen voor onderweg.

Toen ik aan het einde van de middag bij deze trekkers rustplaats aankwam wist ik niet zo goed hoe ik gebruik kon maken van deze typisch Deense service. Uiteraard geen receptie. Alleen een geplastficeert A4tje met instructies aan de boom gespijkerd in het Deens. Ik liep wat rond te kijken toen er achter de muur van de hoeve een zongebruinde man naar me toe kwam lopen. Hij oogt vriendelijk. Tenger, baard, armen vol tatoeages, pet op. Hij stelt zich voor als Athur. Braziliaan en is van Noorwegen naar Italië aan het wandelen. Hij rust hier even uit voordat hij nog twee uurtjes verder gaat. Mocht hij gelijk zijn telefoon opladen. We gaan op een picknick tafel zitten en omdat ik net boodschappen heb gedaan delen we een lauw biertje en een zak zoute pinda's. Hij vertelt zijn verhaal. Hij loopt voor een doel. Namelijk voor de organisatie die hem als jongen van de straat heeft geplukt en hem een kans gegeven heeft iets van zijn leven te maken. Nu is hij chef-kok in Berlijn en vond hij het tijd iets terug te doen voor de mensen die hem een goede start in het leven geboden hebben. We praten verder over het reizen in je eentje. Over de tochten die gemaakt zijn en de reizen waar we nog van dromen. Het is een leuke vent. Je gunt hem ook een mooie opbrengst. Overal waar hij komt maakt hij reclame voor de organisatie. Ik krijg ook gelijk een folder. Echt hoor, zegt hij, iedere cent gaat naar deze mensen. Ik stel hem gerust. Zeg dat als hij de boel zou willen mensen op te lichten hij wel heel ingewikkeld doet om zo bepakt en bezakt te gaan wandelen voor een paar grijpstuivers.
Als het bier op is geef ik de rest van de zak pinda's aan de goedlachse Braziliaan. Hij zegt dat hij sinds mei aan het lopen is en één ding inmiddels heeft geleerd: sla nooit iets af dat je aangeboden wordt. Je weet nooit hoe de dag verder gaat.
Hij tuigt zich op en we nemen hartelijk afscheid. Hij wil nog even met me op de foto zodat hij alle ontmoetingen bij houdt. Ik zwaai hem na en spreek mijn weinige Portugees. Boa viagem e adeus! Ik bedenk me dat ik eigenlijk ook wel een foto van hem had willen maken. Ik kijk hoe hij het gravelpad afloopt en langzaam uit het zicht verdwijnt. Nu ben ik weer alleen, tenminste als ik de zwarte labrador die net komt aansjokken niet mee tel...

Geschreven door JorisRuhe