Ik zit na ongeveer 50 km in de schaduw op een terras van een bakkerij in Hanerau-Hademarschen. Koffiepauze met 'ertberensnitte'.
De weersvoorspellingen kloppen en de zon schijnt volop vandaag. Ik heb voor het middaguur al twee liter water, 3 glazen jus d'orange bij het ontbijt en drie cappuccino op. Wat een contrast met gisteren qua weer! Ik heb mezelf al twee maal ingesmeerd met factor 30. Het zou genoeg moeten zijn, maar met mijn huidtype zegt dat weinig. Gelukkig heb ik al wat fietsbruin opgedaan de afgelopen weken. Maar aangezien het de komende dagen nog warmer wordt hou ik ook maar een tube factor 50 paraat.
Voordeel: de twee lichtgewicht zonnecellen achterop mijn bagage laden mijn reserve accu op terwijl ik de kilometers opvreet.

Vanmorgen kwam ik iets na zevenen de ontbijtkamer in gelopen. Ik was niet de eerste. Er stonden nog een tafel die afgeruimd moest worden en daarnaast een ouder echtpaar van rond pensioenleeftijd die mij een goede morgen toewensten. Ik beantwoordde met een vriendelijk 'guten appetit' en nog voor ik de kans had om een bordje aan het buffet te vullen begon de dame met vragen waar mijn reis naar toe gaat. Ze was duidelijk nieuwsgierig. Het duurt even maar nu herken ik de twee ook. Gisteren stonden ze achter het hotel op de parkeerplaats naar twee oude motoren te kijken toen ik mijn fiets in een afsluitbare schuur ging stallen. We zeiden elkaar vriendelijk gedag, maar ik was gisteren niet echt scherp meer en verlangde erg naar een douche om het zoute zweet van mijn vermoeide lijf te spoelen en een stevige maaltijd.
Hij is groot en grof gebouwd. Massief bijna. Grote Duitse bierbuik. Hij heeft een licht voorover gebogen houding terwijl hij in zijn ontbijt gedoken zit. Gisteren viel mij op dat hij moeilijk liep. Alsof hij stram van de artrose is. Zij is een klein propje. Staat en zit rechtop. Allerte oogopslag. Drukke handgebaren als ze praat. En dat doet ze duidelijk graag. En ik ben de enige aanwezige hier, dus ja.... Ze vertelt dat ze met de tractor zijn gekomen. Ik denk eerst dat mijn kennis van de Duitse taal niet voldoende is dus vraag voor de zekerheid of ze inderdaad het landbouwvoertuig bedoeld. Dan wijst ze naar buiten en ik zie op de parkeerplaats twee identieke groene tractoren staan. Zeker uit de helft van de vorige eeuw en mooi gerestaureerd. Hij heeft ze beide van de schroothoop gered verteld ze trots. De grote man zit zichtbaar trots te glimmen als zij ondertussen vertelt dat ze inmiddels alweer 40.000 km met deze tractoren hebben gereden de afgelopen decennia. Ze wonen tegen de Deense grens aan en rijden vanuit daar om de paar weken naar tractor treffen in heel Duitsland. De verste was in Oostenrijk, maar dat was eenmalig. Toch iets te ver bekend ze.
Als ik mijn fiets uit de stalling haal om op te zadelen zie ik dat de 'motorkap' van zijn tractor open staat. Zij draalt om het vehikel terwijl hij druk sleutelt. Voor ik wegfiets stop ik en vraag of ze panne hebben. Het blijkt dat het zwaailicht kortsluiting heeft gemaakt en nu is het alweer gemaakt. Nu is hij duidelijk in zijn element en ik krijg een Grande Tour rondom de tractor. Opeens zit hij op z'n praatstoel en knik ik bewonderend naar alle details die hij uitlegt. Op beide rechter spatborden heeft hij twee kistjes gemaakt waarop met magneten geplastificeerde wegenkaarten worden gehouden. We blijken nagenoeg dezelfde route te volgen vandaag en we beginnen gezamenlijk met de oversteek over de getijdenrivier de Elbe die hier letterlijk enkele kilometers breed is. De overtocht duurt ruim 20 minuten. Ik vraag of ik ze op de foto mag zetten voor mijn dagelijkse reisblog. Vinden ze prima op voorwaarde dat ik heb in de maillist plaats voor een digitale uitnodiging. We wisselen gegevens uit en kletsen terwijl de pont de vaargeul naar de overzijde volgt. Het is net als de veerboot naar Terschelling: we slingeren tussen de boeien door het diepste deel naar de overzijde. Bij eb kan de pont ook blijven varen. Ondertussen veegt hij wat olie op van het veerdek. Hij kijkt mij grijnzend aan en zegt dat zijn tractor een 'hij' is omdat hij z'n territorium markeert. Zij voegt eraan toe dat we allemaal op oudere leeftijd wat gaan lekken....
Als we de pont verlaten toeteren en bellen we elkaar gedag. Het zal niet de laatste keer zijn dat we elkaar groeten vandaag. Ik neem het fietspad langs de dijk en zij de provinciale weg, maar op een of andere manier kruizen onze wegen elkaar regelmatig. Hun snelheid ligt wel lager dan mijn fiets tempo, maar ik pauzeer langer en vaker.

Het landschap wordt steeds glooiender en mooier. Het lijkt wel alsof de begroeiing dichter wordt langs de weggetjes en gezien de felle zon ben ik blij met de schaduwrijke paden. Leuk detail: iedereen begroet je hier met 'moi'. Gelijk zo in het oosten van Nederland. Al deze dialecten vinden hun oorsprong in de Nedersaksische taal. Bijzonder dat dit door de eeuwen heen onveranderd is gebleven.
De plaatsnamen zijn hier ook onduits. Eerder Scandinavisch. Na wat leeswerk op verschillende plekken begrijp ik dat dit deel van Duitsland lang onder gezag van de Deense koning is gevallen.
Ik fiets meerdere malen over de 'Ochsenweg'. Vertaald betekent het De Ossenweg. Het blijkt de belangrijkste handelsroute geweest te zijn tussen Denemarken en Hamburg. In de middeleeuwen was dit de snelweg voor ossenwagens. Nu nog zijn grote delen onverhard. Het kost me dan ook geen moeite om voor te stellen hoe eeuwen geleden het eruit moet hebben gezien.
Ik kom in de middag echt in Vikinggebied. Oude Runenstenen met verslaglegging van de slag die hier in de vikingentijd geleverd is en de koning die daarbij om het leven kwam. Oude grafheuvels die als twee billen in het vlakke land liggen en destijds heel praktisch ook als uitkijkheuvel dienst deden tegen indringers uit het zuiden. Ik fiets langs een indrukwekkende verdedigingswal uit die tijd. Destijds notabene vele duizenden kilometers lang. Waanzinnig wat er destijds gebouwd werd. Er is hier ook een vikingmuseun, maar ik heb inmiddels weer 115 km gefietst en mijn prioriteit gaat nu eerst uit naar een slaapplaats.
Ik weet dat vlakbij het museum een camping aan de rivier is. Ik vind hem eenvoudig. Als ik voor de ingang sta, zie ik een groot bord met daarop de mededeling dat er geen vrije plaatsen zijn. Alleen met een reservering....
Mijn eerste reactie is dat van NEE! Maar dan denk ik dat er vast wel voor een eenpersoonstentje plek is. Ik vraag het de receptioniste. Voor een fietser alleen hebben we altijd nog wel een plekje hoor ik haar zeggen. Lucky me 😁

Geschreven door JorisRuhe