Dinsdag 8 augustus.

Ik lig na een douche uit te dampen op een veel te warme hotelkamer in Hamburg. De lakens zijn fris en voelen bijna verkoelend aan. Ik voel de geperste vouw onder mijn huid dwars over het matras lopen. Het raam staat open waardoor het straatrumoer naar binnen fladdert. Ik hoor een hoop Arabisch. Weinig Duits. Een remmende auto gevolgd door een korte druk op de claxon. De bekende geluiden van een stad. We zitten een steenworp verwijderd van Hamburg Hauptbahnhoff. Hartje centrum dus.
De doucheruimte is eigenlijk veel te krap, de deurtjes van de cabine haperen, maar het is heerlijk om aan het einde van een reisdag het water over je vermoeide lijf te voelen stromen.

Morgen start de fietsvakantie pas echt. Vanuit Hamburg naar het eiland Rügen in de Oostzee. Voor het eerst een lange afstandsreis met Lars. Vorig jaar samen op de mountainbike door Sauerland kortere klim- en daaletappes gedaan. Dat was een geslaagde vakantie. Ik ben benieuwd of het reizen per fiets op langere etappes hem ook gaat bevallen.

Vanmorgen vanuit huis naar station Sloterdijk gefietst. De eerste proefetappe zeg maar.
Voor mij was het weer een vertrouwd gevoel: het opzadelen van mijn fiets. De bepakking maakt dat je heel anders fietst. Je stuur voelt opeens zwaar. Je rijdt behoedzamer. Je voelt dat je minder controle hebt over je fiets door al het gewicht. Maar ik ben meteen weer terug in 2015..... Een gevoel van sentiment overvalt me op de eerste kilometers. Net zoals een geur of een geluid een herinnering oproept zo doet het dat bij mij op deze bepakte fiets die veel meer een eigen koers wil gaan dan ik onbepakt gewend ben. Ik herken het gelijk. Het voelt goed.

Lars en ik hebben een kamer in Hamburg gevonden. Geen franje of luxe. De meest basic die je je maar kunt voorstellen. We prijzen ons gelukkig. Het had nameijk nogal wat voeten in de aarde al met al. In Nederland dacht ik: ik ga met mijn zoon dus laat ik verstandig zijn en vooraf alvast een hotelkamer boeken dichtbij het busstation waar we aankomen. Mooie kamer geboekt en betaald. Bevestiging uitgeprint en meegenomen.
Ik had Lars de foto's van het hotel laten zien en we verheugden ons er in de bus al op om straks in te checken. Buiten regende het zachtjes en ik vond mezelf slim dat ik vlakbij de aankomstplaats een hotel had gezocht. Eenmaal in Hamburg brak de hemel open. Het was slechts 2 minuten fietsen dus we hebben het hevigste deel van de bui afgewacht. Toen het minder hard ging regenen klommen we op de fiets en door het drukke autoverkeer onze weg naar Rosstockerstasse 20 gezocht. Daar eenmaal aangekomen bleek je ergens te moeten inchecken. Inmiddels was de regen van zacht terug naar hard gegaan en onze zomerjassen waren al aardig doorweekt. Onze fietskleding en regenjas zat nog ergens onderin de Ortlieb tassen. Uiteraard kurkdroog opgeborgen. Die hadden we natuurlijk niet nodig in de bus of voor de 2 minuten fietsen....
Eenmaal bij het juiste adres en receptie aangekomen laat ik mijn reservering zien voor de geboekte kamer. De man achter de toonbank kijkt me wat schuldbewust aan en zegt daarna zo zakelijk mogelijk dat er na 19uur niet meer ingecheckt kan worden. Ik geloof mijn oren niet en vraag de man of ik het goed het begrepen dat ze mij doodleuk een kamer laten boeken, deze betaald krijgen, norabene vragen wat mijn verwachte aankomsttijd is (welke ik ingevuld heb met 20 uur) en mij bij aankomst vertellen dat mijn boeking niet kan. Ik vraag hem waarom ik dan in godsnaam een bevestiging heb ontvangen terwijl ik duidelijk heb aangegeven dat ik pas na 19 uur arriveer. De jonge man achter de receptie legt uit dat het toch echt vermeld staat op de site. Ik sta daar natgeregend me in te houden. Vraag hem nogmaals hoe dit kan en of hij nog een andere mogelijkheid heeft. Nee dus. Vol. Doodleuk is mijn kamer dus betaald maar niet te betrekken. Nu word ik boos en confronteer hem met nogmaals met de in mijn u ogen onredelijkheid. Hij blijft achter het beleid van de hotelketen staan met als argument dat het duidelijk vermeld staat. Ik vraag het hem mij te tonen. Hij scrollt anderhalf tot twee pagina's naar beneden en inderdaad staat het vermeld in gelijke lettertype en grootte als de rest van de informatie over de boeking. En inderdaad vink je bij het boeken aan dat je akkoord gaat met de boekingsvoorwaarden. Ik voel me toch vreselijk genaaid en vraag hem of ik mijn geld terug krijg. Hij weet het niet en hoort ook bij een ander hotel.
Ik denk na en kijk richting de straat. Daar staat mijn zoon half verregend te hopen op een kamer. Hij kijkt mij vragend aan. Door de deuropening heeft hij mijn boze stem vast gehoord en anders aan mijn lichaamstaal wel gezien dat het niet van een leien dakje gaat.
Dan besef ik me dat ik hier boos sta te worden op iemand van een ander hotel die in loondienst is en het beleid niet maakt. Het is zinloos wat ik doe. Bovendien ben ik moe van de reis, behoorlijk natgeregend in de laatste honderden meters en wil ik net als Lars gewoon een kamer. Met een bed en douche. En hier krijg ik sowieso geen hotelkamer. Hij zit vol. Ik kies eieren voor mijn geld en besluit om na mijn vakantie energie te steken in het terugvorderen van mijn betaling en een klacht in te dienen. Nu is mijn doel een kamer. Ik vraag hem of hij iets in de buurt voor mij kan opzoeken. Duidelijk opgelucht dat ik de discussie laat voor wat het is helpt hij mij vlot aan een andere kamer. Een huizenblok verder. We paddelen er heen. Het is inmiddels weer droog geworden. Deze zomerse buien zijn kort maar hevig. Overal op straat grote plassen water. Maar de temperatuur is goed, de regen verkoelt zonder dat het koud wordt. We komen aan bij hotel Condor. Klinkt chique maar omringd met kebab zaken en Turkse kruidenierswinkeltjes en kappers is dit duidelijk niet de rijke wijk.

De jonge man achter de receptie helpt me geroutineerd. Ausweiss bitte. Ik weet dat het een volledig normale Duitse zin is maar onwillekeurig wordt je herinnert aan de tijd dat deze zin een totaal andere lading had. Zowel de twintiger achter de desk als ik hebben geen enkele eigen ervaring of herinnering aan de tweede wereldoorlog. Bijzonder dat ik desondanks die associatie ervaar. Ik vraag me af hoe een oudere met eigen herinnering aan de oorlog dit dan wel niet moet ervaren.
Of ik ook ontbijt wil gebruiken? Graag. Morgen rustig starten met een ontbijt klinkt als een goed plan.
Als ik zeg dat we twee fietsen mee hebben vraagt hij of ik goede sloten heb. Als ik zijn vraag bevestigend beantwoord zegt hij dat we die voor het hotel prima kunnen neerzetten. Ik zeg de receptionist dat het geen fietsen zijn die iemand buiten durft te laten. Los daarvan wil ik niet het risico lopen morgen niet te kunnen starten met onze fietsvakantie omdat Lars of ik een voorwiel of iets dergelijks missen. Na wat moeilijk kijken mogen we de fietsen in de hotelgang plaatsen die parallel aan de lobby loopt.

De fietsen worden afgezadeld. Onze kamer bevindt zich op 4 hoog dus we gaan voor de lift. Als de deur opent schiet ik in de lach. De lift is zo klein dat je er amper met z'n tweeën in past, laat staan met bagage. Toch lukt het ons om alles inclusief onszelf erin te proppen. Ik kijk naar het knoppenpaneel en daar zie ik dat de lift maar tot de derde verdieping gaat. Ik druk op 3 en de minilift komt schokkerig in beweging. Onderweg hoop ik dat dit gammele liftje het volhoudt. Op de 3e verdieping nemen we de trap naar de laatste etage daar vinden we kamer 28. Het is er krap en warm maar we zijn gewoon blij dat we hier zijn.
We besluiten de spullen neer te gooien en sushi te gaan eten. Vlakbij het treinstation blijkt een sushi bar te zitten dus lopen we even later tussen de immigranten over straat. Deze wijk is duidelijk een komen en gaan van vluchtelingen, gelukszoekers en andere kansarmen. Je ziet veel mannen op straat hangen. Druk discussiëren of handel drijven. Je hoort allerlei verschillende talen en ruikt de Afrikaanse en en Oosterse kruiden uit de eettentjes. Op de hoek daklozen met hun bekende halve liter blik bier. Als we de straat oversteken zien we een donkere man volledig van de wereld tegen een auto hangen. Ik herken hem van toen we vlak na aankomst schuilend voor de regen onder een boom met onze fietsen de richting zochten voor ons eerste hotel. Dezelfde man zat toen doodleuk in het grasveldje achter ons te poepen in het openbaar. Volgens Lars werden we "gemoond".
Ik stel voor om door het treinstation te wandelen. Ik hou wel van oude stations. Reizigers kijken. Het verschil tussen de forenzen en de reizigers. Het verschil in hun blik. In hun motoriek. De forens die gehaast en geroutineerd zijn weg baant door de massa. Geërgerd kijkt zodra iemand treuzelt. De reiziger die al het nieuwe opneemt en duidelijk de tijd heeft of zoekende is. Het zijn twee contrasten die je van afstand herkend.
Het starion is enorm. En zoals je verwacht in een grote havenstad doet het industrieel en degelijk aan. Stijl Eiffel. Het doet mij denken aan de brug in Porto. Veel stalen balken met grote klinknagels. Grote ronde bogen die het hele station overspannen. Prachtig onderhouden. Hoge loopbruggen waaronder de sporen en perrons liggen. Je kijkt meer op de treinen en mensen. Ik hoef geen moeite te doen om hier oude stoomlocomotieven voor me te zien. Het sissen van de stoomketels te horen.
Mijn zoon moet erom lachen als ik het hem vertel. Hij heeft honger dus we zoeken de sushi bar op. Het is inmiddels al laat en tegen sluitingstijd. We genieten samen van twee schalen vers gemaakte rolletjes met vis en groenten. Ondertussen kijken we hoe de koks hun keuken aan het opruimen en schoonmaken zijn. Voor Lars een bekend fenomeen sinds hij een baantje heeft in het restaurant De Uitkijk.

We zijn in Hamburg, hebben lekker gegeten en gedronken en ik lig hier nu uit te dampen op bed na een warme douche. Ik schrijf de dag van mij af en heb zin in morgen. Dan gaan we voor mijn gevoel pas echt op reis.....

Geschreven door JorisRuhe