Zaterdag, 12 augustus.

Als ik wakker wordt moet ik mij even oriënteren. Ik kijk de donkere kamer rond en weet het weer. We zijn in Schwerin. Vandaag een dagje zonder zadel maar met de trein. Straks eerst maar uitgebreid ontbijten en daarna uitzoeken of en hoe de treinen rijden op 'onze' route.
Het ontbijt is gedekt in een ruimte die qua stijl en smaak niet te vergelijken is met onze kamer. Het is er smaakvol en knus ingericht. De stijl kun je het best omschrijven met warm en landelijk. Overal zijn een soort nissen gecreëerd. Daarin staan donkere houten tafels waarop een groene loper ligt. Kaarzen aangestoken. Licht kleurige placemats met daarop strak wit servies. Onze gastheer is dezelfde man die ons gisterenavond zo vriendelijk ontving. Een oudere donkere man die Duits praat met een tongval die verraadt dat zijn moederstaal waarschijnlijk Engels is. We worden met een grote glimlach 'Ein sehr gute morgen' gewenst. Niet gemaakt; je ziet het aan alles. Hij speelt zijn rol als gastheer niet hij IS de gastheer. Uiteraard mogen we na het uitchecken de fietsen en de bagage nog even achterlaten zodat we te voet nog de stad kunnen bekijken.
Maar eerst gaan we op het centraal station de treinreis regelen. De reis met fiets blijkt eenvoudig te regelen en we kunnen op onze route uitstappen. Teterow wordt de halte waar we naar toe treinen voor de volgende etappe.

We treinen anderhalf uur met een korte overstap. Van de electrische over naar een diesel versie van Deutsche Bahn. Sommige stukken enkel spoor. Het is hier verlaten land.
In de trein valt mij op dat de bagagedrager van Lars zijn fiets scherf hangt. Nu zie ik pas dat er een boutje uit één van de steunpunten is verdwenen. Die moet er met de laatste kinderkopjes'uitgetrild zijn. Bij de eindhalte gelijk op zoek naar een fietsenmaker voor een nieuw boutje. Kunnen we gelijk wat kettingolie kopen want de ketting is na al dat water en zand van gisteren opeens vreselijk gaan piepen en knarsen.

Als we uitstappen in Teterow wanen we ons echt in het een Oost-Europees land. Grauwe betonnen woonbunkers. Verlaten fabrieken en dichtgetimmerde gevels. Wel zie je dat er ook hard gewerkt wordt aan het opknappen van de dorpen en platteland stadjes. Er is ook volop nieuwbouw, maar dat maakt het contrast met de verpaupering alleen maar groter.
In Teterow fietsen we naar het stadscentrum. Alle winkels zijn gesloten. Het is zaterdagmiddag rond half 2. Vreemd. Als we bij de toeristen informatie aankomen zit deze ook potdicht. Op de deur hangt een bord waarop de openingstijden staan. Montag bis Freitag 9:00 - 17::00 Uhr. Juist..... Ik vraag een toevallige voorbijganger of er hier een camping in de buurt is of een fietsenmaker die open is. Nein. De vriendelijke dame verontschuldigd zich voor dit ongemak. Een jeugdherberg weet ze wel. Vlak aan het grote meer hier beneden. Ik bedank haar voor haar hulp, maar ben eigenlijk wel erg verbaasd over de hermetisch gesloten winkels en gebrek aan mogelijkheden om inlichtingen in te winnen. Ik bedenk me dat ik Frankrijk op mijn fietsreis wel eens verweten heb nogal oud-modieus te zijn, maar dit is toch wel een trapje hoger op de ladder. Lars en ik bestuderen de kaart van onze route nog maar eens goed. Op de kaart is de eerst volgende 'grote' plaats Malchin en daar prijkt net boven het station een icoontje van een camping. We schatten in dat het zo'n 25 kilometer fietsen is. We besluiten het erop te wagen dat daar ook werkelijk een camping is. Bij gebrek aan een winkel om een boutje voor de bagagedrager te kopen repareer ik het provisorisch met een schoenveter. Het moet maar even zo. Maar het werkt wel.
Dus de dag dat we niet zouden gaan fietsen klimmen we toch weer in het zadel. Als we fietsen is het ook wel weer lekker om onderweg te zijn en het hermetisch gesloten Teterow achter ons te laten. We meanderen door hrt uitgestrekte glooiende landschap. Het graan is overal geoogst en de enorme rollen stro liggen verspreid op het heuvelachtige landschap.

Als we aankomen in Malchin is alleen de lokale ijssalon anex snackbar op het kerkplein geopend. Ook hier is de toeristeninformatie en de rest van het stadje dicht. Het geeft de sfeer van verlatenheid. Leegheid. En dat notabele op zaterdagmiddag! Het platteland in Nederland ken ik niet zo. Daar is toch meer reuring op zaterdag. Dit is meer een zondag in Zeeland.
We zoeken met onze kaart en plattegrond van het stadje de route naar de camping. Op de borden langs de weg is nergens een bordje met het symbool 'camping', dus vragen we het aan een wandelend gezin. Nee, ook hier geen camping. Nooit geweest ook, maar zo'n 15 kilometer verder zeker wel. Aan het grote meer in Sommerdorf. Het is vandaag de dag dat we overal mis lijken te grijpen.
Inmiddels hebben hele dreigende wolken zich boven ons samengepakt. En we hebben honger bovendien. We besluiten dit te combineren in één oplossing en gaan onder een afdak tegenover een hermetisch gesloten treinstation de bui af wachten terwijl we wat bananen en noten eten. Tevens trekken we warme kleding aan om niet teveel af te koelen na het fietsen. Het gaat ons niet hetzelfde gebeuren als gisteren!
De bui is minder heftig dan hij zich aankondigde en waait snel weer over. Als we met een gevulde buik en warm verder fietsen zie ik een pompstation dat een winkel heeft. We kopen er een spuitbus olie om de steeds harder piepende ketting van Lars te verwennen. Na deze korte onderhoudsbeurt fietsen we bijna geruisloos verder richting de camping in Sommerdorf. Onderweg verzinnen we allerlei doemscenario's wat er nu allemaal nog mis kan gaan: zelfs de camping is op zaterdag dicht. Of ze zijn overvol. Ze accepteren alleen campers en caravans. Of het is een nudistencamping. Maar het blijkt allemaal heel normaal. De camping bestaat,; is open; ligt aan het meer en heeft ook nog eens plaats. En daar staan we dan. Op een enorme plaats waar zeker twee caravans kunnen staan, staan nu 2 kleine tientjes. Toen we aankwamen en onze fietsen afzadelden werden we door onze overburen ongegeneerd opgenomen en aangestaard. De buren rechts van ons doen nog net alsof ze een andere kant opkijken als je oogcontact maakt en vriendelijk glimlacht of knikt. Maar de twee overburen blijven ons ongestoord gade slaan terwijl we de tenten opzetten en eten koken. Na een rondblik op de camping begrijp ik wel waarom. Welgeteld zijn wij de enige die hier per fiets aan zijn aangekomen en ons behelpen met een minitentje en op de grond koken en eten. Rare jongens die Hollanders.

Geschreven door JorisRuhe