Dag 2
Na een goede nacht slaap vanmorgen heerlijk in de opkomende zon mijn ontbijtje gegeten en spullen weer ingepakt. Rond 8 uur zat ik weer op mijn fiets. Volledig bepakt en bezakt. Hellevoetsluis achter mij gelaten om de laatste Nederlandse provincie van mijn tocht te doorkruisen. Zeeland. De zon schijnt fel en ik heb de West-Zuidwesten wind volle bak tegen. Het landschap is zonder beschutting, dus dat wordt hard werken vandaag. Ik doe al snel mijn vest uit. Gelukkig heb ik zonnebrand die niet gehinderd wordt door zweten. En dat doe ik behoorlijk vandaag. Zo ook het schijnen van de zon. Het contrast met de start gisteren kan bijna niet groter. Veel blijven drinken dus. De Zeewse kust is wijds en mooi maar het achterland weinig inspirerend. Overal akkers die zo netjes zijn geploegd en verkaveld dat je overal rijen aarde de hele akker lang kan volgen. Nergens een scheef bochtje of hoopje aarde dat de oneindig ogende rijen breekt. Computerprecisie. Ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat dit iets zegt over de aard van het volk. Degelijk en geordend. Zo ook het erf rond de boerderijen die ik passeer. Dit alles komt op mij over als het land van harde werkers. Het beeld wordt versterkt doordat het vandaag zondag is. Overal heerst rust en stilte. Alles is aangeharkt en aan kant. Tegen half tien zie ik de eerste fietsers. Maar van een ander soort dan ik ben. Mannen in pakken. Vrouwen in rokken en hoeden op. Kinderen erachter fietsend. Meisjes in rokken en jongens in pantalons met een vouw erin. Liefst zwart maar grijs mag blijkbaar ook. Rustig paddelend richting de mis. Ik zie waar de kerk staat. Een stompe toren steekt hoog boven de akkers uit. Het plaatsje heet 'Goedereede'. Mooi gevonden. De tegemoet komende kerkgangers zeggen me allemaal vriendelijk gedag. Ik groet beleefd terug, maar ik kan me toch niet aan de indruk onttrekken dat ik met mijn ongeschoren en bezwete kop hier toch scherp uit de toon val.
Het valt me op dat alle terrassen nog dicht zijn en dat terwijl ik juist smacht naar een kop koffie. Verderop ligt Burgh-Haamstede. Toeristenoord. Daar zal zeker iets van horica open zijn. Hoop ik....

Haringvlietdam, Brouwersdam, Oosterscheldekering. Neeltje Jans. Ik steek ze allemaal over. Ik ben onder de indruk van de bouwwerken. Als automobilist wel paar maal over heen gereden maar als fietser ervaar ik de ware grootte. De immensheid van de betonkolossen. Dat mensen dit kunnen bouwen. Waar een watersnoodramp al niet toe leidt. Decennia is er aan gewerkt. Het is een knap staaltje watermanagement en ingeneurswerk.
De stormvloedkering staat open en het is opkomend tij. Het zeewater stuwt zich met zo veel kracht landinwaarts. Ik bedenk me dat het over een paar uur allemaal weer terug moet. Het is een prachtig gezicht. De macht van al die watermassa.

In de middag pak ik de boot vanuit Vlissingen naar Breskens. Nu ga ik echt Nederland snel verlaten. Heel langzaam bekruipt me het gevoel dat ik een langere tijd weg ga. Echt weg. Het zal de komende dagen langzaam aan me groeien vermoed ik. Het is wat ik wil. Even uit de carrousel stappen en met de dag leven. Onvoorspelbaar en onbekend.

België.
De willekeurigheid van de bouwstijl van de huizen verraad dat ik ongemerkt België ben ingereden. Nergens een bord gezien. De fietspaden zijn er nog wel maar net als de huizen een ratjetoe. Wisselt van kwaliteit en veel gaten. Na 105 km krijg ik 3,5 km kaseien voor mijn kiezen. Sodeju wat stuiter ik. Mijn tassen zitten goed vast maar desondanks rammelen ze flink. Goede test zullen we maar denken. Mijn kont is na twee dagen en 235 km wel wat beurs en protesteert na enkele honderden meters volop. Hij zal het nog ff moeten uitzingen. Mijn snelheid ben ik nu wel volledig kwijt. Ik zoek al slingerend mijn weg. Ik heb nu al diep respect voor de renners die Parijs-Roubaix (schrijf je dat zo...?) rijden. Ook wel "De hel van het Noorden" genoemd. Wat een drama dit wegdek. Ik heb notabene nog een fiets met brede en banden. Nog enig comfort en vering. Het strookje asfalt naast de klotekeienweg is van hetzelfde gatenkaas kwaliteit als de stenen ertussen. Dan maar de stenen...... Na 3,5 km zie ik weer iets van asfalt opdoemen. Mijn kont is er maar wat blij mee.... De rest van mijn lijf ook.

Mijn tweede dag eindigt op een camping in Bredene-bad. Ik ben letterlijk de enige tent tussen een enorme hoeveelheid campers, (sta)caravans en vakantiehuisjes. Een veldje met haagjes ter beschutting voor mij alleen. Helemaal goed!
Ook hier val ik wat uit de toon.... gelukkig maar!

Geschreven door JorisRuhe