Dag 22

Het is 4 uur in de morgen en mijn Spaanse buurman naast me snurkt de stilte van de nacht weg. Gisterenavond zat ik lekker voor mijn tentje te genieten aan de rand van het meer toen ik achter mij een hard gepiep hoorde. Het geluid van een vrachtwagen die achteruit rijdt. De vrachtwagen bleek een grote camper te zijn. In de loop van de avond waren er al meer gasten gearriveerd dus ik stond er al niet meer alleen. Opvallend veel Spaanse kentekens.
Frankrijk is overigens wel het land van de campers. Sinds Royan merk ik ook dat ik echt toeristengebied inkom. Tenminste de zonaanbidders en de strandtoeristen. Een ander soort toerisme dan in Bretagne en Normandië. Ondanks dat het overal nog erg rustig is, zie ik overal campers rijden of langs de weg staan. Op menig camping ben ik de enige tent. Misschien komt het ook door de tijd van het jaar en het type toerist dat nu vakantie neemt. Veel ouderen zonder kinderen. Maar daar waar Normandië en Bretagne het vooral de Franse en Engelse campers waren zijn het hier Spaanse gasten.
Ik kijk mijn ogen uit wat mensen allemaal meesjouwen. Tot nu toe hebben de Engelse toeristen mij het meest verbaasd. Meermalen gespot: een extra king-size-super-de-luxe-camper met daarachter twee opties. Of een trailer met daarop een kleine auto of de auto wordt er als aanhanger achter gekoppeld. Speciale koppeling tussen auto en camper. Achterop gevarendriehoek met grote waarschuwingsletters 'Towcar'. De voorruit zo groot als een Bijenkorfetalge met daarin twee kleine poppetjes. Het beeld doet mij altijd denken aan de oude poppenfilm van 'The Thunderbirds'. Een enorm ruimteschip voor 2 kleine mensjes. Het zijn letterlijk mobile homes. Dit ís allemaal verscheept over het kanaal. Wat een energieverslindend proces om zo op vakantie te gaan. Maar ja, wat ik doe is natuurlijk ook maar een keuze....

Maar terug naar mijn Spaanse buren. Toen het gepiep van de camper eenmaal ophield omdat de wagen naar goedkeuring stond van de wat slonzig geklede vrouw. Kwam er een zwaarlijvige hardpratende man uit. Shirt van Real Madrid aan. Na hem volgenden twee kinderen van ik schat 3 en 5 jaar. Duidelijk moe van de reis. Blij dat ze even buiten door het gras en het water konden rennen. Maar de moeder schreeuwt nu van alles naar ze. Blijkbaar te gevaarlijk. De kinderen gaan eerst beteuterd kijken en als ze vermanend worden toegesproken wordt het huilen. Nu schreeuwt vader van alles. Het dreinen van de twee kinderen neemt toe. Het volume van de ouders ook... Ik aanschouw het drama in 13 delen en twijfel of ik mijn tent zal verplaatsen. Maar deze plaats aan de rand van het meer is zo mooi. Het compenseert een hoop.
Rond 23 uur worden de kinderen eindelijk naar bed gebracht maar het leidt tot nieuwe stemverheffing taferelen. Als dat eenmaal stil is zet pa de tv lekker aan. Tijd voor zichzelf. Omdat het warm is staan alle ramen van de camper open. Het Spaans ratelt over de verder stille camping.
Ik krijg langzaam het idee dat de Spaanse Tokkies gearriveerd zijn. Sommige mensen... Ik twijfel of ik er nu wat van ga zeggen. Op het moment dat ik de knoop doorhak en in mijn broek schiet terwijl ik hardop de Franse zin oefen om hen vriendelijk tot enige stilte te vragen gaat bij hen het licht en de tv uit.
De nacht is weer eigendom van de stilte aan het meer. Alleen de krekels en de vogels vullen de stilte.

Als ik tegen zonsopkomst de rits van mijn tent open kijk ik over een spiegelglad meer. Het is bewolkt maar zeker niet koud. Over het water scheren de zwaluwen al druk heen en weer. De vogels fluiten en ik geniet van dit moment zo vroeg in de morgen. Iedereen slaapt. Mijn favoriete moment. Ik besluit de dag te starten met een duik. Het water is nog flink koud en ik ben gelijk goed wakker. Hou het dus ook niet zo lang vol. Snel afdrogen en droge kleding aan.

Het is de eerste dag van week 4. Zaterdag 6 juni. Over de helft. Tijd om een tussentijdse balans op te maken. Vrijdag 26 juni gaat mijn vlucht vanuit Faro terug. Ik heb inmiddels 2770 km in mijn benen en ben Frankrijk nog niet uit. Ik dacht dat het totaal zo'n 3500-3700 km zou zijn. Maar dat blijkt te optimistisch geschat. Ik denk nu dat ik niet de hele reis fietsend ga doen. Als ik de laatste week ook nog wat wil uitrusten en bij mijn ouders de tijd wil nemen moet ik later deze reis keuzes maken. Ik merk dat ik het jammer vind maar ergens ook prima. De reis is het doel. Ik heb al fantastische stukken Europa fietsend gezien. Het fietsen gaat ook boven verwachting goed. Gemiddeld 125 km per dag. Ik ga wel zien waar ik de komende weken een stuk ga treinen. Ik wil heel graag de Noord-Spaanse kust zien. Maar Portugal ook. Maar als ik alles ga fietsen wordt het een race tegen de klok en mezelf. Dan mist deze reis zijn oorspronkelijke doel. Ik maak er dan een wedstrijd van. Dan geniet ik niet meer maar wordt het een prestatie. Het is nog te vroeg om besluiten te nemen, maar mezelf kennende goed om aan het idee te wennen dat ik de manier van reizen ga wijzigen. Haalbare doelen creëren.

Ik drink koffie in een restaurant met een terras dat een prachtig uitzicht heeft over het meer Etang Blanc. Ik reken €1,60 af voor een zalige bak koffie en een onbetaalbaar uitzicht. Gisteren vroegen ze nog €3,80 voor een bak slootwater aan zee....
Terwijl ik daar zit valt het me pas op. Er groeien hier ook kurkeiken. Ik ken ze vanuit Portugal maar blijkbaar is hier het klimaat al geschikt voor ze. Ik zie hier alleen geen bomen waar de kurk ook geoogst wordt. Maar ja, de plastic kurk en de schroefdop hebben de strijd om de fles al enige tijd gewonnen.

Ik rij na de lunch vanaf de kust Bayonne binnen. Weer een drukke havenstad met weinig geduldige weggebruikers. Het is duwen en trekken in de verpauperde haven. Via omwegen kom ik weer veilig de stad uit richting Biarritz. Voor de stad begint het echte klim- en daalwerk weer. Ik stort letterlijk de baai in waar deze badplaats in ligt. Wat een drukte. Het is natuurlijk zaterdag en iedereen loopt hier rond lijkt het. Te flaneren. Alles is chique. De winkels en restaurants stralen klasse en smaak uit. Keurig gekapte dames op prachtige hakken. Zongebruind. Heren in witte overhemden en dure horloges blinken om hun pols. Zonnebril boven op het hoofd want het is de hele dag zwaar bewolkt. De dure sportwagens en cabrio's zoeven door het centrum. Overvolle terrassen. Het is hier zien en gezien worden. Het contrast met mij is iets te groot. Ik laat Biarritz voor wat ze is en volg de kust tot Hendaye.

Het is prachtige dit deel van de kust. Leistenen rotsen die schots en scheef uit de aarde steken. Helemaal glad geërodeerd. Het lijkt net alsof de aardplaten hier letterlijk door de bodem naar boven steken. Als ik in Hendye de ene na de andere klim krijg vind ik het mooi geweest. De laatste 30 km waren al flink klimmen. Als ik een leuke camping vind is ook die weer hoog gelegen. Als ik naar boven ploeter komen er mensen van de camping naar beneden lopen. Ik krijg een aanmoedigend duimpje en een heer neemt zelfs zijn hoed symbolisch voor me af. Ik glimlach mijn beste lach maar merk dat de grimas maar moeilijk van mijn bezwete gezicht gaat. Mijn benen zijn zuur en zo staat mijn gezicht blijkbaar ook. Ik zeg maar 'Merci'.

Dit was mijn laatste dag Frankrijk. Alhoewel ik hier natuurlijk zou moeten spreken van Baskenland. Morgen ga ik de grens over. Het vierde land op mijn tocht.

Geschreven door JorisRuhe