Dag 25

Zoals de dag geëindigd is zo begint hij weer. Ik zit met Rick aan de picknicktafel bij de ingang van de camping met een ontbijt voor onze neus. We kropen rond dezelfde tijd uit onze tentjes. Hij heeft de weersvoorspelling erbij gepakt en die voorspeld vandaag vooral wolken maar morgen juist regen. Ik besluit dat ik dan juist nog een dagje ga fietsen. Een koelere dag spreek mij wel aan.
We zitten lang te praten. Niet zo diepgaand als gisteren maar er is een leuke klik tussen ons. En we merken dat allebei.
Mijn tafelgenoot raadt mij een mooie route aan. Ik moet vooral naar Portugalete. Daar is zo'n bijzondere brug verteld hij. Het is een soort plateau dat aan kabels hangt. Een enorme stellage erboven. Ik laat hen de foto zien van mijn Franse oversteek met Le Pont Transbordeur. Yes! Roept hij uit. Wat leuk. Hij is ingenieur en legt mij uit dat het feitelijk een horizontale lift is. In Portugalete is hij ook door een bekende liftenfabrikant gebouwd. Die ga ik zeker opzoeken.

Als ik mijn tassen op de fiets wil zetten voel ik toch nog even aan mijn band. Nog steeds hard. Dus dat is mooi.
Als ik het dorpje uitfiets sta ik te twijfelen over welke weg en richting ik gisteren precies kwam. Er loopt een oudere man zijn hond uit te laten. Die ga ik vragen denk ik en stap op hem af. Hij wijst mij de weg graag. Heel graag want als hij hoort dat ik richting Santander wil wijst hij alle tussendoor weggetje aan en ik krijg de hele kustlijn zo'n beetje uitgelegd. Het is bijna sadistisch om hem dit niet te gunnen dus ik laat hem alles vertellen. Als hij eindelijk de hele kust af geweest is met zijn vinger over mijn kaart grijp ik mijn kans om hem hartelijk te danken en vervolg mijn weg.

Als ik de haven bij Portugalete infiets zie ik hem al op grote afstand opdoemen. De liftbrug. Weer een mooi staaltje werk. Deze is wel een stuk moderner. De mensen te voet zitten in een droge aluminium cabine. Er gaan ook meerdere auto's mee naar de overkant. Voor 60 cent mag ik mee.
Er schijnen er nog maar een paar werkend in de wereld te zijn. Ik heb er dus twee van mogen gebruiken als transportmiddel op deze reis. Geeft een speciaal tintje aan de dag.

Na drie uur fietsen voel ik het bekende zwalken van mijn achterwiel. Weer lek. Dit is echt k... !!
Ik besluit het nu maar rigoureus te doen en zowel de binnen als de buitenband te vervangen door hagelnieuwe exemplaren. Blijkbaar zit er toch iets in die band wat ik niet zie of voel want ook nu is er niets mis met mijn vorige plakwerk.
Ik ben zo goed als klaar als er een jonge man op mij afstapt en in het Engels vraagt of ik misschien hulp nodig heb.
Ik ben nu drie dagen in het Baskenland maar ik heb echt nergens zo vaak spontaan hulp aangeboden gekregen als deze drie dagen. De Basken hebben mij echt verbaasd met hun gastvrijheid richting de vreemde snuiters die hier lopen en fietsen. Hun hulpbereidheid zit blijkbaar in hun cultuur en aard.

In de middag gaat het fietsen moeilijk merk ik. Mijn benen voelen moe. Ik ben moe. Ik heb opeens meer last van de pijntjes die ik iedere dag wel voel maar makkelijk negeer. Ik zit niet lekker op de fiets vandaag. Ik heb het er maar mee te doen. Ik wil toch ook verder vandaag.
Als er een groepje racefietsers voorbij komt wordt ik uitgebreid begroet en een bon Camino gewenst. Ook al doe ik die niet, ik bedank hen vriendelijk. Het zijn een groepje 60 plussers. Wel allemaal gladgeschoren benen zie ik. Bij de volgende klim staat een bordje 10 %. Ai.... had ik nou gehoopt verloste te zijn van de steilte. Halverwege zie ik dat de groep racefietsers uit elkaar gevallen is en twee heren achterop geraakt zijn en rustig naar boven malen. Het is een fijn richtpunt. Ik wil er niet voorbij of zo, maar het is fijn om je ergens op te richten. Het gat blijft de hele klim even groot. Gelukkig is de afhaling ook 10%. Wel zo eerlijk. We zoeven naar beneden. Zalig.

Beneden zie ik een bord met camping staan. Die ga ik nemen. Niet alleen zie ik de regenwolken dreigend vanaf zee komen, ik ben ook te moe voor Nog meer klimwerk. Ik heb mijn tent net staan als er een eerste bui passeert. Het was dus een heel goed besluit.
Gisteren was de langste dag, vandaag maak ik er de kortste van.

Geschreven door JorisRuhe