Gisteren een avond geen wifi. Vandaag de dag van gisteren een dagje later.

Dag 11

Vanmorgen gewekt door een kakofonie van vogelzang. Probeerde nog wat te slapen maar dit 'natuurgeweld' was te groot. Als alternatief heb ik er naar liggen luisteren om te horen welke vogels ik allemaal hoorde en wie nou precies met wie communiceerde. Ik moest het na enkele minuten opgeven. Toch knap dat de vogels elkaar wel kunnen verstaan. Maar ja, ik bedenk me dat als je als vogel een gemiddelde kroeg in zou vliegen hij of zij waarschijnlijk hetzelfde van de aanwezige mensen zou denken.

Bij het openen van mijn tent deed de wereld wat spookachtig aan. Dichte mist. Voelde ook nog waterkoud aan vanmorgen. De opkomende zon deed erg haar best er doorheen te branden, maar tijdens het ontbijt zat ik er wat rillerig bij ondanks vier lagen kleding. Mooie foto leverde het in ieder geval wel op.

Ik fiets vandaag na enkele kilometers Bretagne binnen. Ik zie op de kaart dat het gebied dat ik nader letterlijk 'les Polders' heet. Ook zo gespeld. Ik rij een dijk op en tot mijn stomme verbazing zie ik polderlandschap. Strak verkavelde stukken land vol akkerbouw en lange rijen hoge populieren. Het doet onwerkelijk aan hier in het zo lekker rommelige Frankrijk. Alle wegen zijn opeens kaarsrecht en ik passeer grote moderne boerderijen. Een boerderij heet "De Mosselnan". Ik krijg toch sterk het idee dat hier Nederlanders achter zitten. Er worden hier ook veel aardappelen verbouwd zie ik. Wat alleen niet zo Hollands aandoet is de bewegwijzering. Die ontbreekt namelijk. Ik besluit de windrichting aan te houden. Ik fiets in een westelijke richting en de wind is vandaag west noord-West. Zo kom ik er vast wel. Maar dat is te optimistisch gedacht. Ik kom na kilometers op een doodlopende weg uit. Dat is nou jammer. Was leuk geprobeerd. Ongeveer 300 meter terug is een onverharde weg die ook in de goede richting gaat. Die maar eens proberen. En zo hobbel ik op een onverharde Hollands aandoend dijkweggetje verder. In het lager gelegen gebied groeien de rijen aardappelen. Aan het einde van het pad staat een van prikkeldraad opgetrokken afrastering. Nergens een doorgang. Ik wil eigenlijk niet terug.... En kan mijn fiets daar onmogelijk overheen tillen. Wil ook geen lekke band door het prikkeldraad riskeren. Ik leg een boomstam die vlakbij in de berm ligt over het draad en door het gewicht zakt het tot bijna op de grond. Ik kan er nu veilig over met mijn fiets. Eenmaal aan de goede kant herstel ik de oude situatie weer netjes. Niemand die het ziet. Zo kom ik uiteindelijk uit dit gebied. Het bezorgd me een deja-vu: net of ik Zeeland weer uit fiets.

Zoals iedere ochtend is het eb. Als ik weer langs de kust fiets heeft de zee zich tot achter de horizon teruggetrokken. Indrukwekkend om deze enorme zandplaat te zien liggen. Een vlak en leeg landschap. Ik zie twee mannen op deze wijdse zandvlakte golfen. Een beetje fanaat ziet overal zijn kans schoon denk ik maar. Wel een lekkere harde en strakke ondergrond. Geen bunkers of bomen.... Het is een surrealistisch gezicht. Ze slaan hun ballen in een richting waar ik geen hole of vlaggetjes kan waarnemen. Nergens eigenlijk. Ze wandelen al keuvelend hun bal achterna. Ze hebben er duidelijk lol in.

Tijdens de lunch heb ik een herkenbaar obstakel op mijn kaart gezien. Bij St. Malo is een brug. Alleen een rode weg. Dit probleem heb ik bij Le Havre eerder gehad.
Eenmaal bij St. Malo hou ik alle borden heel goed in de gaten maar er is ook dit maal maar één route. Witte en groene borden. Gelukkig geen blauw. Ik ga het proberen. Na de rotonde wordt de weg opeens vierbaans met een betonnen wal in het midden. Dit ziet er toch wel erg snelweggerig uit. De linker baan is afgezet vanwege wegwerkzaamheden. Die afgezette strook benut ik om een paar honderd meter verder te fietsen. Er is namelijk een bocht en ik wil zien of er nog afslagen dichtbij zijn voor het langzame verkeer. Inmiddels komt er een tractor voorbij. Dan moet dit wel kloppen. Ik rij langs een vrachtwagen van de wegwerkers. Er staat een man naast. Hij is de enige. Waar de rest is zie ik niet. Mogelijk verderop. Ik besluit het voor de zekerheid te vragen. De laatste keer liet mijn voorgevoel mij niet in de steek en dat staat me nog vers in het geheugen. De man wil graag helpen. Hij pakt uit de cabine een leesbril en een nog gedetailleerdere kaart van dit wegennet. We kijken samen en ook hij komt tot de conclusie dat dit de enige oversteekplaats is. Maar of je hier mag fietsen weet hij niet zeker. "Wacht" zegt hij en hij klimt de cabine van zijn vrachtwagen weer in. Hij komt met een telefoon aan zijn oor weer terug. Druk pratend. Aan de flarden die ik opvang klinkt het positief. Ik hoor het hem meerdere keren vragen en hij noemt de wegnummers erbij. Het blijkt geen brug maar een kleine stuwdam te zijn die op de getijden werkt. Als hij ophangt zegt hij dat het nu 100% zeker is. Ik mag hier fietsen. Ik zeg hem dat ik het wel gevaarlijk vind als fietser. Dan legt hij me uit dat in Frankrijk de automobilist in principe altijd schuldig is aan een aanrijding met een fietser. Ik bedenk me dat je daar weinig aan hebt als je geschept wordt met 100 km per uur snelheidsverschil... Maar goed het zorgt er in ieder geval voor dat de automobilist behoedzamer is. Dat verklaard de grote bogen die veel auto's om mij heen maken bij het inhalen.
Ik bedank hem voor zijn tijd en uitgebreide service. Nu wil hij natuurlijk wel even weten waar ik vandaan kom. Ik maak er maar Amsterdam van om te voorkomen dat ik moet uitleggen waar precies Haarlem en Santpoort liggen. Hij wenst me een hele fijne reis en vakantie toe.
Als ik verder fiets blijf ik de verkeerssituatie spannend vinden maar ik fiets nu wel met meer zelfvertrouwen. IK mag hier fietsen. Dat voelt prettiger. Ik ben blij dat ik de man gevraagd heb en dat hij voor de zekerheid gebeld heeft. Zodra ik over de dam ben zoek ik de rustige wegen weer op. Het is hier weer pittig klimmen en dalen.

Al dagen vraag ik mij af welk insect mij telkens zo te grazen neemt. Ik zit onder de bulten op handen, binnenzijde van mijn polsen rechts en onderarmen. Iedere dag komen er bij en ze jeuken behoorlijk. Vanmiddag viel het mij op dat de jeukende bultjes blaasjes zijn geworden. Zonneallergie dus.... nooit eerder gehad. Maar ja, van de hele dag binnen in een airco-ziekenhuis naar de hele dag buiten in een pittig voorjaarszonnetje. Tegen die grote overgang kan mijn bleke velletje blijkbaar niet zo goed tegen. En het zal voorlopig wel mooi blijven want de boeren zijn hier flink aan het maaien en hooien. Maar over het mooie weer ga ik zeker niet klagen. Dan maar wat lichaamsbedekkende kleding aantrekken. Zat te denken aan een boerka of fietst dat wat onhandig...?

Geschreven door JorisRuhe