Dag 30

Wat een water valt er hier. Ik lag koud in mijn slaapzak toen het begon te regenen. Ik ben er heerlijk droog en warm luisterend bij in slaap gevallen. Buiten het water, binnen wordt ik omarmd door mijn slaapzak. Een verschil met Noord-Frankrijk is de temperatuur. Waar ik een paar weken geleden nog sliep in een shirt met lange mouwen heb ik nu geen shirt voor de nacht meer nodig. Uit de wind is de temperatuur aangenaam. Ook tijdens het fietsen merk ik het verschil. Een dun laagje is meer dan genoeg. Zelfs in een regenbui.
Als ik halverwege de nacht wakker word tikt de regen nog steeds tegen de buitentent aan. Bij het licht worden zelfs nog harder. Het lijkt wel alsof de kraan met hemelwater niet dicht geweest is vannacht. Toch lukt het mij om onder een afdak mijn spullen droog in de Ortlieb tassen te krijgen. En daar blijven ze droog. Wat daar droog ingaat komt er ook droog uit. Maar dat geldt ook andersom....
Als ik even fiets gaat de regen over in druppelen en niet lang daarna stopt het. De zon doet haar best maar moet het nog afleggen tegen het dikke wolkendek.
Wat ruikt de eucalyptus toch lekker na een nachtje regen!

Wat ik altijd wel erg mooi vind van dit weertype zijn de luchten die ik de hele dag voorbij zie drijven. Wolken kunnen zo mooi zijn. Van dreigende grijze massa tot paddestoelvormig. Plukken watten met geplette onderzijde. Afgesneden. Of van die uitgestreken types. Alsof er op een blauwe muur met een plamuurmes vers stucwerk afgestreken is.
Het licht vind ik mooier op bewolkte dagen. Niet zo hard. De kleuren komen meer tot hun recht. Tussen de wolken zie ik banen zonlicht ergens een berghelling of dal beschijnen. Als een theaterlamp de artiest op het podium. Gisterenavond heb ik de zonsondergang zitten bewonderen. Vlak voordat ze achter de horizon verdween kwam ze onder de wolken uit. Prachtig rood-oranje. Een van de surfers kwam op het hoger gelegen terrasdeel waar ik mijn tentje had staan om foto's te maken. Hij had een goed toestel en iedere 10-20 seconden maakte hij een opname. Steeds de instellingen wijzigend. Het licht veranderde per paar tellen. Het waren echt prachtige foto's. Je zou er zo ansichtkaarten van kunnen maken.

Het is weer zondag dus er zijn weer wat mannen op de racefiets vandaag. Ook hier. Er wordt uitgebreid gegroet naar elkaar. Zoals motorrijders in Nederland elkaar groeten. Hand van het stuur en een 'ola' met brede grijns. Herkenning. Of misschien wel erkennen. Ook krijg ik nog steeds leuke aanmoedigingen van automobilisten en voetgangers als ik klim. Automobilisten zijn grofweg in twee types in te delen: het type "trappen-met-die-bak" en de "blij-dat-ik-rij" type. Met name de laatste neemt alle tijd om mij in te halen. Blijven vaak nog even achter mij tuffen. Pas als ze echt héél, héél zeker zijn dat er geen enkel andere verkeer te bekennen is, ook niet achter de horizon, rollen ze langs. Geven een of twee korte toetertjes en meestal gaat er een hand, duim of vuist uit het raam. Het is blijft leuk en ik zwaai een dankjewel terug.

Ik zit te lunchen op een bankje langs een wandelboulevard aan het water. Ergens in een voorstad van A Caruna. Als ik aan mijn laatste broodje ben begonnen staat er een Spaans stel voor me. Hij vraagt of ik Engels spreek. Hij gelukkig ook. Hij zegt dat hij mij aanspreekt omdat hij mijn fiets zag en nieuwsgierig is naar mijn verhaal. En uiteraard of ik naar Compostella reis. Ik vertel hem van mijn tocht langs de kust. Nee, Santiago is niet mijn doel. Hij is zelf ook een grage fietser. Ooit met een maat samen met hun fietsen in een trein naar Nederland gereisd en daar het hele land doorkruist. Ruim 800 kilometer verteld hij trots. Lekker vlak en goed te fietsen. Maar sinds hij zijn vrouw heeft leren kennen fiets hij minder. Zijn vrouw fiets wel een beetje maar wandelt liever dus dat doen ze vandaag ook. Maar toen hij mijn fiets zag wilde hij het daarbij behorende verhaal weten. We kletsen wat over het Spaanse verkeer en Galicië. Ze glimmen van trots als ik zeg dat ik het hier mooi vind. Maar wel nat! zegt hij bijna verontschuldigend. Maar ach, zeg ik, dan genieten we extra van de zon.

Om in A Caruna te komen moet ik een drukke verkeersader opdraaien. Het lijkt verdacht veel op een snelweg. Inmiddels weet ik dat hier in Spanje bij iedere oprit groot wordt aangegeven wanneer het voor de wandelaar, fietser, tractor, ossenwagen en ander langzaam rijdend verkeer verboden toegang is. Niet te missen zo groot dat wordt vermeld. Hier staat niets en ik zie een groepje wielrenners in tegengestelde richting komen. Dus ik vertrouw de weg als geschikt voor de fiets. Na enkele kilometers komt er een wielrenner naast me rijden. Waar ik naar toe ga. Naar A Caruna zeg ik. Ja, maar daarna naar Compostella toch zeker? Nee, zeg ik. Hij kijkt me verbaasd aan. Waar kom je vandaan vraagt hij nu in het Engels. Uit Nederland. En ik volg de kustlijn tot Zuid-Portugal. Dan zegt hij: ...en dan ga je niet langs Santiago de Compostella? No. Hij kijkt nu bijna verontwaardigd. Maar het is daar zo bijzonder! Dat moet je zien, probeert hij nu. Ik zeg naar waarheid dat ik daar al een keer geweest ben en dat ik nu een ander doel heb. Ik ga naar de Costa da Morte vandaag. Oooh, zegt hij nu. Ik maak het duidelijk weer een beetje goed bij hem. Dan ga je ook bijzondere dingen zien! Voor ieder zijns weegs gaat wil hij mijn naam nog weten. Dat is een lastige om uit te spreken merkt hij. Maar na twee pogingen lukt het. Hij heet Miguel. We schudden al fietsend elkaar de hand. Hij wenst mij ondanks dat ik niet naar Santiago ga een goede en gezegende reis. Ik zeg met een grote glimlach: Gracias Padre! Nu moet hij hard lachen. Jullie Hollanders zijn een beetje gek zegt hij terwijl we elkaars hand loslaten. Ik pareer met de opmerking: aren't we all. De handen gaan nog een keer in elkaar en dan zet hij weer aan.
Hoe leg je aan een Spanjaard uit dat je Santiago links laat liggen als je uit Nederland komt fietsen...

Ik heb een camping op mijn telefoon gezien die past in mijn plannen voor vandaag. In Malpica aan de Costa da Morte. Ik kom daar aan het einde van de dag aan. Als ik voor het hek sta ik er maar een kleine toegang open. Het grote hek is dicht. Ik wurm mijn fiets erdoor en ga naar de receptie. Dicht. Ik zie dat het restaurant een deur open heeft. Daar loop ik heen. Alle terrasstoelen en tafels staan nog opgestapeld. Nu valt het me pas op dat ik nog nergens tenten of campers o.i.d. zie staan. Shit, denk ik als ze maar niet gesloten zijn. In het restaurant is ook nog niets dat duidt op geopend. Ik roep 'ola' en uit de keuken klinkt een vrouwenstem. Er is in ieder geval iemand. Een verbaasd kijkende jonge vrouw komt door de klapdeuren. We zijn gesloten zegt ze. Ai.... dan komt er uit een andere deur een man. Zelfde leeftijd. Ik vraag hen of er een andere camping is hier in de buurt. Op zo'n 20 kilometer ten noorden zegt hij. Maar ik wil niet terug naar boven. Ik leg uit dat ik juist zuidelijk reis. Maar dat is nog een 40 kilometer naar de eerstvolgende camping. Ik heb vandaag al 120 km getrapt en vind het wel weer genoeg eigenlijk. Dat straal ik blijkbaar ook uit. Ben je op de fiets? vraagt zij. Ik bevestig haar vraag. Zeg dat ik een plekje voor 1 nacht zoek en een warme douche. Dan kijken ze elkaar aan. Ik hoop...Ik hoop...
We gaan eigenlijk morgen officieel open zegt ze. Maar je mag hier best slapen. Niet alles werkt nog en het restaurant is nog niet open. Maar het sanitair doet het al wel. Yes! denk ik en bedank hen hartelijk. Ik heb naast een douche niets nodig. De rest heb ik zelf. Ga maar je tent opzetten dan regelen we de rest later wel zegt hij. Ze zijn duidelijk nog heel druk met het opbouwen.

En daar zit ik dan. In een heerlijk zonnetje dat sinds een uurtje eindelijk de strijd gewonnen heeft. Een privé camping voor mij alleen. Ik kan kiezen uit zes schone douches, acht privé toiletten en 12 wastafels. Wat een luxe.
Het enige vocht dat nu nog van boven kwam vallen was de warme douche. Heerlijk!

Geschreven door JorisRuhe