Dag 28

Ik zit op een terrasje met een lekker koud biertje. Vandaag weer eens een prima fietsdag gehad. De twee dagen wat rustig aan en stukje treinen hebben goed gedaan. Mijn benen hebben vandaag weer kracht en mijn koppie klopt ook weer. Wat ook scheelt is dat het hier meer heuvelachtig dan bergachtig is.
Ik fiets in de provincie Asturië. Langs de Costa Verde. Vanaf Gijon klopt dat zeker. Veel bos. Slingerende wegen. De zon schijnt er tussen het dichte bladerendak door. Na een klim kom ik op wat opener stukken waar meestal weiden zijn met grazende bruine koeien. Vrolijk hoor je hun bellen klingelen terwijl ze het gras maaien. Het ritme herhaald zich. Afdalen het beboste deel in, beneden een stroompje of rivier oversteken en daarna weer in de schaduw naar een hooggelegen boerendorpje klimmen waar de bomen plaats maken voor het weiland. De bermen worden hier niet gemaaid. Op sommige stukken lijkt het wel of moeder natuur weer terrein op het asfalt terug aan het winnen is. Maar dat zal na de zomer wel weer een illusie blijken. Veel gestapelde leistenen muurtjes. Het lijkt hier meer dan eerder op mijn reis alsof de tijd hier wat minder vat heeft op het leven. Ik zie meerdere mannen met zeisen de kanten maaien. Vrij grazende koeien. Weinig grote steden en dus weinig industrieterreinen. Veel doet aan alsof de 'voiruitgang' hier geen invloed heeft gehad. Geen grote havens waar enorme hijskranen vrachtschepen van hun lading verlossen. Of juist de waterlijn op de romp laten stijgen door het laden. Op deze wegen weinig autoverkeer en opvallend weinig vrachtwagens die hun ladingen over het land verspreiden.
Maar gaandeweg de dag wordt het kaler en vlakker. Het landschap veranderd verder. De grilligheid gaat er steeds verder af. Weinig slingerwegen meer en weinig bomen.
Mijn indruk van Asturië is dat het lieflijker is dan Cantabrië. Helemaal vergeleken het Baskenland en zijn Pyreneeën. Morgen fiets ik Galicië in.

Ik fiets hier nog steeds op de Camino maar kom in tegenstelling tot andere dagen opvallend veel pelgrims tegen. De eerste zie ik vanaf de weg een hele stijle klim maken. Het is nog heiig en ik zie hem worstelen. En ik maar zeuren over het klimmen op de fiets... wat ik hem zie doen is echt pittig klimwerk. De asfaltweg waar ik op verder ga is veel minder steil en heeft een biljartlaken als ondergrond vergeleken met zijn pad. Het is een mooi beeld. Voor hij uit zicht is maak ik een foto en wens hem een goede reis. Hij draait zich om en steekt zijn stok in de lucht.

Ik hou koffiepauze langs de weg. Een eenzame bar in een bocht. Als ik op het terras met mijn koffie zit zie ik verderop een man een kat aaien. De kat kroelt zijn staart om zijn been en geeft kopjes. De rug gebold. Ik kijk de man op zijn rug. Zie een wandeloutfit. Vermoedelijk een pelgrim. Als de man terug komt lopen zie ik dat hij Aziatisch is. Wit-grijs haar en een dunne baard en snor. Zo'n typische baard die Aziaten hebben. Niet dichtbegroeid maar tussen de haren door zie je nog veel huid. Hij heeft zijn rugzak en stok tegen de gevel staan zie ik nu. Ook hij bestelt koffie aan de bar en komt met zijn kopje aan het tafeltje naast mij zitten. Ik wens hem een goede dag toe en vraag hem of hij naar Santiago wandeld. Hij moppelt iets onverstaanbaars. Ik vraag of hij Engels spreek. Klein beetje is zijn antwoord. Ik herhaal mijn eerdere vraag en verplaats mijn stoel dichter naar zijn tafel. Ja, hij ĺoopt de Camino inderdaad. Hij blijkt uit Japan te komen. Is naar Parijs gevlogen en daarna naar Lourdes gereisd. Vanuit daar nu wandelend. Hij gaat daarna naar Fatima en dan door naar Rome. Ik krijg gelijk het clichébeeld van de Japanse toeristen die in een middagje Nederland doen of in een weekje Europa. Maar hij is te voet.
Ik vraag hem of hij soms katholiek is. Nee, maar mijn vrouw wel. Ondertussen begint hij te rommelen in zijn buiktasje. Hij haalt er een leren etui uit. Achter een transparant plastic raampje zit een foto van een vrouw. Hij geeft mij het etuitje. Het is een mooie Japanse vrouw en dat zeg ik ook tegen hem. Ik geef hem de foto terug. Ik vermoed dat zijn vrouw overleden is maar vind het een te directe vraag. Aan de andere kant heeft hij zelf de foto getoond. Daarmee geeft hij toch ook aan dat hij iets wil delen. Ik besluit de vraag te stellen maar dan indirect. Ik vraag hem of hij een tocht maakt om zijn vrouw te eren. Hij kijkt mij niet meer aan maar bekijkt nu zelf de foto. Zijn vingertoppen strelen het plastic raampje waar de foto achter zit. Dan zegt hij zonder op te kijken: ja, ik heb het haar drie jaar geleden beloofd. Daarom loop ik hier. Dat is een indirect antwoord op mijn vraag. Maar hoeveel woorden heb je nog meer nodig om de boodschap te begrijpen.
Ik zeg dat ik het een mooi gebaar vind en hoop dat hij vind wat hij zoekt. We zijn allebei stil. Woorden zijn even ongepast. Dan kijkt hij op. Glimlacht zichtbaar zijn verdriet weg en zegt dat het goed is dat hij hier loopt. Zij is bij hem, meer dan ooit.
We praten nog wat verder over Noord-Spanje als er twee dames aan komen wandelen. Beide grote bos krullen. Maar de ene dame lijkt wat meer Zuid-Europees. Zwarte krullen, kort postuur, harde stem en praat met veel armgebaren. Aan haar accent te horen Spaans. De andere dame is lang en heeft een bos blonde krullen. Ik gok op een Nederlandse. Ze vragen in het Engels of wij ook aan het wandelen zijn naar Santiago. Mijn buurman bevestigd, maar ik ontken wijzend op mijn fiets. Ik zeg dat ik andere plannen heb. Ze vragen of ze erbij mogen zitten. Uiteraard.
De ene dame blijkt inderdaad Spaanse te zijn en de ander Duits. Vier verschillende nationaliteiten aan een tafel ergens in Asturië.

Geschreven door JorisRuhe