Opeens dringt het tot me door. Het regent! Ik wordt wakker van het gezellige tikken van de eerste druppels op mijn tentje. Dan realiseer ik me dat ik mijn fietskleding gisteren in de trekkersherberg op de hand heb gewassen en over de picknick tafel te drogen heb liggen. Ik worstel me uit mijn slaapzak en tent en schiet in mijn slippers, maar dat gaat te snel en ik moet alle zeilen bijzetten om niet linksom op mijn smuigel te gaan. Veel te snel en half slapend opgestaan. Als ik buiten sta merk ik hoe heerlijk koel de wind en regen aanvoelen. Ik kijk naar boven en zie dat aan de rand van de donkere wolken de halve maan en sterren alweer zichtbaar zijn. Een korte bui waarschijnlijk. Ik haal mijn bijna droge kleding binnen terwijl het al langzaam stopt met regenen. Geen idee hoe laat het is, maar zodra mijn hoofd mijn opblaasbare matje weer raakt ben ik vertrokken.
Tegen uurtje of zes ben ik echt wakker. Geen zin meer om te liggen. Als ik buiten zit vind ik het toch wat fris. Ik pak mijn slaapzak en ga er tot mijn middel in zitten terwijl ik naar de opkomende zon kijk. De maan staat nog rechts van me, de eerste zonnestralen voor me.

Ik maak gebruik van de herberg waar ik een uitgebreid ontbijt voor mezelf maak met volle yoghurt en zwarte bessen en thee. Ik zet filterkoffie...wat een luxe! Ik zit aan de lange boomstamtafel en hoor hoe de boer zijn tractor start. We zijn beide de vroege vogels vandaag.
Naast mijn tent is gisteravond nog een Duits gezin neergestreken met een dochter van ongeveer 15 en zoon die iets ouder lijkt. Aardige mensen. We hebben even kort kennis gemaakt. Beide kinderen verheugen zich bij aankomst op WiFi. Helaas. Dit soort plekken zijn alleen voorzien van echte basisbehoeften. Je zag de teleurstelling op de gezichten van kinderen, maar ook het leedvermaak bij de ouders. Ze kijken elkaar net iets te vrolijk en knipogend aan. Ik observeer alles van een afstandje vanuit mijn ooghoeken terwijl ik mijn route voor morgen zit door te nemen. De rollen zijn duidelijk verdeeld. Vader en zoon zetten de tent op terwijl dochter als eerste mag douchen. Die heeft het duidelijk helemaal gehad vandaag. Moe en ook al geen WiFi! Moeder dekt de picknickafel en warmt wat eten op. Het oogt routinematig wat doet vermoeden dat ze al even op pad zijn.
Terwijl zij nog kwartier maakten ben ik mijn tent ingedoken en gelijk in slaap gevallen. Bij hen is nu nog geen teken van leven dus ik heb de enorme tafel in de herberg voor mij alleen. Ik kijk wat om mij heen terwijl ik een tweede mok koffie inschenk. Het is leuk ingericht. Simpel, sober maar toch knus. Warm. Ditzelfde gebouw is ooit een echt Deense Kro geweest waar de pelgrims ook sliepen. Levensgrote houtsnijwerken van figuren staan langs dit stukje pad. De pelgrim had ik gisteren op de foto gezet (zie verslag van 24 juli). Mijn oog valt op het prikbord bij de ingang waar lokale informatie hangt en ook een uitleg in het Deens over het ecologische veebedrijf dat hier gerund wordt. Bovenop het prikbord staat een Jacobsschelp. Hét internationale symbool van de pelgrim. Maar voor mij vooral verbonden met mijn vader die nagenoeg 10.000 km te voet heeft gepelgrimeerd tot aan zijn dood. Hij is overduidelijk aanwezig op mijn fietsreis.

Ik had me voorgenomen om vroeg te starten vandaag vanwege de warmte. Maar na het uitgebreide ontbijt en relaxte start met verse filterkoffie is dat plan overboord gegooid. Ik zadel mijn fiets weer op en als ik mijn traditioneel laatste handeling wil doen voor vertrek, namelijk mijn fiets van het slot halen, kan ik mijn fietssleutel niet vinden. Niet op de plek waar ik hem normaal gesproken altijd doe: in het ritsvakje van mijn stuurtas. Ik keer de tas om en leg alles op de picknicktafel. Geen sleutel. Ik haal alle tassen leeg. Zelfs mijn tent doorzoek ik. Nergens. Nogmaals. Niets. Dan ga ik al mijn gangen na. Alle broekzakken, zelfs van de kleding die ik gisteren niet aan had. Ik kijk goed waar ik gezeten en gelopen heb. Waar ik Arthur, de Braziliaanse pelgrim heb ontmoet. Waar we het biertje gedeeld hebben....de wastafel waar ik mijn kleding heb gewassen. Nergens. Er zit een groot stuk zafelleer aan met het logo van Lepper dus kan niet in kleine hoekjes, gaatjes of afvoerputjes zijn gegleden. Inmiddels is de Duitse vader wakker en helpt me zoeken. Ik denk logisch wat ik gedaan heb gisteren en loop alles nogmaals na. Ik weet dat de sleutel hier moet zijn. Het kan niet anders. Na een uurtje weet ik het echt niet meer, dan bedenk ik me dat ik mijn fiets in eerste instantie aan de andere kant van het grasveldje had staan. Ik doorzoek het gras en daar ligt hij dan. Eindelijk...... Laat, maar opgelucht, stap ik op mijn fiets. De zon brandt al aardig. We gaan het wel zien hoe de dag gaat.

De kilometers trap ik redelijk makkelijk weg vandaag. Zo anders dan gisteren. Het landschap blijft mooi en de wegen zijn stil. De afwisseling van asfalt, gravel, zand is onveranderd. Het is hier prachtig fietsen. De weidsheid. De stilte. Glooiende velden en de bloeiende berm die gonst van de insecten. Er zijn op dit deel meer fietsers en wandelaars. Het blijkt een kruispunt van oude Haervejens. Prehistorische wegen die hier in Denemarken en Noord-Duitsland liggen.

Tegen de middag is de zon ongenadig fel en rond 15 uur krijg ik hoofdpijn en voel ik me minder prettig. Ik drink voldoende, maar het voelt alsof de warmte vat op mij krijgt. Ik besluit een schaduwrijke plek te zoeken om even extra pauze te houden. Als ik stil sta wordt ik letterlijk besprongen door de vliegen en dazen. Mijn dampende lichaam met het zoute zweet werkt als een magneet geloof ik. Zo kan ik natuurlijk nooit lekker rustig liggen. Dan bedenk ik me dat ik mijn binnentent kan opzetten als klamboe. Dat werkt en ik kan een uurtje liggen kijken hoe de bladeren in de bomen wapperen in de wind en hoe de vogels over vliegen. Ik dommel kort even weg en als ik weer op sta en mijn tent weer opruim zijn de vliegen, net als mijn hoofdpijn, weg. Heerlijk zo'n siësta.

Ik eindig de dag in Kollemorten. Er is hier ook een overnachtingsmogelijkheid voor de vermoeide reiziger. Als ik aankom staan de auto's er drie rijen dik geparkeerd. Overal partytenten en lange rijen tafels met etende gasten. Op het veld staan grote springkussens met joelende kinderen. Hmmmm, dit is niet wat ik in gedachten heb voor een rustige overnachting. Maar ik heb alweer mijn dagteller met kilometers gevuld en het is al na zessen. Ik wil niet meer veel verder. De volgende gelegenheid is ongeveer 45 minuten fietsen. En dat is voor mij nu net te ver. Ik heb al boodschappen gedaan een halfuur geleden en heb daarvoor enkele kilometers omgefietst. Ik wilde er zeker van zijn dat ik voor sluitingstijd eten had en op het platteland van Denemarken zijn de winkels dun bezaaid.
Ik besluit maar eens te informeren. Ik vraag een feestganger of ik hier kan overnachten. Hij knikt bevestigend en wijst me een klein rood gebouwtje dat verscholen staat achter de partytenten. Daar krijg ik de sleutels van een eigen 4 persoons trekkershut met een heuze veranda, stopcontact en stapelbed. In een groot schoolgebouw er tegenover zijn volop douche en toilet mogelijkheden. Dus ik zit hier intussen prinsheerlijk met een biertje in de schaduw jullie verslag te doen van mijn dag. In Kollemorten. Vertaald: Koude Maarten (vernoemd naar Sint Maarten). Ik heb geen betere plaatsnaam kunnen kiezen op de heetste dag.

Geschreven door JorisRuhe