Mijn rugzak is uitgepakt, ik heb alweer wat hobotonen geblazen, in plaats van wandelen ben ik vandaag gaan fietsen (kracht zettend met alleen mijn rechterbeen) om te zwemmen in open water (1 oktober en nog helemaal niet koud!) en ra ra hoe kan dat: ik zag voor het eerst, terwijl ik al 10 dagen niet meer in mijn tent en op het gras leef, ineens een piepklein teekje in mijn zij. Gemakkelijk eruit gevist en nu toch maar even goed in de gaten houden.

Toen ik de vorige keer iets schreef over het schildpadje dat ik wil laten maken, wist ik al dat ik iets belangrijks wegliet. Iets wat ook met mijzelf te maken heeft. Want het belangrijkste kenmerk van een schildpad is natuurlijk dat die zich wanneer hij maar wil terug kan trekken onder zijn eigen schild. En als kind in een druk gezin voelde ik me wel vaak zo'n schildpadje: ik trok me vaak terug in een klein hoekje, op een zoldertje, of bij mijn huisdieren die niet tegen je praatten. En die behoefte is eigenlijk nooit helemaal overgegaan.

Maar tijdens mijn pelgrimage, was het juist omgekeerd: het lopen in mijn eentje voelde als een voortdurende beschutting en als ik dan mensen tegenkwam dan kroop ik onder dat schild uit en kon ik er ten volle zijn met en voor degene die ik ontmoette. Tegelijkertijd besef ik nu dat dat schild, dat afgezonderd zijn, niet betekent dat je in jezelf opgesloten zit of dat je je afsluit voor de buitenwereld. Integendeel. Ik moet denken aan het prachtige (en ingewikkelde, weet ik nadat ik er voor mijn opleiding destijds een analyse van maakte) gregoriaanse gezang uit de veertigdagentijd: Scapulis suis obumbrabit tibi et sub pennis eius sperabis: scuto circumdabit te veritas eius (met zijn vleugels zal Hij u beschermen en onder zijn wieken zult gij vertrouwen: met een schild zal zijn trouw u omgeven. - vert. Gregoriaans Missaal). Want dat is eigenlijk precies het gevoel dat mij al die weken begeleid heeft, ik vermoed dat dat ook naar voren is gekomen bij veel van wat ik eerder schreef.

En nu zal ik op zoek gaan naar manieren om dat gevoel ook in mijn gewone dagelijkse leven te laten voortbestaan. Het besef dat dat beschermende schild er altijd is, ook zonder dat je je fysiek hoeft af te zonderen. En zo zet mijn pelgrimage die achter de rug is weer een nieuwe pelgrimage in gang, eentje die wij allemaal maken door ons gewone leven, en die - dat weet ik zeker - veel moediger en dapperder is dan wat ik achter de rug heb, maar minstens zo spannend en als je er oog voor hebt vast ook net zo mooi.

Geschreven door Hanneke.op.pelgrimage