Om tien voor vijf werd ik wakker en het regende flink. Even overwoog ik om buiten een regendouche te nemen, want na de warme dag van gisteren was ik nog steeds niet schoongespoeld, maar ik was toch bang dat ik dan alles nat zou maken in de tent. Ik viel weer in slaap en werd iets voor zeven uur wakker. Het regende niet meer, ik ruimde snel de tent op maar terwijl ik daarmee bezig was, begon het alweer te miezeren. In plaats van mijn dagelijkse havermout met noten at ik een broodje met pindakaas, omdat het bakje waar ik uit eet ook nog vies was van het eten van gisteren.

En zo ging ik voor het eerst sinds heel veel dagen op stap met bewolking en dat was echt wel even fijn na alle warmte. Het eerste stuk liep ik boven langs een spiegelgladde Moezel en na een tijdje kwam ik in een dorp waar alles in gereedheid werd gebracht voor een lokale markt met sieraden, honing en jam, hoeden en kunst. Er stonden al grote tafels klaar voor het jaarlijkse dorpsfeest.
Daar kon ik natuurlijk niet op wachten, dus ik liep door; liep omhoog tot op een plateau met ver uitzicht, daalde af in een slapend dorp, liep door bos waar ik koffie dronk onder een houten afdak, wat goed uitkwam want het ging weer even regenen, en kwam in Remisch waar een overvolle enorme vlooienmarkt was waar ik erg goeie zin van kreeg, vooral omdat ik met mijn rugzak op mijn rug niet eens hoefde te overwegen om iets van die gezellige rommel te kopen. In de kerk waar ik even binnenging werd ik, in het Frans, uitgebreid onderhouden over de patroonheilige Cunibertus, geboren in Remich en over het Luxemburgse aangeklede Mariabeeld, dat ik nog kende uit Kevelaer, en dat klopte inderdaad, want daar is het geïmporteerd vanuit Luxemburg.

Het leukste van deze dag moest toen nog komen. Op een grote picknickplek ontmoette ik een Afrikaanse man uit Togo met wie ik wel 3 kwartier heb zitten praten. Als je zelf alleen bent, krijg je echt meer oog voor anderen die alleen zijn en voor wie het soms, zoals in dit geval, best moeilijk is om in een nieuw land vriendschappen te sluiten. Zijn enige echte goede vriend was vorig jaar overleden.
Het was denk ik voor ons allebei een fijn gesprek.

Inmiddels scheen de zon weer en werd het warm, maar ik had nog zo'n 10 kilometer te lopen. Ik probeerde tevergeefs het hostel in Remerschen online te boeken voor vannacht, omdat er weer geen camping in de buurt was en ik wel toe was aan sanitaire voorzieningen. Gelukkig was er, toen ik aankwam bij het hostel, nog wel plek, en met extra mazzel slaap ik nu in mijn eentje op een vierpersoonskamer. Wat een luxe om weer even echt goed te douchen! Ik waste mijn kleren en hing ze samen met mijn natte tent buiten uit. Daarna raakte ik aan de praat met Danny, die me uitnodigde om het dagmenu dat ik wilde gaan bestellen, bij hem een zijn motorvriend Maurice aan tafel te komen eten. Zij kwamen net terug van een motorvakantie, en nu zijn motors niet echt mijn ding, maar dat is het leuke: we hadden gewoon een heel gezellige avond en hebben het over van alles gehad. En nog lekker gegeten ook.

Morgen in Schengen de grens over naar Frankrijk, maar nu gauw slapen in een echt bed!

Geschreven door Hanneke.op.pelgrimage