KLEINE VRIEND

België, Stavelot

Het is 4 uur als ik uit Stavelot vertrek. Ik heb er de kerk bekeken, boodschappen gedaan en een koud alcoholvrij biertje gedronken op een grasveld. Ik ben al best moe, al heb ik ruim 16 kilometer gelopen en hoopte ik eigenlijk nog wat meer te lopen. Maar zo is het bijna elke dag: 's middags ben ik vaak echt moe, en ik weet niet precies of het komt door de afgelegde kilometers, de warmte, gewoon het cup-a-soup-moment, het elke nacht ergens anders slapen of door mijn corona-vermoeidheid, waar ik tijdens mijn tocht eigenlijk nog maar weinig mee bezig ben. Misschien wel een combinatie van dat alles.
Na anderhalve kilometer lijkt het me toch verstandiger om te stoppen voor vandaag: morgen weer een dag! Ik kom langs een vakantie-achtig huisje en vraag of ik misschien ergens mijn tent mag opzetten. Het mag. Het blijkt het woonhuis van een man en vrouw die hun kleinzoon te logeren hebben. De jongen volgt me in alles wat ik doe, gaat een hamer voor me halen om de haringen in de grond te slaan, laat me daarna zijn fototoestel zien, komt bij me zitten kletsen en vraagt me dingen over mijn reis. We aaien samen zijn kat, hij haalt zijn op afstand bestuurbare auto en wijdt echt zeker een uur lang uit over alle soorten bestuurbare auto's die hij kent. Hoewel ik ook wel zin heb om gewoon te niksen is het erg gezellig en als hij me even later ook nog een prachtige ketting komt brengen, vind ik dat weer zó bijzonder. Ik wil hem ook graag wat geven en schenk hem één van mijn heilige Christoffels die ik gekregen heb. Iets weggeven zal me zeker geen ongeluk brengen, lijkt me.

De dag begint ermee dat ik me eigenlijk nu pas realiseer wat een groot cadeau Jos me gegeven heeft door me gewoon te laten gaan. Ook in een huwelijk waarin je elkaar de ruimte geeft, is het toch echt niet vanzelfsprekend dat je het prima vindt dat de ander jou én de zorg voor het gezin en huishouden maandenlang in de steek laat. Ik hoop maar dat deze tocht niet alleen mij, maar ook hem en de kinderen iets goeds brengt.

Ik loop tot aan Stavelot de hele dag door stille, mooie natuur. Eerst over kaarsrechte, brede bospaden, daarna kom ik in een prachtig veengebied, waar nu heide, hoog gras en lage struikjes staan zover als je kunt kijken. Een prachtig stukje natuur. Daarna gaat het alsmaar bergafwaarts en vanuit het dal klim ik even later voor het eerst tot 500 meter hoogte. Als ik over anderhalve maand de Grote Sint Bernardpas over ga, lach ik hierom, maar dit is toch alvast een kleine voorbereiding op het echte klimwerk dat nog gaat komen. Ik kom, na de heide waar twee Nederlandse gezinnen de uitkijktoren beklommen, welgeteld één wandelaar tegen vandaag en nog eentje op een bankje waar ik vanuit de verte naar zwaai, maar dat zou ook nog dezelfde kunnen zijn. Het valt me op dat ik me in de stilte van de natuur, net als gisteren, niet alleen voel. Dat had ik wel toen ik bijvoorbeeld 's middags door Visé liep, zo'n gevoel van verlatenheid. De stilte van de natuur voelt als een gemakkelijke stilte waar je je vertrouwd kunt voelen.
En dan is het na die stilte fijn om aan het eind van de middag jong gezelschap te vinden!

Geschreven door

Al 9 reacties bij dit reisverslag

Mooi verhaal, herkenbaar, zeker ook die vertrouwde stilte. Naarmate je verder vordert zal dat pelgrimsgevoel en die pelgrimsbeleving alleen maar toenemen (was mijn ervaring dan toch). Maar ook meer praktische zaken zijn herkenbaar: Elf jaar geleden liet mijn vrouw me dus ook op pad gaan. En elke dag liet ik 's-morgens even iets van me horen via Whatsapp, of e-mail of sms. Behalve dan dus op die ene dag, ergens diep in Italië, waarop ik dat vergat. Even later ging mijn telefoon. Ik nam op en hoorde een zucht van verlichting aan de andere kant: 'Hij leeft nog'! Hoe deden die Middeleeuwse pelgrims dat toch?

Noud Maas 2022-08-02 20:57:23

Wat een bijzondere dingen maak je elke dag weer mee. Misschien doen we dat allemaal wel als we er bij stil zouden staan. Pas wandelend vind/neem je daar de tijd voor.

Bea 2022-08-02 21:19:44

Ha, corona speelt inmiddels een bijrolletje?! Goed om te lezen. Zoals je hele verslag maar hier werd ik toch wel erg benieuwd naar.

Martin 2022-08-02 22:05:23

‘N hele bijzondere ontmoeting ook voor die jongen! Die Christoffel zal hem zeker wat brengen! Mooi jouw kleine verhalen, Dank!

Babette Degraeve 2022-08-02 22:15:24

Ik vind bij het lezen van jouw spannende en mooie verhalen de foto's alles nog levendiger maken. En dan vandaag het kleine vriendje met dezelfde glimlach van plezier zoals jijzelf jouw glimlach te voorschijn tovert. Wonderlijk toch. Veel Liefs en Goeds!

Leny 2022-08-02 22:39:26

Geweldige belevenissen Hanneke, Mooi om je verslagen te lezen. Ik bewonder je moed om deze toch te willen maken. Maar zeker ook Jos, die jou laat gaan. Pas goed op jezelf. Riet.

Riet Veenendaal-Oord 2022-08-03 08:21:36

Bijzonder dat ik jou heb mogen ontmoeten. Ik kijk er ook naar uit om jou mooie verhalen te mogen lezen. En de prachtige foto's te bekijken. En wat je schrijft over die ruimte geven. Dat is mooi ja. Zo ga ik vaker met mijn beide dochters en mijn zus op vakantie. Mijn man geeft me de ruimte. Dat is mooi en bijzonder. Met Baer gaat het weer achteruit. Zo meteen weer de dierenarts bellen. Het zal een zorgenhondje blijven.

Lilian 2022-08-03 08:29:48

Wat een beeldschoon kind. Bijna een engel zou je zeggen!

Krien 2022-08-03 21:41:56

Mooi 🤩

Anita 2022-08-14 08:52:27
 

Over deze reis
Aantal reisverslagen:
GPS afstand deze dag:
GPS afstand totaal:
Aantal foto's:
Laatste verslag:
Reisduur:
Reisperiode:

Of schrijf je reisverhalen via de app

Met de Pindat App kun je offline reisverhalen schrijven en foto's toevoegen. Zodra je weer internet hebt kun je jouw verslagen uploaden. Ook via de app plaats je gratis onbeperkt foto's.



Klik op 1 van onderstaande knoppen om de app te installeren.