Natuurlijk denk ik daar al langer over na: wat en wie ik nu het meest ga missen als ik dadelijk vier maanden onderweg ben.
In mijn huidige toestand – met corona onder de leden en dus zoveel mogelijk afgeschermd van de anderen in een aparte kamer in huis – komen de thuiswonende gezinsleden af en toe even in de deuropening staan, zodat ik wat naar ze kan zwaaien. Geen stevige omhelzingen, geen kusje achterin de nek, geen voetjes masseren, geen aaitjes over een wang – inmiddels weet ik zeker dat dat met stip op de eerste plaats komt van alles wat ik zal missen tijdens mijn tocht: het fysieke contact met de mensen die ik liefheb.

Afgezien daarvan is het moeilijk voorspellen wat je zult gaan missen. Je komt in zo’n ander ritme dat het maar de vraag is of je af en toe verlangt naar het samenzingen, de koren, de hoboleerlingen, het hobospelen zelf… Grote kans dat dat dan tijdelijk voelt als een ander universum, dat niet meeresoneert in het dagelijks leven van opstaan, lopen, eten, slapen.

Natuurlijk ga ik mijn familie en vrienden ook missen, maar het grootste verschil tussen mij en de Roomse pelgrim Guilhelmi, die deze tocht in 1674 liep, is natuurlijk dat contact houden tegenwoordig geen enkel probleem meer vormt. Ik verdwijn niet van de radar en iedereen die zin heeft kan mij heel eenvoudig een paar dagen al lopend komen vergezellen.

Of er ook iets materieels is dat ik ga missen, geen flauw idee. Je denkt dan als eerste toch al snel aan je eigen bed. Maar waar ik me op dit moment juist het meest op verheug is het loslaten van alle comfort, hopen dat je toekunt met een minimum aan spullen die allemaal in die éne 40 liter-rugzak passen, eten terugbrengen tot datgene wat je echt nodig hebt aan voedingsstoffen; al het vertrouwde achter je laten en gaan.

Geschreven door Hanneke.op.pelgrimage