Als ik met de trein en bus naar Gulpen reis, voel ik me al meer dan drie weken niet fit. Ik heb een rondje van 3 dagen uitgestippeld, maar de sportieve uitdaging beperkt gehouden.
Na twee uur lopen drink ik thee op een terras in Slenaken. Als ik weer verder wil gaan begint het te regenen en eenmaal aan het lopen merk ik dat ik echt helemaal geen energie meer heb. Hoewel ik me toch min of meer verheugd had op het slapen in mijn tentje (je verheugt je eigenlijk vooral op het gevoel van vrijheid dat die tent op je rug je geeft, maar minder op de praktische uitvoering van dat nietzelfopblaasbare, luidruchtige matje, de slaapzak die dan weer te koud, dan weer te warm en meestal te krap is en in de herfst de kou en nattigheid die optrekken vannuit de grond) is dat gevoel omgeslagen in behoorlijke tegenzin. Dus doe ik iets wat ik nog nooit gedaan heb: midden in het bos boek ik een hotel dat een paar kilometer verderop ligt. In plaats van schaamte dat ik een watje ben dat met een paar druppels regen al niet meer in haar tent wil liggen, voel ik me eerder trots dat ik van mijn oorspronkelijke plan ben afgestapt omdat dit me in mijn huidige conditie veel verstandiger lijkt.

Als ik de tweede dag weer aan het lopen ben, hoor ik mezelf ineens zeggen (of ik dénk het alleen maar, dat onderscheid verlies je na een tijdje alleen in je eigen gezelschap te verkeren): ‘nu voel ik me echt een pelgrim’. Dat is vreemd, want ik ben gewoon wat aan het wandelen. Toch weet ik, als ik de volgende nacht wél in mijn tentje lig en al het bovenstaande ervaar - en voeg daar ook nog wat flinke windvlagen aan toe - wat ik onbewust bedoelde: het ging me niet om een sportieve prestatie, het kon me niet meer schelen of ik die dag 15, 20 of 25 kilometer zou lopen, het wandelen voelde gewoon meer als een geestelijke dan een lichamelijke oefening.
En dát ervaar ik in het woord ‘pelgrim’.

Geschreven door Hanneke.op.pelgrimage