"Johanna, Johanna, je ne peux pas sortir, mais j'ai un café et un jus de pommes pour vous". Het is half 8 en ik heb net mijn tent opgeruimd en ontbeten en daar staat Flore in de deuropening met een hansopje aan, een kop koffie en een glas appelsap in haar handen.
Sinds ik vroeger in Frankrijk een paar keer te horen kreeg, als ik zei dat ik Hanneke heette, "ah, Heineken, comme la bière!" zeg ik nu meestal dat ik Johanna (Zjo-an-ná) heet, wat tenslotte mijn doopnaam is. Ik neem de beker en het glas van haar aan, drink het lekker op en vertrek rond 8 uur uit het slapende dorpje.

Ik ga heel rustig aan doen, want ik weet dat ik eerst een berg over ga om in het volgende dal te komen. Het is een mooie tocht en een rustige klim, lang niet zo steil als ik eerder heb gehad. Bovenaan een prachtig uitzicht.
Ondertussen heb ik appcontact met mijn oom, die schrijft dat hij met zijn wielrengroepje in Langres zit, en of we iets kunnen afspreken. Ik Google Langres en zie dat het tweeënhalf uur rijden is met de auto, dus mij lijkt dat dat niet gaat lukken. Maar het wielrengroepje is heel flexibel en het lijkt hen heerlijk om in de Jura te gaan fietsen, dus ze besluiten deze kant op te komen. Ik vertel dat mijn plan is om naar de camping in Goumois te lopen, dus dat houden we aan als richtlijn.

Na 9 kilometer drink ik koffie en eet ik brood met kaas. Daarna merk ik dat ik echt heel moe ben vandaag en vraag ik me af of ik de geplande camping wel ga halen. Als ik in Fessevillers even uitrust in de kerk val ik gewoon bijna in slaap. Als ik de kerk uitkom regent het ook nog eens heel hard, maar dat vind ik niet zo erg. Ik ga maar weer op weg, zie dat er ook weinig mogelijkheden zijn om mijn weg van vandaag in te korten, ik eet al lopend een heel pak tucjes achter elkaar op en na verloop van tijd gaat de vermoeidheid ook gewoon vanzelf weer over. Ik zing een Ave Maria in een kapelletje op de volgende berg en wie het horen wil (na 19 kilometer lopen en met mijn rugzak nog op mijn rug) om iets van de sfeer die ik dan ervaar te proeven, kan op de link hieronder klikken.

De laatste paar kilometer zie ik Goumois in het dal liggen en Zwitserland aan de overkant van het dal en het is werkelijk een spectaculair gezicht. Ik kom aan op de camping waar ik een plaatsje uitzoek en even douche en dan hoor ik mijn oom Frans met z'n busje aan komen rijden. Wat een leuke ontmoeting!

We stappen in het busje naar het hotel restaurant, daar zijn ook mijn oom Eduard en nog drie andere fietsvrienden. Het is een ontzettend gezellige avond met echt heerlijk eten, zo chic heb ik nog niet gegeten op deze tocht, en hun fietservaringen zijn ook erg leuk om te horen, want ze doen dit al ruim 50 jaar elk jaar: een week in september samen fietsen.

En nu ben ik doodop en morgen houd ik een echte rust-rustdag om weer even bij te komen!


https://photos.app.goo.gl/cjJAGb2b9SfsKnsv7

Geschreven door Hanneke.op.pelgrimage