Pelgrimeren gaat niet alleen om wandelen, maar ook om ontmoeten. Wie en wat zul je tegenkomen? Dit ontmoeten is nu al, anderhalf jaar voordat ik mijn tocht wil beginnen, begonnen. Ik nam afgelopen najaar deel aan een ontmoetingsmiddag van de Vereniging Pelgrimswegen naar Rome. Normaalgesproken zijn dat regionaal georganiseerde keukentafelgesprekken, maar nu was het een ZOOM-bijeenkomst. Het doel van deze ontmoeting was dat aanstormende pelgrims vragen kunnen stellen aan doorgewinterde pelgrims, die minimaal de tocht naar Rome ondernomen hebben, maar vaak al jaren van voettochten in hun benen hebben zitten.

Ik vond weinig aanmoediging voor het plan om alleen met mijn tent te gaan lopen, maar gelukkig heb ik ook geen aanmoediging nodig, omdat ik zeker weet dat ik het zo wil gaan doen. Wel ben ik heel benieuwd naar ervaringen van andere vrouwen die in hun eentje met tent gelopen hebben. En zo kwam ik, door deze bijeenkomst, bij Ina terecht.

Bij Ina mocht ik echt, fysiek, in real life, aan de keukentafel zitten en bij een kop koffie luisteren naar haar verhalen en ervaringen. Ik had meteen al bewondering voor Ina: zij heeft in 2019 de oostelijke route naar Rome gelopen, verreweg de langste tocht vanuit Nederland (2500 kilometer. Tweeduizendvijfhonderd Kilometer!). Met een geleende mannenrugzak die haar eigenlijk niet paste, een tent en verder een eenvoudige uitrusting. Het was haar heel goed vergaan: het vinden van campings (“nee, wíld kamperen, dat vind ik net een stap te ver”) was geen probleem geweest, proviand inslaan ook niet, ze had zich niet alleen gevoeld, was aardige mensen tegengekomen, had geen nare ervaringen meegemaakt, behalve de diefstal van haar telefoon wat vooral erg onhandig en jammer was omdat daar al haar foto’s instonden. Ze had er vijf maanden over gedaan en was 10 kilo lichter in Rome aangekomen. Van deze hele tocht had ze een blog bijgehouden, dat ze mij nu in boekvorm kon laten zien.

Dan is het net alsof je zelf ook al een beetje onderweg bent.

Geschreven door Hanneke.op.pelgrimage