Omdat een dag waarop ik niet loop toch ook een onderdeel is van mijn pelgrimstocht schrijf ik ook vandaag maar een verhaaltje. Ik moet denken aan het kleine gregoriaanse koortje dat ik ooit had, waar de repetities altijd begonnen met het bespreken van de medische dossiers van degenen die vanwege ongemakken niet konden komen zingen. Want zat ik gisteren in het Centre Médical de Vidy voor mijn voet, vandaag zat ik in de wachtkamer van de tandarts van het CHUV, het Centre Hospitalier Universitaire Vaudois. Die kies deed al een tijdje af en toe pijn, maar gisteren kon ik gewoon niet meer aan de rechterkant van mijn mond kauwen door de pijn. En nu ik hier dan toch mijn tijd zit uit te zitten, kon ik ook wel even langs de tandarts. Had ik tenminste een uitje voor vandaag :-)
Het wachten duurde bijna 10 x zo lang als het consult, maar nu weet ik wel waar ik aan toe ben: beter voor mijn kiezen zorgen, met heel veel fluoride poetsen en daarna tandpasta rechtstreeks op de gewraakte kies aanbrengen én het gaatje moet gerepareerd worden, maar daar was in dit consult natuurlijk geen tijd voor. Ik hoop dat het net zo gaat als met mijn knie: een beetje extra goed er voor zorgen en op letten, en dan houdt die kies het wel vol totdat ik weer bij mijn eigen Ernst-Jan terecht kan. En anders maak ik alsnog hier een afspraak want ik weet nu in elk geval wat er loos is.

Het was verder natuurlijk een heerlijk rustige dag: om half 9 zwom ik al rondjes in het zwembad, waarvan het water warmer was dan de buitentemperatuur. De ochtend ging verder helemaal op aan dat tandartsenbezoek, maar daarna zat ik lekker in een luie stoel in de tuin te lezen, maakte ik een heerlijke salade voor de lunch, bracht ik nog wat correcties aan in mijn lied-in-wording, waarvan de tekst en melodie nu af zijn, speelde ik wat fluit, zwom ik nog maar eens een keer en zo vliegt zo'n dag voorbij.

Toen ik net mijn eten wilde gaan warmen (ik had van gisteren nog een ruime portie over) ging de bel en ik wist meteen wie dat was: de 96-jarige moeder van mijn au pair meneer. Wat een schat! Ze kwam even kletsen, was enorm geïnteresseerd in mijn tocht, was lief en hartelijk en o, zo zou iedereen oud willen worden! Ze was met haar eigen auto hier naartoe komen rijden, wat heerlijk als je dat nog kan op die leeftijd.
Het enige jammere was dat ik eerder tegen mijn au pair meneer en mevrouw had gezegd dat ik me haar niet goed kon herinneren, dus ik kon nu natuurlijk niet liegen dat ik allerlei herinneringen van 32 jaar geleden aan haar had. Maar dat gaf niks en het was ook fijn dat ik tegen haar nog eens kon benadrukken hoe dankbaar ik ben dat ik deze dagen hier mag doorbrengen.

Weer bijna een dag voorbij. Voor iedereen alle goeds uit dit mooie Lausanne!

Geschreven door Hanneke.op.pelgrimage