Het is wat paradoxaal om in coronatijden te beginnen aan de voorbereidingen voor een pelgrimage. Momenteel worden alle buitenlandse reizen afgeraden, en sterker nog, wordt ons gevraagd gewoon zo veel mogelijk thuis te blijven. Zelfs voor de lol gaan winkelen, bij mij trouwens geen populair tijdverdrijf, is allang niet onschuldig meer.

Veel pelgrims hebben dit voorjaar hun tocht moeten uitstellen, of moeten afbreken. Ik las een blog van een jonge vrouw die half februari 2020 schreef: “Nu komt het toch echt dichtbij, over een maand vertrek ik!” Een maand later was heel Europa op slot en werd de reis uitgesteld. En zo kan je planning dus heel anders lopen dan gedacht.

Toen ik in augustus naar die twee ezels keek en besloot naar Rome te gaan lopen, dacht ik in eerste instantie aan 2022. Die zomer word ik 50 en misschien kan ik dan in die paar pelgrimagemaanden gelijk de hele overgang eruit lopen, dat zou voor alle partijen prettig zijn. Los van mijn leeftijd, wil ik deze tocht vooral plannen rondom mijn gezin: met nog drie thuiswonende kinderen (en één uitwonende) heb ik momenteel nog best een prominente moedertaak. Naar verwachting verlaat de tweede komend jaar het nest, en in 2022 doet de derde eindexamen. Gezien haar ambities is de kans groot dat zij dan in september uit huis gaat (terwijl ik door Frankrijk aan het wandelen ben) en dan kunnen vader en zoon zich even samen gaan redden thuis. De vader verheugt zich op veel vlees eten en bier drinken als ik weg ben. Ik heb een goede invloed.

Nu ik er zo mee bezig ben, vind ik 2022 nog wel heel ver weg. Ik schaam me zelfs een beetje dat ik er nu al zoveel over nadenk en erover schrijf alsof ik volgende week vertrek. Toch kan ik nu al zo genieten van het idee dát ik dit ga doen, dat het eigenlijk niet uitmaakt wannéér ik het ga doen. De komende anderhalf jaar zal ik vooral gaan zoeken naar mogelijkheden om dit pelgrimsgevoel uit te proberen door te wandelen met bepakking op mijn rug, soms maar anderhalve dag, soms een weekend of een week. Zo denk ik er langzaam naartoe te groeien.

En ik houd er ook rekening mee dat het zelfs nog langer uitgesteld moet worden, want hoe vergaat het mijn moeder, een vriendin die ziek is, wat overkomt mijzelf in de tussentijd?

Elke dag kan je leven in één klap omslaan en als je daarbij stilstaat is het eigenlijk veel wonderlijker wanneer dingen wél volgens planning verlopen, dan wanneer alles anders loopt dan verwacht.

Geschreven door Hanneke.op.pelgrimage