Ik liep het Scholtenpad om al wandelend drie nieuwe dingen uit te proberen.
Als eerste mijn wandelstokken op vlak terrein. In bergachtig gebied hadden ze hun nut al bewezen, maar zouden ze in de Achterhoek ook nuttig zijn?

Nou, nee.

Niet dat ik er last van had, je armen hebben wat te doen en het voorkomt dat je van die dikke vingers krijgt als ze heel lang naar beneden hangen. Ook loop ik misschien iets rechter op, want het gevaar van een rugzak is natuurlijk dat je voorovergebogen gaat lopen. Handig zijn ze ook als je door laaghangende takken loopt waartussen spinnen webben hebben gewoven: dan maai je met die stokken naar voren om zo’n web niet in je gezicht te krijgen. En toen een Nederlandse erfhond blaffend op mij af stormde (iets waar ik vooral in Frankrijk bang voor ben, na twee keer door een Franse hond te zijn gebeten) was ik ook blij met de stokken als mogelijk wapen. Hm, nu ik dit zo opsom zie ik eigenlijk vooral enkele voordelen en geen nadelen, behalve misschien het bejaarde gevoel dat ik ervan kreeg, omdat andere mensen-met-stokken de stokken gebruiken om meer snelheid te maken, terwijl dat bij mij beslist niet het geval was: met bepakking is 4 km/u mijn maximum, stokken of geen stokken. Overigens overweeg ik in het kader van een zo-licht-mogelijke-rugzak om een nieuwe eenpersoons tent te kopen, waarbij je de stokken gebruikt als tentstok ( X-Mid 1 – Durston (durstongear.com) en dan gaan de wandelstokken dus so wie so mee naar Rome. Maar dan wel een lichtere variant van mijn huidige stokken die je, als je er zat van hebt, ook even in je rugzak kunt stoppen om je handen vrij te hebben.

Als tweede was daar mijn havermout-met-pindakaas ontbijt. Als je een paar dagen geen winkels tegenkomt en je wel een echte ontbijter bent zoals ik, leek me dat het overwegen waard. Water koken, havermout erin, lepel pindakaas en klaar. De eerste ochtend was mijn pap echt papperig en nam ik vol goede moed mijn eerste hap. Na drie happen moest ik kokhalzen. Ik heb altijd gedacht dat dit woord alleen in boeken bestond, maar bij die derde hap pap wist ik dat het woord kokhalzen voor dit moment, in de echte wereld, was uitgevonden. Geheel tegen mijn gewoonte belandde het grootste gedeelte van mijn ontbijt in de vuilnisbak. De dagen daarna, nee ik geef me inderdaad niet snel gewonnen en ik had trouwens ook geen keus, want het enige alternatief in mijn rugzak was zilvervliesrijst als ontbijt, maakte ik de pap met zó weinig water dat het zijn naam onwaardig was, en deed ik er ongezouten noten met cranberry’s in. Dat was beter te pruimen en gaf me de nodige energie voor een ochtend wandelen. Die havermout gaat dus ook mee naar Rome.

Als derde, ik schreef er al eerder over, de eerste kennismaking met mijn nieuwe brandertje op gas. Ik vrees dat ik mijn ouwe trouwe Trangia daadwerkelijk in ga ruilen voor deze supersnelle en lichtere vorm van koken. Al voelt het niet als een nieuwe liefde, zoals ik hem eerder omschreef. Meer alsof ik mijn Trangiaverliefdheid inruil voor een gasbrander-verstandshuwelijk.

Dat zou ik met een man nooit doen hoor.

Geschreven door Hanneke.op.pelgrimage