Op één of andere manier is het niet moeilijk om over een kleine 22 kilometer van 's ochtends kwart voor 8 tot 's middags kwart over 5 te doen. Mijn hoofdrekenen is sinds mijn corona wat achteruit gegaan, maar ik weet wel dat ik dan op een gemiddelde van nog geen 2,5 kilometer per uur zit.

Als ik wakker word regent het en ik blijf nog even rustig liggen. Om 7 uur is het droog, ontbijt ik, maak ik de tent droog met mijn duizend-dingen-doek en krijg ik nog even gezelschap van Heike, de enige Duitse uit de meditatiegroep die gisteravond even hallo kwam zeggen, met wie ik een leuk gesprek had en die me vanmorgen aanbood dat, als ik bij haar in de buurt voorbij zou komen, ik altijd een beroep op haar kon doen. Als ik door Duitsland was gaan lopen, had dat zeker gekund, maar nu ik voor deze route gekozen heb, wandel ik alleen nog maar door Frankrijk, Zwitserland en Italië. Maar alleen het gebaar al was zo aardig dat ik met liefde haar visitekaartje in ontvangst nam.

Er was bewolking, regen, lichte regen en onweer voorspeld voor vandaag, maar dat is niet echt gelukt: de eerste 9 kilometer waren inderdaad bewolkt, maar daarna piepte de zon er doorheen, die vanmiddag als vanouds begon te schijnen. Die eerste kilometers liepen door glooiend bos met mooie uitzichten en ik denk aan de wijnvelden waar ik eergisteren nog langs liep en hoe anders het landschap nu alweer is. Waar ik in de dorpen in Luxemburg veel nieuwbouw tegenkwam, is de boel hier her en der wat vervallen. Een pluspunt van Luxemburg was trouwens nog dat vrijwel alle kerken die ik tegenkwam open waren. Heerlijk om dan even de stilte en koelte binnen te gaan, soms even een kaarsje op te steken en mooie ramen of beelden te bekijken. In Frankrijk zitten ze helaas allemaal op slot.

Na die 9 kilometer had ik al lekker gezongen onderweg (dit keer alleen maar gregoriaans) en had ik plaspauzes, een fluitpauze met mooi uitzicht, een fluit-met-riet pauze (klinkt een beetje als een doedelzak, maar ik kan nu eindelijk een behoorlijk zuivere Dorische toonladder eruit halen) in een bos waar ik hoopte dat niemand me kon horen én een koffiepauze achter de rug.
Daardoor was het al tegen twaalven toen ik het eerstvolgende dorp in liep, waar ik bij mensen om water vroeg en ook nog een klein flesje ijskoud water meekreeg. Daarna liep de route 10 kilometer langs de doorgaande weg naar de volgende dorpen. Wel even extra uitkijken, ik wisselde links en rechts van de weg lopen af, zwaaide naar passerende auto's en vrachtwagens, en gelukkig was er niet heel veel verkeer en nam het af toen ik twee dorpen verder op een kleinere verkeersweg terecht kwam. Langs de kant van de weg had ik inmiddels mijn lunch gegeten (de rest van de rijst met groente van gisteravond) en een poging tot een dutje gedaan, maar dat lukte met die auto's niet zo goed.

De laatste kilometers gingen weer over een onverharde weg, met zonnebloemvelden die ongetwijfeld prachtig zijn geweest en nu in hun uitgestrekte triestigheid ook weer iets aandoenlijks hadden. Omdat ik geen haast had, hield ik nog een pauze om wat te lezen en van de weeromstuit dit keer echt in slaap te vallen.

En zo kwam ik behoorlijk uitgerust Saint Hubert binnen. Mijn knie, die nog steeds onrustig is, voelde door het langzaamaan doen, het rekken en strekken en masseren beter aan dan vanmorgen dus dat is veelbelovend. Ik heb een plekje in de tuin van een huis (met daarbij een aparte gîte) gekregen en zit hier uitstekend.

En morgen kan ik zonder bagage gaan lopen, want dan kom ik 's middags terug in een chambres d'hôte in ditzelfde Saint Hubert om met Jos, Catíe, Joanne en Nathan even vakantie te nemen van mijn pelgrimage en zoveel te knuffelen dat ik er daarna nog drie maanden mee kan doen. Dus als er geen blog is de komende twee dagen, dan weten jullie waarom.

Geschreven door Hanneke.op.pelgrimage