Ik ben toch blij dat ik geen koe ben. De hele ochtend dansen er vliegebeesten voor mijn gezicht. Zo dichtbij dat ik niet eens kan zien of het vliegjes of mugjes zijn. Pas bij mijn tweede sanitaire stop heb ik de puf om mijn 20% deet muggenspul, dat normaal voor in mijn heuptasje zit, maar toevallig vandaag ergens los in mijn rugzak zwerft, eruit te vissen. Het helpt wel, al moet ik een paar keer opnieuw mijn hele gezicht insmeren. Ik ruik naar een fris citroentje. 's Middags komen ze echter weer terug en nu is het muggenspul bijna niet meer opgewassen tegen mijn eigen mensengeur: ze zitten op mijn wimpers en willen het liefst ín mijn oog kruipen. Best onaangenaam.

Maar afgezien daarvan was het een heel erg fijne dag! Met een grote glimlach verlaat ik vanochtend de camping: daar heb ik gisteren een heerlijke rustdag gehad die me goed heeft gedaan, het was echt een fijne camping. 's Avonds raakte ik nog aan de praat met een Limburgse moeder van 82, die met haar zoon van 57 onderweg was naar het Gardameer. Het was een beetje vervelend voor de zoon dat moeder er zo jong en kwiek uitzag en hij zelf met wat fysieke ongemakken kampte, zodat ze altijd voor een echtpaar werden aangezien. Ook door mij hoor. Ze nodigden me nog uit voor een glaasje wijn, maar toen was het al bijna half 9 en was ik al op weg naar bed. Heerlijk vroeg slapen, al lag ik vannacht nog wel een tijdje wakker, maar dat is dan ook niet erg.

Ik liep al snel door een veld langs de snelweg en dat is zo'n raar gevoel als je alleen nog maar alles te voet doet. Al dat geraas lijkt dan iets uit een andere wereld. Al snel ging ik het bos in en daar werd ik eerst ingehaald door een groep hardlopers en vervolgens zag ik op een parkeerplaats twee mensen die hun honden gingen uitlaten. Daarna heb ik de hele dag geen wandelaar of fietser meer gezien. Ik kom nog wel door twee dorpen, krijg water van een lieve mevrouw die het maar bijzonder vindt zo alleen op weg te zijn, en haar man komt aanlopen met - eerlijk waar - wel een kilo druiven in een zak. Ze zijn lekker en ik eet er heel wat van, maar ben bang buikpijn te krijgen als ik er teveel neem. Als ze morgen nog lekker zijn gaan ze in de havermout.
Ondanks de stilte in het bos is het niet alleen maar een stille dag, want een groot gedeelte hoor ik de snelweg en de regionale weg door het dal waar ik vlak langs loop. Dat wordt morgen geloof ik al minder, en daarna loop ik echt de heuvels (of zijn het bergen? weet iemand hoe dat zit?) in.

Onderweg heb ik eindelijk weer eens genoeg bomen om me heen om wat te fluiten en mijn riet ook weer eens op mijn fluit te zetten. Dat laatste is nog niet echt concertwaardig, maar ik moet eerlijk zeggen: het blokfluiten gaat me steeds beter af en geeft veel voldoening. Inmiddels loop ik overigens ook al dagen een Franse tekst te maken op mijn melodietje, waar vermoedelijk een vierstemmig lied voor Basta uit gaat rollen, maar zover is het nog niet en de tekst moet ook nog nagekeken worden door een expert. Die heb ik gelukkig.

Later op de middag ga ik wat zitten lezen en rond half 5 kom ik langs de huizen waarvan ik weet dat ik er een slaapplek moet zoeken. En dan is het soms fijn dat mensen weliswaar geen nee zeggen, maar duidelijk laten merken dat je beter ergens anders heen kunt gaan. Ze wijzen me wel de weg naar het huis waar ik het maar moet gaan proberen. En daar tref ik een aardige mevrouw die zegt dat ik ook wel haar volledig ingerichte tuinhuis mag huren voor 60 euro (later zegt ze 30, maar toen was ik mijn tent al aan het opzetten) en eerlijk gezegd vind ik het fijn om hier, in een prachtig hoekje van de tuin met geweldig uitzicht, lekker mijn tentje op te zetten en buiten mijn potje te koken. En het huisje mag ik gebruiken om te douchen of naar de wc te gaan. Ze biedt me niet aan om gebruik te maken van het zwembad, wat nog best lekker geweest zou zijn, maar dat zal vast komen doordat ze zelf niet kan zwemmen en bang is van water, zoals haar man me later vertelt. Hij komt me een tafeltje en stoeltje brengen dus ik zit hier werkelijk prinsheerlijk en eet mijn niet aangebrande linzen terwijl ik geniet van dit mooie dal.

Als ik even later langs hun terras loop, word ik uitgenodigd voor een kop koffie. We zitten heel gezellig te praten, ik krijg een fotoboek te zien van de theatergroep waar François al zo'n 50 jaar bij zit, ik eet mirabelles de Lorraine en ben enorm dankbaar voor alweer zo'n fijn onderkomen!

Geschreven door Hanneke.op.pelgrimage