De woensdagavond kreeg nog een onverwachte wending. Ik zag bij het huis een gieter staan, en omdat ik wel 2 liter drinkwater in mijn waterzak had gekregen, maar geen water had om mee te wassen, leek het me een goed idee om bij de huurders van de gîte te vragen of ik daar die gieter mocht vullen, zodat ik zou kunnen "douchen". De vier mannen bleken Braziliaans en spraken alleen Portugees. Ik vulde de gieter, kreeg een stoel aangeboden en een maïskolf, en met behulp van Google translate (heel handig: je spreekt gewoon een paar zinnen in en die worden min of meer behoorlijk vertaald van het Portugees in het Nederlands en vice versa) voerden we een soort conversatie. Zij woonden in Portugal, waren hier met z'n vieren om als lasser te werken, maar omdat er voor twee van hen geen werk meer was, zouden die weer teruggaan naar Portugal en de andere twee werden door het bedrijf naar België gestuurd. Wat een leven dat ver van mijn dagelijkse leven afstaat: de één had een zoontje van 2 jaar in Portugal, een ander twee dochters van wie de oudste van 21 al getrouwd was, en zijzelf werden door hun bedrijf van hot naar her gestuurd en kennelijk kon het werk dus ook zomaar ineens ophouden.
Ik mocht er douchen dus de gevulde gieter had ik niet meer nodig, om half 9 ging ik mijn tent opzetten met de uitnodiging om de volgende ochtend koffie te komen drinken.

Rond middernacht werd ik wakker, ik draaide op mijn buik maar voelde me benauwd en had een drukkend gevoel rond mijn hart. Dit heb ik vaker gehad 's nachts na mijn coronabesmetting en thuis was het altijd wel een reden om Jos even wakker te maken. Ik ging rechtop zitten, zei tegen mezelf dat het altijd weer wegtrok en dat als het erger zou worden ik mijn Braziliaanse vrienden zou waarschuwen. Dat was uiteindelijk niet nodig, want het werd vanzelf minder en daarna sliep ik weer tot 10 voor 6. Ik twijfelde een beetje over het lopen die dag, ik vermoedde dat ik door de 10 kilometer over asfalt in de zon lopen toch wat oververhit en oververmoeid was geraakt. En bij nader inzien was een tijdje zingen tijdens het lopen misschien ook niet zo'n goed idee, gezien het feit dat ik nog zo'n zes weken geleden (ook als gevolg van mijn long covid) zingen-zonder-met-een-rugzak-op-te-lopen al erg inspannend vond. Maar het regende en ik kon moeilijk de hele dag in de regen in mijn tent in iemands tuin blijven zitten. Toen ik opgeruimd had, voelde ik me eigenlijk prima. In de gîte was nog geen leven te bekennen dus ik besloot een briefje te schrijven voor de man van het huis in wiens tuin ik stond, om te bedanken en te zeggen dat ik 's middags mijn spullen zou komen ophalen, die ik allemaal onder de pingpongtafel had gelegd, en een briefje voor de Braziliaanse mannen. Toen ik daarmee bezig was, kwam één van hen naar beneden en kreeg ik gebakken eieren en koffie, waarna ik vertrok.

Het eerstvolgende dorp was Vigy op 7 kilometer lopen, wat grotendeels door het bos liep. Na een uur deed ik wat rek- en strekoefeningen en ging even zitten. Toen merkte ik dat ik nog niet fit was, het beklemmende gevoel rond mijn hart zette weer op en het leek me geen goed idee om daar te blijven zitten en onderuit te gaan. Dus ik stond op, had gelukkig alleen een klein rugzakje met water, een regenponcho en koekjes en ik liep voetje voor voetje verder. Dit was zo'n moment waarop ik moest denken aan de zegen die ik meekreeg:

Goede God
Zegen Hanneke
Wees haar reisgezel,
ga haar voor, wees haar staf en steun, wees bij haar wanneer ze geniet en wanneer zij zich zorgen maakt.

Ik moest er maar op vertrouwen dat ik de doorgaande weg zou bereiken, wetende dat als het dan nog niet over zou zijn ik me door iemand naar een dokter kon laten rijden. Dat hielp. Het trok weer weg en na een tijdje kwam ik in de buurt van een jeugdkamp waar ik in een weitje ging liggen uitrusten. Na een uur besloot ik door te lopen naar Vigy en me daar op te laten pikken door Jos en de kinderen.

Dat lukte allemaal: ik vond een terras waar ik eerst een uur op één kopje koffie zat omdat het voor het middageten volgeboekt was, maar waar ik daarna toch nog de plat du jour kon krijgen met eieren in plaats van vlees. En zo daalde er een rust over me en voelde ik me weer prima toen na ruim twee uur onze auto het plein op draaide. Wat heerlijk om elkaar weer te zien! Na nog iets te drinken samen reden we terug naar Saint Hubert, waar de chambres d'hôte die ik geboekt had boven verwachting waren: fijne kamers, een keukentje, een badkamer en een grote tuin die we mochten gebruiken.

We hebben er heerlijk buiten gezeten, gegeten, gepraat en de hele vrijdag spelletjes gedaan. Voor boodschappen even naar het dorp geweest en 's avonds nog een kleine wandeling met z'n allen gemaakt. De vrouw des huizes heeft al mijn spullen in de wasmachine gestopt, die door zon en wind 's middags snel droogden: een heerlijk gevoel om alles weer eens echt schoon te hebben. Het was fantastisch om zo de tijd met elkaar door te brengen.

Catíe vroeg of ik eigenlijk wel zin had om nog verder te gaan met pelgrimeren, maar dat voelt echt vanzelfsprekend: het was heerlijk om elkaar te zien, maar ik heb ook echt weer zin om nog verder te gaan, zelfs toen we vanochtend afscheid namen in de wetenschap dat het dit keer niet één maar, als het goed is, drie maanden gaat duren voor we elkaar weer zien.

Het was een mooie dag om te lopen, maar ik kon wel merken dat ik nog steeds niet helemaal fit was. Mijn doel voor vandaag was Metz, maar na 10 kilometer bedacht ik dat ik mijn doel bij moest stellen, en na 13 kilometer, toen ik net een dorp uit wilde lopen naar het volgende dorp, realiseerde ik me dat ik het echt beter hierbij kon laten voor vandaag, om zo beetje bij beetje weer fit te worden. Ik moest weer even een drempel over, maar besloot toch aan te bellen bij het allerlaatste huis van het dorp. Ik werd opengedaan door een echtpaar, zei dat ik een rare vraag had, maar ik hoefde hem eigenlijk niet eens te stellen en het was bijna alsof ze me gewoon al verwachtten: ze zetten een tuinstoel voor me neer, haalden water, ik mag de tent opzetten waar ik maar wil in de tuin, en als ze horen dat ik in de muziek zit, nodigen ze de Nederlandse achterbuurvrouw uit die celliste is, om te komen barbecueën en met mij kennis te maken.

Ik ben weer in heel goede handen, ben enorm dankbaar voor dit onthaal en....nee, hier valt eigenlijk niks aan toe te voegen.

Geschreven door Hanneke.op.pelgrimage