Het is een bijzondere dag vandaag, om tal van redenen: het is 16 september en ik ben precies twee maanden geleden van huis vertrokken. Mijn bedoelde aankomst in Rome zou 16 november zijn. Ik ben dus qua tijd precies op de helft.
Ik ben nu in La Cluse et Mijoux, wat als het goed is ook ongeveer de helft is van het totaal aantal te lopen kilometers. Bovendien was vandaag de allerlaatste dag dat ik de GR 5 volg, want morgen stap ik over op de Via Francigena die ik tot Rome blijf volgen. Nog één dag in Frankrijk voordat ik zondag definitief de grens overga.
En vandaag komt mijn au pair vriendin Saskia, die ik nog ken uit de tijd dat we in Lausanne woonden, mij vergezellen om morgen en overmorgen met mij mee te lopen. We hebben elkaar een paar jaar geleden voor het laatst gezien, maar ik weet nu al dat het binnen 5 minuten net zo vertrouwd is als voorheen.

Ik zit al lekker in het hotel waar we vannacht slapen, en na twee dagen me bijna niet wassen en veel regen is dit even een welkome luxe. Het contrast tussen de afgelopen nacht en nu vind ik ook zo leuk: het was heerlijk slapen op die strobaal en ik heb er echt van genoten, maar een bed is dan voor de verandering ook fijn.

Vanmorgen kreeg ik een ontbijtje van mijn boer, het was op één of andere manier zo gezellig en vertrouwd. Als iemand nog een Nederlandse boer kent die een biologische boerderij in Frankrijk wil overnemen dan laat het maar weten, want zijn zoons zijn iets anders gaan doen, en hij zal op een gegeven moment toch gaan stoppen en doet de boerderij graag aan iemand over. Er zitten meer Nederlandse biologische boeren daar in de buurt, zo kwamen we er op. Bij het weggaan excuseerde hij zich bijna dat hij me zo weinig comfort had geboden, waarop ik zei dat ik materieel comfort niet zo belangrijk vond en dat hij wel veel spiritueel comfort had geboden. Dat kwam er zomaar spontaan uit, maar achteraf dacht ik: zo is het precies, ik kom natuurlijk veel liever bij iemand waar het gezellig is met weinig luxe dan andersom.

Toen ik mijn schoenen aandeed hoopte ik dat dat het minst leuke moment van de dag zou zijn, want ze waren nog kleddernat en ijskoud.
Dat was uiteindelijk ook zo, toen ik ze eenmaal aan had en aan het lopen was, ging het wel weer, al worden je voeten wel sneller koud als je even gaat zitten.
Het was een mooie ochtend met veel mist en na een tijdje ook weer regen. In het bos waren ze bomen aan het omhakken en ik hoorde ze vlak boven mijn hoofd krakend neerstorten, dus ik hoopte maar dat ze niet op me zouden vallen. Dat viel gelukkig mee, al is het lawaai van dat boomzagen wel erg indringend en ver te horen, wat me sneller deed lopen om er weer vanaf te zijn. Toen ze redelijk buiten gehoorsafstand waren ging ik zitten, zette koffie, maakte havermout want dat had ik gemist vanmorgen en kwam de zon zowaar heel even door. Ik zag twee wandelaars aankomen, en kijk, het waren mijn bekenden die ik al twee keer eerder tegen was gekomen: de eerste keer toen ik zat te fluiten en de tweede keer drie dagen geleden op de berg boven de Doubs. Dat is zo grappig, want omdat ik hier verder niemand ken, is het net of je oude vrienden tegenkomt. Terwijl ik mijn pap at en mijn koffie dronk bleven we een heel tijd met elkaar praten, voor hen was het de laatste dag en ze waren nogal treurig dat ze morgen weer terug naar Metz moesten keren. Dat kan ik me als geen ander goed voorstellen, want ik loop nu dus al twee maanden en ik heb er nog steeds geen genoeg van. Nee, dat vind ik zelf eigenlijk ook wonderlijk, dat je maar loopt en loopt en loopt en dat het elke dag weer fijn is en ik nog helemaal nooit 's ochtends gedacht heb: o, ik heb eigenlijk gewoon helemaal geen zin erin!

Ik leerde onder het lopen de tekst van het liedje 'Le petit âne gris' uit mijn hoofd en dat heb ik de hele dag gezongen en geoefend, zodat het nu bijna zonder haperen gaat. Van een paar woorden moest ik de betekenis opzoeken.
Vlak voor La Cluse et Mijoux zag ik twee gemsen en genoot ik nog even van een prachtig uitzicht. Toen ik in het stadje kwam, was het voor het eerst sinds dagen (of weken? Mijn tijdsbesef is ook nogal door de war) dat ik zoveel verkeer om me heen had. Maar dat geeft niet, morgen lopen we vast weer de drukte uit en de stilte in. Met z'n tweeën, gezellig!

Geschreven door Hanneke.op.pelgrimage