Het had niet veel gescheeld of we hadden vannacht in een soort kippenren geslapen. Dat ging zo: Miebet zou vanmiddag naar de kerk in Pont Saint Vincent rijden waar we elkaar weer zouden ontmoeten na het lopen. Ik liep langs de eerste huizen van Pont Saint Vincent die een stuk buiten het dorp lagen. Vlak voor het allereerste huis zag ik een klein weitje met precies een vlak stukje gras dat wij nodig hebben voor onze tentjes. Ik vroeg de mevrouw van het naastgelegen huis of we daar zouden kunnen overnachten. Het weitje bleek gekocht door haar dochter die tegenover haar woonde, maar was nu nog in gebruik door de oude eigenaar. Maar, zei ze, jullie kunnen ook de tent bij mij opzetten op de pétanque of daarnaast waar je de kippen ziet. Ik zei dat ik verder zou lopen om met Miebet te overleggen, en hoewel het nog redelijk vroeg in de middag was, besloten we inderdaad naar haar terug te rijden. Toen we aankwamen viel de pétanque af want daar zouden de haringen (die in het Frans sardines heten, grappig genoeg) niet in de grond kunnen, dus bleef de plek van de kippen over, die zouden 's nachts opgesloten worden dus daar zouden we verder geen last van hebben.
We dronken een tisane bij Cécile en ze nodigde ons uit vanavond een salade bij haar te eten, wat ik aannam.
Vervolgens probeerde Miebet na grondige opruiming van de stenige grond haar tent op te zetten, maar de haringen stuitten overal op stenen, dus dat was eigenlijk geen doen. Terug naar Cécile of we misschien toch op dat weitje konden staan. Lang verhaal kort: twee telefoontjes later werd het na een aanvankelijk nee uiteindelijk toch een ja, en daarmee kregen we een veel fijner plekje dan tussen de kippen.

Miebet bleek echter helemaal geen puf te hebben om nog bij Cécile te eten, en zo besloten we dat zij lekker bij de tent zou blijven en ik met haar zou eten, wat heel gezellig was op haar terras met een prachtig uitzicht op de overzijde van de Moezel. En natuurlijk de jonge katjes die ik volop geaaid heb en eigenlijk mee wil nemen naar Nijmegen, want zij wil de twee katertjes graag kwijt en wij zoeken een kitten.

De dag begon met om 8 uur afscheid van de camping en een mooie rustige weg langs de Moezel. Ik voel me weer helemaal in orde na gisteren en voel ook dat die pijn vanuit mijn wervel niet zomaar meer terug gaat komen. We staken de Moezel over over de sluis en gingen aan de andere kant vrij snel het bos in waar we na een tijdje van bovenaf de camping aan de overkant zagen liggen (van die afstand zag ik niet mijn opblaasbaar kussentje, waarvan ik er later pas achter kwam dat ik die vermoedelijk gisteravond aan de Moezel heb laten liggen na het schrijven van mijn blog, jammer, nou ja het was inmiddels eigenlijk ook een klein beetje lek).
Daarna liep de weg weer omlaag en rustten we even uit pal aan het water. Na zo'n 9 kilometer namen Miebet en ik weer afscheid van elkaar, de route-aanduiding van de GR was inmiddels in geen velden of wegen meer te bekennen, maar ik liep prima op de route in mijn horloge en echt fout lopen kon hier ook bijna niet zolang je zuidwaarts bleef lopen. In Sexey-les- Forges at ik mijn boterhammen, zag ik een gek hoofd uit een monumentaal pand steken en even verderop een Oekraïense vlag uit compassie met de oorlog.

Daarna ging de weg omhoog en liep ik vrij lang op een brede witte weg door het bos. Hoewel ik vrij hoog liep, had ik door de bossages aan weerszijden nauwelijks uitzicht, wat wel jammer was, maar het was wel een totaal verlaten stuk en die stilte was ook wel weer fijn. Ik had me dit landschap wel heel anders voorgesteld, veel opener met wijnvelden zoals het in Luxemburg was, maar dat heb ik tot nu toe in Frankrijk langs de Moezel nog niet gehad. Ik bedacht dat de meeste Moezelwijn die wij kennen ook Duits is en niet Frans, dus misschien kom ik wel helemaal geen wijnvelden meer tegen tot ik in Zwitserland ben.

Ik ben nu 6 weken onderweg en vandaag, de tweede dag met gewoon lekker wandelweer, grotendeels bewolkt en een aangename temperatuur, realiseer ik me dat ik bijna 6 weken onafgebroken in de hitte heb gelopen, op twee dagen met wat regen na. Ook heb ik de hitte in Luxemburg soms minder gevoeld als ik echt de hele dag diep in het bos liep. Maar ik voel nu het minder warm is, hoezeer je toch door het weer beïnvloed wordt en hoe veel minder moe ik vandaag na een kleine 20 kilometer bij de kerk aankwam. Dat ik met een minirugzakje liep in plaats van volledige bepakking scheelt natuurlijk ook een heleboel, maar ik ben blij dat ik volgende week een hopelijk minder warme septembermaand in loop.

En dan ga ik ook weer een nieuwe pelgrimsfase in, want dan gaat iedereen weer aan het werk en naar school en ik...ik blijf gewoon doorlopen als een Duracell-konijntje.

Geschreven door Hanneke.op.pelgrimage