Het was zo'n reis waarop misging wat er mis kon gaan: de trein die uit Basel zou vertrekken reed überhaupt niet, en de volgende trein die me nog op een enigszins acceptabele tijd in Nijmegen zou doen aankomen, met een extra overstap in Mannheim en Düsseldorf, had op het eerste stuk al zoveel vertraging dat ik de aansluiting naar Düsseldorf miste. Uiteindelijk stond ik om 23.21 uur in Emmerich, waar Jos en Joanne me uit pure liefde op kwamen halen.

Het was natuurlijk heerlijk en vertrouwd om iedereen weer te zien en te knuffelen en gewoon een kop thee te drinken op de bank en in mijn eigen bed te slapen. En vanmorgen ging de wekker om te ontbijten met Nathan die naar school moest.
En zo'n dag vliegt dan voorbij, met een bezoekje aan mijn moeder, de bloemen die er ineens stonden (heel lief) in een vaas zetten, en vanmiddag toch weer zo'n kiespijn dat ik de afspraak die ik voor morgen al gepland had naar vandaag verzette. En natuurlijk knuffelen met mijn konijn en het nieuwe katje dat werkelijk superklein en superschattig is.

Mijn rugzak staat nog onuitgepakt in de gang. Op het moment dat ik die ga uitruimen is het zo echt voorbij, dus daar moet ik nog even moed voor verzamelen.
Maar al is thuiskomen ook een beetje moeilijk, eenmaal thuis zijn is uiteindelijk weer heel fijn. Ik ben wel heel benieuwd naar de komende tijd: het gewone leven werd van maart 2020 tot eind 2021 op z'n kop gezet door corona. Toen alles langzaam weer als vanouds werd, zat ik zelf thuis met long covid en kon ik aan veel dingen nog niet deelnemen.

Ik moet nu mijn leven weer een beetje opnieuw gaan uitvinden. Daar ga ik lekker de tijd voor nemen en ondertussen blijf ik nog heel lang nagenieten van alles wat ik heb meegemaakt.

Geschreven door Hanneke.op.pelgrimage