In de kerk waar ik opgroeide, was het de gewoonte dat eerst de kerkgangers de communie ontvingen en daarna pas de voorganger en de anderen rond het altaar. Zo gaat het ook in de kerk waar ik nu al bijna 24 jaar koordirigent ben. Ik vond het dan ook altijd een beetje vreemd als de voorganger eerst zelf de hostie nam, daarna uitdeelde aan degenen die mee de communie uit gingen reiken en tenslotte de kerkgangers pas aan de beurt waren: je presenteert toch ook altijd eerst een koekje aan je gasten voordat je er zelf één neemt? Totdat de pastoor in een andere kerk waar ik dirigent was me zei dat hij als eerste de hostie ontving, omdat je daarna uitdeelt van wat je zelf ontvangen hebt. Dat vond ik een mooie verklaring, en sindsdien stoort het me ook nooit meer.

Ik heb ook altijd grote bewondering voor iemand die van huis uit heel weinig heeft meegekregen en toch in staat is zoveel liefde en zorg aan de kinderen of aan naasten te geven. Want als er geen bron is waar je jezelf aan hebt kunnen laven, is het toch veel moeilijker om ook nog aan anderen toe te komen.

Ik moet er aan denken omdat ik, terwijl ik al ruim bedeeld ben in mijn leven, nu onderweg het gevoel heb dat ik in een ketel van goedheid, gulheid en gastvrijheid ben gevallen, waardoor ik de rest van mijn leven genoeg zal hebben om uit te delen en weg te geven.

Ik ben net weer enorm verwend: het miezerde en ik kwam bij de eerste huizen van het dorp waar ik mijn tent op wilde zetten. Eerst stopte er al een auto en de bestuurder vertelde me dat er even verderop een mooi kampeerplekje was waar ik gerust mijn tent kon opzetten. Ik liep verder, keek om me heen, zag een huis waar de deur openstond, aarzelde of ik het daar zou vragen en op dat moment kwam de vrouw naar buiten om te vragen of ze iets voor me kon doen. Wil je de tent opzetten? Dat kon gerust hier tegenover, naast haar tafeltje met stoeltjes, vlakbij een riviertje. Nog iets anders? Koffie, thee, water, telefoon opladen? En toen ik later water kwam halen en een kop koffie dronk, bood ze me een douche aan. Dat was heerlijk natuurlijk, en ik wilde alweer terug gaan naar mijn tent toen ze zei: wacht nog even, want ik ben twee crêpes voor je aan het bakken voordat je weggaat. En zo at ik even later twee heerlijke crêpes op het bankje aan de rand van het riviertje, want inmiddels was het allang weer droog en scheen in de verte de zon.
Het wordt nu wel gauw fris 's avonds: na de crêpes kroop ik in mijn tent om op te warmen. Ik drink nog lekker een kop thee en ga vroeg slapen om morgen uitgerust te zijn voor de flinke klim die voor me ligt.

Daar verheug ik me op, want o,o,o wat is het hier prachtig. Het was zo genieten vandaag! Gisteravond was ook al zo mooi toen de maan opkwam, en vanmorgen zag ik de zon achter de bergen opkomen. Ik ontbeet zo rustig mogelijk om zo lang mogelijk te kijken naar de wolken, de opkomende zon en de rust om me heen. De weg liep door het bos naar het volgende dorp, maar goed dat ik daar gisteren niet meer aan begonnen was, want ik deed 2 uur over de eerste zes kilometer. In het dorp kreeg ik water en daarna steeg de weg weer flink terwijl ik met Jos belde. Op het hoogste punt dronk ik koffie, maar door de bomen kon ik het uitzicht niet goed zien. Dat kwam pas bij het afdalen: zo ver het oog reikte groene weiden en heuvels en bergen en bossen. Na alle droogte van de afgelopen weken, alle dorre weiden waar de paarden en koeien bijgevoerd moesten worden met hooi omdat het gras slechts uit zielige, droge sprietjes bestond, is al dit frisse groen een verademing. Het was nog maar drie dagen geleden dat ik in Giromagny bij de mevrouw koffie dronk, en hoorde dat je niet alleen je bloemen geen water meer mocht geven, maar ook je moestuin niet meer: kort daarvoor mocht je alles wat om op te eten was in elk geval nog wel water geven, maar door de ernstige droogte mocht dat nu ook zelfs niet meer.

Hier is van dat alles niets te merken. Ik liep voor het eerst over bospaden met modder en moest uitkijken dat ik niet uitgleed. Na 16 kilometer zag ik het stadje Saint Hippolyte liggen, wat schitterend ligt tussen de bergen. Daar deed ik inkopen voor de komende dagen, want ik kom alleen maar door dorpen waar verder niks te koop is. Met een bomvolle rugzak en het voldane gevoel dat ik weer dagen vooruit kan, liep ik verder. Ik kookte weer pasta als lunch en net toen ik de eerste hap wilde nemen aan de rand van een smal bospad, kwamen er 140 schoolkinderen voorbij (je ziet er maar een paar op de foto, maar toen was de rest echt al allemaal voorbijgelopen) die bijna allemaal 'bonjour madame' zeiden, dus ik moest mijn eten even uitstellen om ze allemaal terug te bonjouren. Het was een heerlijk gezicht al die kinderen. Met twee begeleiders bleef ik even staan kletsen: ze hadden de hele dag gewandeld bij wijze van introductie van het nieuwe schooljaar. Een goed begin lijkt me.

En zo loop ik steeds dichter naar de Zwitserse grens, en de komende dagen zal ik pal langs de grens blijven lopen, al duurt het nog zeker een week voor ik Zwitserland echt binnen ga wandelen en Frankrijk achter me zal laten.

Geschreven door Hanneke.op.pelgrimage