Van een vriendin kreeg ik het tijdschrift ”Klooster” cadeau. Dat lijkt misschien vreemd, maar ik had haar verteld dat het thema van dit kwartaal, Kluizenaars, me interesseerde. En nu even de commercial: het is een prachtig blad.

In de tijd, ruim 40 jaar geleden, dat ik op de vraag wat ik later wilde worden “zwerver” antwoordde, wisselde ik dat ook wel eens af met “kluizenaar”. Nu doet mijn leven van de afgelopen 21 jaar, met een steeds verder uitdijend gezin - waarvan ik, als ik nu de videobeelden van pak 'em beet 10 jaar geleden terugkijk, denk: was het echt altijd zo’n drukke, rommelige chaos? – vermoeden dat ik in die kluizenaarsambitie niet zo geslaagd ben.

Maar hoewel het tijdschrift grotendeels gewijd is aan kluizenaars die echt fysieke afzondering opzoeken, al dan niet in een daarvoor bestemde kluis bij een klooster, kom ik er ook nog een andere vorm van kluizenaarschap tegen: mensen die in zichzelf op zoek zijn naar de stilte. Die in hun leven tijd en aandacht reserveren om alleen te zijn en alleen maar te “zijn”.

Ik denk nu dat dat is waar ik ook tijdens mijn pelgrimage naar op zoek zal zijn. En dat ik, als ik die kluis eenmaal in mijzelf weet te vinden, daar de rest van mijn leven naar kan terugkeren als ik dat wil, en zo misschien wel een vorm van kluizenaarschap in mijn dagelijks leven kan inpassen.

Geschreven door Hanneke.op.pelgrimage