Ik ben een beetje bang dat mensen bij het lezen van mijn blog van vandaag gaan denken: die Hanneke loopt de hele dag in haar eentje door het bos zonder een kip tegen te komen, en dan wil ze toch een leuk blog schrijven, dus verzint ze er maar een smeuïg verhaaltje bij. Want twee weken geleden logeerde ze nog bij Eddie Legus die glaskunst maakte voor Obama en nu drinkt ze koffie met een tophorlogemaker, een (voormalig) miljonair die nu als kluizenaar leeft.
Maar ik kan in alle eerlijkheid zeggen dat ik voor het laatst fictie schreef toen ik 13 was: een boek voor de verjaardag van mijn beste vriendin, over een 13-jarig meisje dat kanker had en doodging (het was een succesvol verjaardagscadeau want ze moest heel hard huilen toen ze het las, en haar moeder die het daarna las ook).

Al dagen zie ik bordjes die me erop wijzen dat ik me in 'le pays horloger' bevindt: daar waar het Zwitserse horloge wereldberoemd is geworden. Ik kwam ook al veel Fransen tegen die hier net aan deze kant van de grens wonen, maar werken in de horlogewereld in Zwitserland: de zoon van Cathie en Jean Jacques bij wie ik in huis logeerde, Flore, de vrouw die crêpes voor mij bakte, en de vrouw bij wie ik afgelopen nacht op het terrein stond ook al.

Vanmorgen werd ik pas om half 8 wakker, na een heerlijke nacht waarin ik wel nog even mijn tent uit was geweest en voor het eerst op deze tocht een prachtige sterrenhemel zag. Hier is het nog echt stikdonkerder op de maan na, er was geen enkel artificieel licht in de wijde omtrek te vinden. Ik vervolgde mijn route langs de Doubs en zag na 5 kilometer een man naast het pad staan. Toen ik hem naderde en groette, zag ik dat er ook een Zwitsers chaletje stond. Ik vroeg hem of hij hier woonde, waarop hij vertelde dat hij in de winter elders woonde, maar verder zijn tijd hier doorbracht. Het was een haast onbeschrijfelijke plek: doodstil op de vogels en insecten na, op 5 kilometer van La Rasse, waar, zoals ik gisteren al schreef, maar één bewoond huis stond, en de tussenliggende kilometers waren alleen maar bos. En naar de andere kant idem dito: afgelegener kan je huis eigenlijk niet liggen.
Ik vroeg of ik even 5 minuutjes op zijn boomstam-stoeltjes mocht zitten om uit te rusten, waarop hij me koffie aanbood. Bij de koffie vroeg ik hoe zijn leven daar eruit zag: er was geen water en geen electriciteit, hij had een kleine moestuin en ging voor proviand en water af en toe op en neer naar de Zwitserse stad waar hij een flat had. Dan stapte hij in zijn bootje voor het huis in de Doubs, voer 20 minuten stroomafwaarts naar de overkant en daar stond zijn auto waarmee hij dan naar de stad reed. Het was een leven zoals ik me vroeger mijn eigen leven als kluizenaar voorstelde, behalve dat de dieren die ik zou willen houden ontbraken, en het bootje dat in mijn versie niet voorkwam, maar dat alles des te leuker maakt natuurlijk. Het duurde een flinke poos voor hij vertelde dat ook hij 'horloger' was geweest, een gerenommeerde horloger, een horloger die zijn eigen merk had, een horloger die horloges maakte van 100.000 euro en de Rolling Stones als klant had.
Ik vind auto's altijd al moeilijk te begrijpen als statussymbool, maar de wereld van de dure horloges gaat mij helemaal ver te boven. Hij had zijn leven als miljonair inmiddels achter zich gelaten, zijn naam verkocht (tegenwoordig kosten de horloges een fractie van wat ze eerst waard waren) en leefde nu dus praktisch als kluizenaar, al gaf hij 's winters ook cursussen aikido en meditatie.

Het was misschien wel mijn meest bijzondere ontmoeting tot nu toe.

Uiteindelijk vervolgde ik mijn tocht door het bos dat me deed denken aan The Lord of the Rings vanwege alle volledig bemoste bomen.
De route van de GR boog na 9 kilometer af omhoog, maar ik kon ook het pad langs de Doubs blijven volgen om mezelf veel kilometers en hoogtemeters te besparen. Ik besloot toch de GR te volgen en was voor het eerst sinds tijden weer volledig bezweet toen ik boven kwam na een klim van ruim 400 meter. Ik dacht aan mijn ooms die na een klim de beloning van de afdaling hebben, maar dat is er met wandelen niet bij. Het weidse uitzicht was daarentegen wel een mooie beloning. Ik maakte pasta als lunch, genoot van het uitzicht en kwam twee wandelaars tegen die mij gisteren betrapten toen ik fluit aan het spelen was (de snoeiharde met mijn riet, wat heel moeizaam ging) en die, toen ik me daarvoor excuseerde, zeiden dat het juist 'très agreable' was, wat wel haast gelogen moet zijn. Zij waren 10 dagen GR aan het lopen terwijl hun bagage vervoerd werd. Da's natuurlijk ook handig, maar ik ben toch blij dat ik alles op mijn rug draag.

Ik kortte de route daarna wat in en kwam bij de Saut du Doubs terecht, waar de Doubs ontspringt, maar dat staat nu allemaal droog. Een inwoonster wees me de openbare Salle de l'exposition om te overnachten, en ik kan hier gebruik maken van een wc en een wastafel, ben weer helemaal schoon en ga hier zo lekker slapen in dit doodstille dalletje. Welterusten allemaal!

PS ik doe morgen pas de foto's erbij want er is hier nauwelijks bereik en dan doet het een eeuwigheid om het te uploaden. Alleen het kluizenaarshuisje staat er nu bij.

Geschreven door Hanneke.op.pelgrimage