• Ma je moet echt een hond meenemen naar Rome
• Anders vind ik echt te eng

Hoe meer mijn vage plannen serieuze vorm beginnen aan te nemen, hoe meer mensen met mij meedenken, mij bevragen of mij adviseren. Dochterlief in Amsterdam had naar gedroomd en stuurde mij de ochtend daarna bovenstaand appje. Maar een hond nemen = scheiden, en daarvoor is mijn man mij toch te lief. En het idee dat een hond veiligheid biedt, is ook aanvechtbaar. Het kan natuurlijk zo’n superheld zijn die, als ik mijn enkel breek of in een ravijn val, hulp gaat halen waardoor ik gered word, of die de belager van mijn tent zodanig in zijn benen bijt dat hij zich bloedend en huilend terugtrekt, maar dat is allerminst een vanzelfsprekendheid.

Ik kreeg ook een vraag op het gebied van boeken (“je kunt toch niet alleen een dwarsliggertje met de BIJBEL meenemen? Je wilt toch af en toe ook gewoon iets léuks lezen”) en over het meenemen van een muziekinstrument (“gaat je hobo niet mee?”) waar ik later nog op terug zal komen.

Iemand die ik hoog in achting heb, zei me dat ik mijn ezelplannen moest heroverwegen (“maar ik heb ze juist heroverwogen: eerst wilde ik met ezel gaan lopen en nu niet meer”) maar hij bedoelde OPNIEUW heroverwegen, want mét ezel lopen leek hem toch echt een heel goed plan.

De volgende vraagt me hoe ik het ga aanpakken met navigatie. Zelf heeft hij voor zijn te lopen tocht naar Santiago van dag tot dag het traject in zijn telefoon opgeslagen, waarbij behalve het aantal kilometers ook bijzonderheden zoals hoogteverschil, bebouwing of schaduwloosheid aangegeven staan. De telefoon is dan weer verbonden met een horloge dat de route bijhoudt en aangeeft als je verkeerd zit.

Of je nu alles van tevoren vastlegt of bijna niets, hoe je georiënteerd bent tijdens het lopen is wel een belangrijk vraagstuk. Papieren kaarten vallen af, want wil je een goede gedetailleerde kaart, dan beslaat die maar een heel klein gebied en dan moet je dus om de haverklap een nieuwe kaart zien te vinden. Bovendien is een kaart gewicht, en dat probeer ik zoveel mogelijk te vermijden. Om die reden ook geen Pieterpadboekje of boekje van de verschillende deeltrajecten van de GR 5, die ik van plan ben te gaan volgen tot aan de Zwitserse grens. Hoewel deze beide routes voor het overgrote deel goed gemarkeerd zijn, is het toch af en toe wel raadzaam om een (digitale) kaart te kunnen raadplegen voor het geval dat je een rood-wit streepje gemist hebt of als er op een tweesprong geen markering te vinden is.

Is het voldoende om op zo’n moment mijn Google Maps aan te zetten en loop ik dan met een paar minuten oponthoud weer ontspannen verder? Of is het toch gewoon superhandig om die route in mijn (dat wil zeggen: nog niet mijn, want daar moet ik dan maar eens voor gaan sparen) GPS horloge te hebben, dat gaat trillen zodra ik van die route afgedwaald ben?

Wat is praktisch? vraag ik me af. Maar meer nog: wat voor pelgrim wil ik zijn? Wil ik zo effectief mogelijk mijn route volgen, of wil ik ruimte laten voor het lot en kunnen dwalen? Ik ken mezelf als iemand die graag een uitgestippelde route volgt, maar misschien raak ik die iemand wel kwijt tijdens mijn tocht.

Geschreven door Hanneke.op.pelgrimage