Het ordenen van mijn rugzak ging zo: de bouillonblokjes, de camembert en de pindakaas gingen alledrie in een apart vederlicht plastic bakje. Van de pindakaas bleef nog eenderde over, die ik met een briefje vanmorgen vroeg bij Anne heb achtergelaten. De havermout ging in een plastic zak en de rijst ook. Godzijdank was vanmorgen juist mijn gascartridge op, zodat ik die ook kon achterlaten. Maar al met al was mijn rugzak gewoon nog steeds een stuk zwaarder dan voorheen, en dat heb ik de hele dag gevoeld. Zodra ik Bêche voorbij was en het bos uit kwam, was het landschap veranderd: het glooide nog wel maar de echte heuvels waren weg. Ik liep vanaf een uur of 9 veel in de zon en over asfalt en het was al redelijk warm. Voor het eerst voelde ik me wat gespannen toen ik op een weg met aan weerszijden bos een auto met open kofferbak midden in het bos zag staan. Ik liep maar door zonder te kijken maar in mijn hoofd leek daar van alles te gebeuren wat niet in de haak was.

Als ik koffie drink op een kruispunt met picknicktafel, komt er een overduidelijke GR-wandelaar voorbij. Ik bied hem koffie aan waarvoor hij bedankt. We kletsen heel even, beginnen in het Frans maar ik hoor dat hij niet Franstalig is en hij blijkt een Vlaming dus stappen we over op het Nederlands (wat ik wel leuk vond: hij was even in de war omdat hij kennelijk niet meteen gehoord had dat ik niet Franstalig was. Ha, ha, na meer dan twee of drie zinnen val ik geheid door de mand hoor!) Ik vraag van waar tot waar hij loopt, hoeveel per dag (30! Hij is wel 20 jaar jonger dan ik schat ik) en waar hij overnacht. Ook hij heeft een tent op de rug maar hij heeft toch al meer dan eens meegemaakt dat mensen hem "nee" verkochten als hij vroeg of hij bij hen de tent op mocht zetten. Terwijl het toch een hele leuke en aardige jongen was. Ik zeg hem dat ik denk dat het in zo'n situatie een voordeel is dat ik een vrouw ben. Vreemd is dat, want als je nog thuis bent en nadenkt over zo'n tocht, heb je het idee dat je als vrouw kwetsbaarder bent dan als man alleen. Maar als ik terugkijk naar de afgelopen weken, denk ik dat het me eerder geholpen heeft: mijn studente Cesca had me vast en zeker niet uitgenodigd in haar studentenhuis als ik een man van middelbare leeftijd was geweest, en ik denk dat ook Anne, van wie de echtgenoot in het buitenland zat, als ik een man was geweest nog meer geaarzeld had, en grote kans dat ze nee had gezegd.

Na de koffie veel zon en gaandeweg de dag wordt het behoorlijk drukkend warm. Ik neem me voor me niet te laten beïnvloeden door het weer, maar ik moet achteraf constateren: dat lukt gewoon niet. Je kunt het prima proberen te verdragen, dat wel, maar je wordt, zeker met een iets te zware rugzak achterop, echt een stuk vermoeider op zo'n dag. 's Middags kook ik rijst met linzen en groenten en het is wel fijn om even goed te eten.
Omdat Anne gezegd had dat er vandaag onweer zou komen, bekijk ik het weerbericht. Inderdaad staat er voor vanavond en vannacht onweer en regen op het programma, dus ik zoek op internet naar een ander onderkomen dan mijn tent. Ik bel naar het hostel op de route maar dat is de hele week gesloten, gek genoeg. Ik vind een betaalbaar hotel en besluit daar naartoe te lopen. Onderweg ben ik zó moe dat ik langs een bospad nog even ga liggen en in slaap val.

Maar nu lig ik dan prinsheerlijk op een zacht hotelbed met twee dikke kussens en hoef ik even niks meer.

Misschien even een ommetje maken :-)

(Even een PS'je: ik heb uitgerekend dat ik in 20 dagen toch al ruim 360 kilometer heb afgelegd, alles netjes bijgehouden door mijn horloge. Dat is toch een gemiddelde van ruim 18 kilometer per dag. Ik heb het nog eens nagerekend omdat ik er zelf verbaasd over was, maar het klopt echt. En hoewel de sportieve prestatie geen doel op zich is, geeft het me toch een heel tevreden gevoel).

Geschreven door Hanneke.op.pelgrimage