De reis vandaag is lang, maar over goede wegen. Gelukkig zijn er vele leuke stops onderweg.
Meted ten noorden van Bira zijn aan de oostkust ook botenbouwers aan het werk met een paar grote houten vracht boten. We rijden noordwaards langs de kust. We zien nu een Lepa lepa boot varen en in de verte een paar Banang boten (verslag 7)
Een cashewnoten plantage met Balinese koeien is wel interessant om even te stoppen. Cashewnoten groeien onder en niet eetbare vrucht. Om ze te kunnen eten volgen nog vele stappen, daarom zijn deze noten zo duur.
We stoppen bij een school. Een schooluniform is verplicht in Indonesië. Het bruine uniform dat de kinderen vandaag op zaterdag dragen is het tenue van de padvinderij. Normaal dragen ze op de lagere school een wit hemd en rode broek/rok. Op de Middelbare school een wit hemd met blauwe broek/rok en op de secundaire school wit en grijs.
Erg leuk om een school te bezoeken. De kinderen hebben vandaag meer vrije lessen en spelen buiten. Vol enthousiasme laten ze hun klaslokalen zien. In alle zes de lokalen moet ik een foto nemen, daar zijn ze dol op. Ook het team wil graag met ons op de foto.
Ik ben volgens de kinderen van klas 1 geslaagd voor lezen van Indonesische woorden (wandplaten als bij ons, maar dan allerlei dagelijkse voorwerpen). Alle platen worden me aangewezen en bij moeilijke woorden krijg ik hulp. Wat een open en heerlijk contact.
Maar wij gaan weer door en worden door de hele school uitgezwaaid.
Bij onze volgende stop wordt Palmsuiker gemaakt uit de stam van kokospalm. Twee keer per dag tappen de mensen hier het sap uit de palmboom, hiervoor wordt de kleine kokosnoot eraf genomen. Aan het overgebleven steeltje wordt de fles gehangen. De opgevangen sap moet 6 uur koken voordat het in een halve kokosnoot gegoten wordt voor het afkoelen en stollen. Natuurlijk hebben wij palmsuiker gekocht om mee naar huis te nemen.
Langs de weg liggen er plakjes Kaboro op rekken te drogen. Gesneden van een knol die wat lijkt op onze suikerbiet. Voordat de plakken gedroogd kunnen worden moet het eerst in water gewassen worden. Zonder het te spoelen geeft de knol een erge jeuk en is daardoor erg onprettig om te verwerken. Koboro wordt industrieel gebruikt als bindmiddel.
Langs de kust groeiden oorspronkelijk Nipa palmbomen en mangrovebos. Die zijn gekapt en er zijn nu visvijvers gemaakt voor witte vis en garnalen teelt. Dat is eigenlijk niet zo goed voor het milieu want er wordt veel antibiotica voor gebruikt.
We drinken in Sinjai koffie en komen nu in het regentschap Bone. Hier is veel landbouw en veeteelt met koeien en geiten. De grote landbouwvelden (vnl rijst ) worden vanuit de rivier geïrrigeerd.
Veel vooraanstaande politici komen uit Bone. Daardoor is er een goede infrastructuur hier.
Hier worden ook eenvoudige moderne nieuwbouwwoningen gebouwd, twee slaapkamers en woonkamer. Voor kleine startende gezinnen, met hypotheek voor ongeveer €30.000.
We zien hier ook meteen weer meer stenen huizen ipv paalwoningen. Ook rond Makassar was dit al te zien.
Langs de weg staan borden van PKK (opleiding voor welvaart van familie ). Dit zijn opleidingen voor vrouwen.
Onderweg is er een bruiloft. In keurig engels worden we door een meisje uitgenodigd binnen te komen. Ik wordt meteen meegenomen naar het bruispaar dat zich heel graag laat fotograferen. Na met de hele familie op de foto te zijn geweest en de maaltijd hebben afgeslagen, vervolgen we onze reis.
In Watampone waar we lunchen staat het Standbeeld van een koning van Bone die samen met de Nederlanders in de 17e eeuw Makassar en omgeving heeft overwonnen. Fort Rotterdam kwam toen in Nederlandse handen.
Niet veel later komen we in het district Sengkang. Hier gaan we overnachten, maar eerst nog een tocht met een longtailboat. We varen eerst een stuk over de r ivier en dan komen we uit op het Tempe meer. Dit is een groot ondiep meer, dat nogal in grootte kan varieren al naar gelang de wateraanvoer. Op dit meer leven vissers op drijvende woningen. Hier mogen we kijken, nou woning is een groot woord. Op een aantal bamboo stammen is een hut gebouwd, met een lege ruimte die als woonkamer dient, een kleine ruimte als slaapkamer en daarachter een keukentje. Meubilair ontbreekt, er liggen tafelzeilen op de vloer. Wij worden hier ontvangen met een kopje thee of koffie en een schaal met gebakken banaan. Er is geen stroom, geen toilet, geen schoon water, dus wel een heel sober leven hebben deze mensen.
Inmiddels is de zon al onder gegaan. Op de terugweg schrikken de vogels op vanuit hun rustplaats door de luide motor van onze boot.
Weer in het hotel hebben we onze buik nog vol van de bananen, dus kunnen we het diner wel overslaan

Geschreven door Adriegrevankampen.reisblog