Toen ik aan Arne vertelde, dat wij naar Birmingham zouden gaan, was zijn reactie: why Birmingham??? Daar is echt niets te zien, maar …. zoiets willen wij zelf eerst onderzoeken.
Een tijd geleden keken Bengt en ik naar de Netflixserie Peaky Blinders ( niet gezien? Alsnog kijken, heel goed!) en in die serie is Birmingham echt een black and gloomy city, maar vorig jaar zagen wij in Londen een voorstelling van het Royal Birmingham Ballet in samenwerking met Black Sabbath en ondanks dat Black Sabbath heavy metal is, was die voorstelling fantastisch. Door deze 2 zaken, was ik geïntrigeerd door Birmingham en werd het een reisdoel.
Woensdag kwamen we aan op de minuut. Engeland heeft een grote hoeveelheid treinmaatschappijen, die allemaal met elkaar concurreren en dat heeft als aangenaam bijkomend feit, dat tot nu toe alles letterlijk als een trein loopt.
Wat ik echt niet wist, was, dat Birmingham de tweede grootste stad van Engeland is, 1,1 miljoen in het centrum en met de buitenwijken 2.8 miljoen.
Tijdens de 2de wereldoorlog is de stad zwaar gebombardeerd en daarna heel lelijk met veel beton weer opgebouwd, maar daarna kwam het besef, dat dat beter kon en is het centrum op een paar mooie gebouwen na, tegen de vlakte gegaan en compleet opnieuw weer opgebouwd met als resultaat: ruime pleinen met leuke beeldhouwwerken en waterpartijen met eromheen een aantal iconische gebouwen. Absoluut indrukwekkend.
Het station met daaraanvast een gigantisch winkelcentrum, de Bullring is een van die nieuwe gebouwen. Van buiten lijkt het op de architectuur van Gehry (Guggenheim in Bilbao), golvende daken van roestvrijstaal, dat glimt als een spiegel. Bij het uitlopen van het station zagen we Ozzy de bull, die een paar jaar geleden voor de Commonwealth Games is gebouwd. Zijn ogen gingen open en dicht, zijn kop bewoog en zijn staart zwaaide.
Deze keer had ik beter geboekt en konden we lopend naar ons appartement. De eerste indruk was behoorlijk schrikken. Om bij het appartement te komen, liepen we een echte gribus in en na een stalen hek een brandtrap op, maar binnen was er niets aan de hand. We hebben een kamer/keuken en badkamer en erboven, verbonden met een zeer onprettig wenteltrapje, de slaapkamer.

Het weer is geweldig, dus meteen maar op stap. Eerst naar de bibliotheek voor toeristische informatie. Die bibliotheek is weer zo’n superindrukwekkend gebouw, opgestapelde blokken met eromheen kleurige, ijzeren ringen. We kregen heel veel informatie en begonnen er ijverig mee. Om toch ook een verhaal te krijgen over al die plekken, hebben we weer een wandeling met gids afgesproken voor de volgende ochtend.
Deze keer hadden we Richard, geboren en getogen in Birmingham en duidelijk trots op zijn stad.
Birmingham is in tegenstelling tot Cambridge een arbeidersstad. Alles draaide om ijzer en om dat te krijgen heb je ijzererts nodig en kolen. Kolen om het ijzererts te smelten en zo ijzer en staal te krijgen. De rook van de koolverbrandingen maakte de stad zwart, daarom the black country. Birmingham stond in het midden van de industriële revolutie.
Hier stond men open voor ondernemerschap en gaf ingenieurs de kans hun ideeën waar te maken met als gevolg een grote hoeveelheid producten.
Wat dan allemaal? Om te beginnen wapens, maar ook putdeksels, schroeven, spijkers, naalden en de knopen voor alle gala uniformen van het Engelse leger, tot op de dag van vandaag.
De Landrover komt hier vandaan, de Spitfire en de BSA motoren. Ik moest meteen denken aan Normaal: ‘en Tinus op z’n BSA’. James Watt ontwikkelde hier zijn stoommachine.
Best wel indrukwekkend als je beseft, wat hier voor de rest van de wereld werd geproduceerd.
Om alle kolen en erts te vervoeren, werden er kanalen aangelegd. Er zijn blijkbaar meer kanalen dan in Venetië. Je kunt die kanalen alleen bevaren met van die lange, smalle boten. Later werd het vervoer overgenomen door de spoorwegen, maar de kanalen zijn er nog. Je kunt er langs wandelen en er zijn nu leuke restaurantjes, winkels en mooie appartementencomplexen omheen aangelegd.
Met de gids zagen we een aantal van die mooie, grote pleinen, zoals Victoria Square waar het oude Council House en het Town House aan liggen, maar ook nieuwe fonteinen met een leuk beeld van een vrouw, door de lokale bevolking, ‘floozy in the jacuzzi’ genoemd. We zagen ook Symphony Hall, van buiten niet heel bijzonder, maar van binnen wel indrukwekkend met maar liefst 2200 zitplaatsen. Tot slot nog de Black Sabbath bridge. Volgens onze gids, is Peaky Blinders wel deels opgenomen in de stad, maar ze hebben niet echt bestaan zoals in de serie. Er was wel een gang, maar dat waren meer kruimeldieven.

Gisterenavond zijn we ook nog naar een voorstelling geweest van een jeugdtheatergroep. We zagen Midsummer Night’s Dream, maar in een eigentijdse setting, met vrouwen in mannenrollen en andersom en mannen die mannen begeerden. Het taalgebruik was wel van Shakespeare. Ik was onder de indruk van de acteertalenten, heel professioneel, heel overtuigd, echt heel leuk. Na de voorstelling langs de kanalen teruggewandeld en nog steeds alleen een zomerjurkje aan. Zijn we in Engeland???

Vandaag zijn we met de bus naar een plaatsje gegaan, Dudley. Het is maar 12 mijl van Birmingham, maar het duurde een uur. Om de paar honderd meter een bushalte en honderdduizend stoplichten. Het leek ook wel of we door Klein India reden met Hindoetempels, Indiase restaurants en winkels en net zo’n puinhoop qua verkeer als in het echte land. We zaten in een dubbeldekker bovenin en het was absoluut een spektakel. We gingen voor het Black City Living Museum, een soort openluchtmuseum, waar aanvankelijk de mijnen waren. De originele huizen zijn van elders en hier weer opnieuw opgebouwd. We zijn in een vroegere mijn geweest, waar de beroerde omstandigheden wel duidelijk werden. Ook zijn we met zo’n smalle boot de mijn ingevaren, net zoals ze dat vroeger deden. Nu waren er onderweg films met uitleg over het ontstaan van kool en kalksteen en hoe ze de tunnels hadden gegraven om bij het kalksteen en de kolen te komen en het vervoer hadden gerealiseerd. De terugreis was weer net zo hectisch en warm, want ook vandaag is het 28 graden.

Terugkijkend op Birmingham, bestrijd ik Arne en zeg, wel bezoeken. Het is niet verfijnd zoals Cambridge, maar de voorouders van de huidige bevolking hebben met heel hard werken, bijzondere dingen tot stand gebracht en daar moeten we, niet als snob de neus voor ophalen, maar eerder een diepe buiging voor maken.

Geschreven door Monique.op.pad