Hemelvaartsdag, maar natuurlijk niet hier in Samarkand.
Even terug naar Bukhara, waar ik voor het laatst iets heb geschreven. Na de race op zondag, weer een dakterras opgezocht om te eten. De avonden zijn echt fantastisch, beetje wind en een temperatuur van rond de 25 graden. Overdag is het om Hede’s woorden te gebruiken, brullend heet. Dik in de 30!
We beginnen ‘s ochtends na het ontbijt wel dapper met dingen te bekijken, maar rond een uur of 2/3 leggen we het loodje met die peer boven ons in een strakblauwe lucht.
Gelukkig blijft alles heel laat open, dus gaan we verder aan het begin van de avond.
Dinsdagmiddag zijn we in een hele moderne trein gestapt naar Samarkand, klein stukje, ong. 1,5 uur.
Ons nieuwe hotel ligt weer heel gunstig t.o.v. de bezienswaardigheden. Onze kamer is zoals hotelkamers normaal zijn, maar onze ontbijttafel is wel lekker authentiek. Bengt vouwt zich ongeveer dubbel om zijn benen onder het tafeltje te krijgen, zoals je op de foto kunt zien.
Op een steenworp van ons hotel ligt een enorm mausoleum met het graf van een heel groot man, Timur. Overal waar we komen, horen we over hem. Hij was een soort Alexander de Grote of Dzjengis Khan en leefde eind 1300. Rond 1395 ondernam hij allerlei veldtochten en veroverde heel veel. Naast een groot veldman, was het waarschijnlijk nog een grotere ellendeling. Duizenden mensen kwamen door hem om, niet gerelateerd aan de veroveringsstrijd, maar om te plunderen en al die rijkdommen vervolgens te gebruiken om bv in Samarkand die waanzinnig mooie gebouwen neer te zetten en zijn eigen mausoleum.
Deze Timur wordt hevig bewonderd en zijn wandaden worden vergeten, misschien begrijpelijk als je ziet wat hij Samarkand, zijn geboorteplaats heeft geschonken. Niet alleen hij, maar ook later zijn kleinzoon Ulughbek.
Naast zijn mausoleum, is er het Registan, 3 gigantische medressa’s, volledig bewerkt in mozaiek van binnen en buiten, ongelooflijk mooie moskees, een straat met mausolea, een aantal volledig bedekt met mozaiek en schilderingen, echt waanzinnig mooi. Ik heb een paar foto’s, maar Bengt fotografeert veel meer voor thuis. Wel even een Jut en Juulfoto van ons voor een mausoleum. Niet dat dat onze wens is als laatste rustplaats hoor, gewoon mooi.
Trouwens al deze gebouwen zijn volledig gerestaureerd, want de meeste waren heel erg verwoest door aardbevingen, maar de Russen hebben een eerste aanzet gedaan tot herstel en nu maken de Uzbeken het af.
We zijn tijdens deze reis een aantal keer een Nederlandse vader met dochter tegengekomen en gisterenavond hebben we gezellig samen gegeten. Omdat we maar met z’n tweeën zijn, hebben we geregeld leuke gesprekken met andere toeristen en doen dan samen met bv een Engelsman een drankje of dit eten. Er zijn niet veel toeristen, hooguit een bus of 4 bij een highlight.
Gisteren moest ik trouwens alvorens me over te geven aan hevige bewondering, eerst controleren of er toiletfaciliteiten waren. Minder geslaagd, maar wel te verwachten met hetgeen er af en toe voorgeschoteld wordt. Vandaag voel ik me een stuk beter, beetje slapjes, omdat ik erg leeg ben, maar voorlopig verteer ik de soep en brood, zoals dat hoort.
Nu we morgen naar een volgend land gaan, is het tijd om terug te kijken op de 3 zijderoutesteden, Khiva, klein en compact, Bukhara, gezellig en knus en Samarkand, groots qua gebouwen, maar dat moois wel omringd door grote drukke wegen met heel veel verkeer. Mijn voorkeur gaat uit naar Bukhara, omdat het meer verstild is. Je waant je meer terug in de tijd. Samarkand heeft absoluut de mooiste gebouwen, maar de moderne tijd is echt te dichtbij.
Nu even Uzbekistan onder de loupe. Een land met 33 miljoen inwoners, waarvan 90% Islamitisch is, maar een heel lankmoedig, ruimdenkend Islamitisch. Ze willen absoluut geen Iran worden. Vrouwen dragen jurken in vrolijke kleuren met bijpassende leggings, maar ik zie ook blote armen en benen en weinig hoofddoeken.
Ze vinden Bengt en mij hoogst interessant en we moeten geregeld mee op de foto en dan zijn ze echt niet gechoqueerd door mijn blote knieën. Morgen zal ik wel meer moeten gaan bedekken in Tajikistan, want dat schijnt wel iets strenger in de leer te zijn.
Ik zie ook niet echt armoede, geen gebedel op een enkele zigeuner na, goed gebouwde huizen, moderne auto’s, vrouwen in allerlei functies, kortom een redelijk modern aangepast land met supervriendelijke mensen, die altijd groeten en willen helpen.
Morgen worden we om 9 uur gehaald en naar de grens gereden, ong. 2 uur verder. Daar gaan we de grens over naar Tajikistan en worden we overgenomen door een andere chauffeur en begint een volgend avontuur, nu meer natuur dan cultuur.

Geschreven door Monique.op.pad