Dinsdag 25 juli

We zitten weer in de trein, deze keer gaan we een flink stuk overbruggen, want we gaan in een keer van Umeå naar Linköping. Zweden is echt een heel groot land, van noord naar zuid is het wel 2000 km, maar er wonen niet veel mensen, iets meer dan 10 miljoen. Doen wij het wel beter of …. juist niet! In Stockholm moeten we overstappen. De trein vertrok vanochtend om 6.17 uur en we komen, hopelijk, vanmiddag om 15.01 uur aan in Linköping, waar farbror Olle op ons wacht. Farbror, vaders broer, dus oom Olle met vrouw Solveig, de laatsten der Mohikanen van de generatie boven ons, want Olle is de jongste broer van Bengts vader.
Dat ligt voor ons, maar er is in de tussentijd uiteraard van alles gebeurt.
Het was 5 jaar geleden, dat we bij Lars en Christina waren en de derde keer in Umeå. We hebben ze natuurlijk wel tussendoor gezien toen Bengts ouders nog leefden en ze zijn ook in Nederland geweest, maar de ontmoetingen zijn op 2 handen te tellen. Ze wonen ook zo ver weg.
De vorige keren hadden we eigenlijk nooit iets gezien van de stad zelf, dus deze keer hebben we een bezoek aan Umeå zelf bedongen. Christina was heel negatief en zei, dat Umeå op plaats 4 staat van lelijkste steden in Zweden, maar dat vond ik wel meevallen. Vroeger stonden er veel mooie houten huizen, maar in de vernieuwingsdrang van de tachtiger jaren, zijn er heel veel afgebroken voor inderdaad lelijke nieuwbouw. Op dit moment is er weer een vernieuwingsslag en die pakt wel beter uit. We zagen de bibliotheek met restaurants, bioscoop en conferentiezalen in een gebouw in de vorm van een veerboot, de weg langs de rivier is opgeleukt met verschillende monumenten, die ik zeer kon waarderen, het centrum heeft straten met berkenbomen en terrasjes, niks mis mee. Ten slotte nog een arboretum en ons eindoordeel kwam uit op een 7, ruim voldoende.

Zondag 23 juli

Vanmiddag is het grote familiefeest, maar eerst bezoeken we nog het Bildmuseet. Het gebouw is mooi, strak modern, veel licht en gelegen aan de rivier. Er waren 2 tentoonstellingen, de eerste met Arctische kunst, d.w.z. kunst van kunstenaars uit het poolgebied en er waren een paar aardige dingen, maar vrij schaars. De andere tentoonstelling ging over stripfiguren en illustraties, maar eerlijk gezegd, kon het me niet zo boeien.
Klaar voor het feest. Gisterenavond hadden we al 2 nichtjes gezien, maar vandaag kwamen ze allemaal. Lars heeft maar liefst 5 kinderen op de wereld gezet, Linda met zijn eerste partner en de andere 4, 2 meisjes en 2 jongens met Christina. Die 5 kinderen hebben allemaal een partner gevonden en 2 hebben ook 2 kinderen. In totaal waren we met 18 man. Gelukkig was het weer redelijk, zodat we ook buiten op het terras konden zitten en de kinderen in de tuin konden spelen. De hele famile op één nichtje met man en kinderen na, lijdt aan het welvaartsprobleem van deze tijd: overgewicht. Als zwak excuus zou ik kunnen aanvoeren, dat het leven in dit klimaat vrij zwaar is.
Ik kan me herinneren, dat Lars een keer begin november belde, toen ik Bengt nog niet zo lang kende. Bengt was er niet en hij moest het met mij doen. Hij sprak toen de gevleugelde woorden: hier is de winter begonnen. Wat hield dat dan in? Op dat moment waren de meren dichtgevroren en zouden dat blijven tot ver in april en zelfs soms tot mei. Zo dichtgevroren, dat je een hele tijd niet om de meren hoeft te rijden, maar dwars erover kan, het ijs houdt een auto. Voeg daarbij, dat het al die tijd ook hooguit licht is tussen 10 en 2 uur, dan zou ik waarschijnlijk ook me volproppen met wat dan ook.
Toch is er ook in Zweden een zeer positieve sportcultuur en kun je in de winter bijna overal langlaufen op verlichte loipes, skiën, aan ijshockey doen en bandy, een soort ijshockey buiten op een voetbalveld.
De Zweedse variant van onze Elfstedentocht is de Wasaloppet, die wel elk jaar plaatsvindt op de eerste zondag van maart. Het is een tocht van 90 km waar 15.000 mensen aan meedoen, 500 professionals en de rest amateurs. Het is een langlaufwedstrijd en er is ook een kinderWasaloppet. De week ervoor kan iedereen het parcours verkennen. Oscar, de partner van Sofia, heeft al verschillende keren meegedaan en ook de kinderen, 6 en 3 jaar deden hun traject.
Naast de gesprekken over Oscars ervaringen tijdens de Wasaloppet, hoorde ik ook van een voor mij totaal onbekende sport. Anton, een van de zonen, doet aan disc golf! De bedoeling is een disc, een soort frisbee, maar dan harder, in een soort korf te werpen en die korven staan op een golfterrein net als de holes bij normaal golf. Je hebt ook wel 30 à 40 verschillende discs en doorgaans heb je er 2 of 3 per keer nodig om in een korf te eindigen. Ik had er nog nooit van gehoord, maar toen ik op internet ging kijken, bleken er ook in NL banen te zijn, o.a.nota bene in Nieuwegein.
En toen begon Linda, partner van Johanna, te vertellen, dat ze corn hole speelde. Dat blijkt een sport te zijn, waar je een soort met pitten gevulde zakken in een gat van een schuinstaande houten plank werpt. Het schijnt uit Amerika overgewaaid te zijn.
Tijdens dit familiegebeuren, mochten we ook nog af en toe een blik werpen op de TV met Formule 1 en ik kon weer blij zijn, want Max deed het weer, maar ook de dames van zowel Zweden als Nederland wonnen bij het WK voetbal.
Uiteraard was er een heel lekker buffet. In de loop van de middag konden we ook nog contact maken met Ingmar en zijn familie, dus op Arne en Simone na, heeft iedereen elkaar weer gezien en gesproken. Het was echt heel fijn, dat iedereen de moeite had genomen om er te zijn en we hebben ons voorgenomen er niet weer 5 jaar overheen te laten gaan voor de volgende ontmoeting.
Gisteren, maandag, was het druilorenweer, vrijwel de hele dag regen. We zijn nog wel even naar zo’n disc golfbaan gegaan, zodat ik Nol en Joke goed kan vertellen hoe het was als ze ooit zouden overwegen van golf over te stappen naar disc golf.
‘s Avonds zijn we heel lekker uit eten geweest. Knoflookbrood is hier heel erg in en wij hebben het ook al 2 keer met genoegen gegeten. Wellicht een idee voor een voorafje thuis.
Nu dus weer op weg en ook Olle en Solveig hebben we 5 jaar niet gezien. We hebben zitten rekenen en beseft, dat ze beiden 87 jaar zijn. Ons voorstel met de bus of de taxi naar hun toe te komen en in een hotel te slapen, werd heel kordaat afgewezen. Geen sprake van! Wij zijn heel benieuwd hoe ze eraan toe zijn.
We kregen van de lokale NS een ontbijt met verse broodjes, yoghurt en thee/koffie, het zonnetje schijnt en we rollen heel snel door de Zweedse bossen, wat wil de mens nog meer.

Donderdag 27 juli

Zo vraag je je af of het wel verstandig is zulke oude mensen te belasten met een bezoek of het is al voorbij. We zijn diep onder de indruk over wat we aantroffen. Olle stond op het station, nauwelijks veranderd en reed superveilig. Het voelde prima. Solveig had het eten klaar, zalm uit de oven met alles erop en eronder. Bij de koffie zelfgebakken rabarbertaart van rabarber uit de eigen tuin. Niks mis met hun hoofd, ze hebben allebei een computer, lezen veel, met name Olle, maken kruiswoordpuzzels en lezen de krant. Ze maken zelf schoon, doen boodschappen en verzorgen de tuin en het was echt heel schoon.
Uiteraard zijn er fysieke problemen, Solveig heeft last van haar heup en Olle klaagt over zijn maag.
Voor ons was het een lichtend voorbeeld. Geïnteresseerd in alles. Bengt kon wat probleempjes met de computer en de smartphone voor hun oplossen, want ze hebben nooit Engels geleerd, maar steeds open om te leren. Hun kinderen wonen in Stockholm en dat is 200 km verder. Ze komen hooguit 1 x in de maand, maar geen geklaag. Ja dat is een beetje jammer, dat de kinderen en kleinkinderen zo ver weg wonen, maar ja, niets aan te doen. Bewonderenswaardig!
Ze drinken eigenlijk niet, maar ze waren voor ons naar de Systembolaget, de drankwinkel, gegaan en gevraagd om goede wijn.
De volgende dag zijn we ook nog naar Lena en Inge (man) geweest. Lena is een nicht van Bengt. Toen we wilden afspreken, ging Solveig zich ermee bemoeien. Nee, we eten niet bij hun. We eten hier, want ik maak een ovengerecht en aardappelgrateng. We komen voor fika, wat in Zweden betekent koffie met lekkers.
Lena en Inge woonden ruim 40 jaar in een heel mooi huis, dat ze gebouwd hadden naast de woning waar Inge’s ouders woonden, dus hij woonde zijn hele leven daar. Op een gegeven moment werd er een vliegveld aangelegd vlakbij hun huis. 7 Jaar geleden, waren we bij hun en hoorden we, dat er was besloten het vliegveld uit te breiden en zij zouden worden uitgekocht. Inmiddels wonen ze in een nieuwe woning en is de oude helemaal weg. Voor hun voelt het nog steeds als een enorm gemis en ik vind het ook zo zonde, alleen maar voor meer ruimte rond het vliegveld. Protesteren had geen zin. Het nieuwe huis is overigens ook heel mooi met ernaast een huis voor de kinderen en een ander huis voor al het materiaal. Inge doet mee aan wedstrijden in plöjning, ploegen in Scandinavië en heeft veel prijzen gewonnen, dus ook die speciale tractor heeft zijn eigen huis. Het huis ligt naast een rots, waar ze een trap in hebben gemetseld, zodat je boven op de berg kan zitten en genieten van het uitzicht. Het was supergezellig.
Nu zitten we in een boemeltreintje richting Kalmar. Het is eigenlijk wel leuk, want deze klinkt zoals vroeger, boemboem over de rails, maar om te typen nogal lastig.

Geschreven door Monique.op.pad