Dinsdag 18 juli

Volgens ons begonnen we vandaag aan de meest saaie dag van de hele reis, want we zouden alleen maar de busreis doen en dan een nachtje Tornio, waar we absoluut niets van verwachtten.
Om 11 uur was het uitchecktijd en daarna naar het busstation gelopen en onderweg op de markt een kopje vieze koffie gedronken. Af en toe heb je in Zweden hetzelfde fenomeen als in de Verenigde Staten: een bottomless cup. Je krijgt steeds bijgevuld, maar dat is eerder een straf dan een beloning.
Nog nooit van mijn leven heb ik een busstation gezien als dit. Totaal verlaten, geen plek om kaartjes te kopen, alleen een wachtkamer en 2 toiletten, waar je voor 1 euro kunt plassen, geen electronische informatie over bustijden en ook geen papieren. Op de plek waar de bussen komen, 8 palen met op de borden een aantal plaatsnamen. Het was de bedoeling bus 7 te nemen van een bepaalde busmaatschappij. In Nederland gebruiken we een geweldig goede website Rome2Rio, die altijd heel duidelijk aangeeft op welke manieren je ergens kunt komen en daar stond toentertijd dat bus 7 om 13.10 zou vertrekken. Hier ter plekke gaf het internet 12.30 aan en ook bij de plaatselijke VVV zeiden ze, half 1 en nog een bus 2.10.
Wij zaten dus opgebaard op het bankje bij paal 7 en zagen af en toe een bus, maar onze bus kwam niet. Nou dan zal het toch wel 10 over 1 zijn, zoals we oorspronkelijk hadden gevonden, maar nee, ook niet. Zo fijn als er niemand is of nergens iets staat en dat de bevolking nauwelijks Engels spreekt. Gebeld met de busmaatschappij en die beweerde 2.10 uur. Ondertussen was ik al aan het uitzoeken wat we zouden kunnen doen, als die bus ook niet zou komen. Er ging een trein naar Kemi en vandaar zouden we met een bus naar Tornio kunnen. Om 2.10 uur staat er wel een transportbusje voor ong. 18 personen, maar helemaal aan het begin van de parkeerplaats. Toen dat busje voorbijreed, zag ik ineens in een ooghoek op de voorruit een papier geplakt met de naam Tornio. Ik als een vogelverschrikker met armen zwaaiend om dat busje te bezweren te stoppen, wat hij gelukkig deed. Het was dus het bedoelde vervoer. Helemaal geen bus 7, maar een totaal andere maatschappij.
Er zaten nog 3 mensen in het busje, maar die stapten al binnen een paar kilometer uit en daarna waren we alleen. Onderweg moest de chauffeur nog een keer stoppen voor een overstappend rendier. Helaas was ik te laat voor een foto. Dit gedoe maakt de reis wel minder saai, maar leuker?
Tornio was zoals we al dachten, geen flikker aan, wel meer restaurants dan ik gedacht had, maar stuk voor stuk dicht, dus het werd inderdaad een pizza bij de lokale snackbar.

Woensdag 19 juli

Tornio is eigenlijk aan Haparanda vastgebouwd, alleen is de ene plek Finland en de andere Zweden en is het in Finland een uur later. Het busstation waar we gisterenavond waren aangekomen, wordt wel gedeeld door beide landen, maar de stations liggen juist zo ver mogelijk weg van elkaar, bijna 3 kilometer verder. We moesten met een taxi naar het station en dan maar kijken wat te doen in de 4 uur, die we moesten wachten. Het station is een heel mooi gebouw uit 1919, maar ook hier weer, totaal verlaten, gelukkig wel een electronisch bord, dat onze trein aankondigde. Is wel een geruststelling.
We hebben onze bagage achtergelaten en gingen eens kijken, waar we koffie zouden kunnen drinken en wat rondkijken. Buiten stond net een busje, dat bejaarden van A naar B brengt en hij wilde ons wel meenemen naar een koffietentje. Per slot van rekening vallen we in de doelgroep. De chauffeur zette ons af bij een leuk plekje, winkel, annex café.
Vroeger gingen we altijd in de voorjaarsvakantie naar Zweden en dat was ook de tijd dat je in Zweden ‘semlor’ bij de koffie eet, heel lekker. Die semlor kun je alleen eten in de vastentijd. De afgelopen winter waren we ook precies in die tijd in Zweden voor de begrafenis van Bengts tante en ja hoor, lekker semlor gegeten en toen zeiden we al tegen elkaar dat dat voor het laatst zou zijn omdat we niet graag meer in de winter naar Zweden gaan, maar de Zweden zijn creatief en we konden hier in Haparanda ‘sommarsemla’ eten, hetzelfde, maar nu met verse aardbeien.
Dat leek me het hoogtepunt van Haparanda, maar toen wilde Bengt het toch weer spannend maken. Hij had z’n fototoestel in het bejaardenbusje laten liggen (bewijs dat hij in ieder geval bij de doelgroep hoort).
Wij naar het gemeentehuis om te achterhalen hoe de busmaatschappij heet of hoe de chauffeur heette. Na een SMS naar de chauffeur contact gemaakt en het fototoestel teruggekregen.
Om meer rampen te voorkomen terug naar het station, waar we rustig hebben gewacht op de trein. Nu zit ik in de trein te typen en dadelijk komen we aan in Luleå.
Het viel met bakken uit de hemel toen we aankwamen, maar een kwartiertje later, konden we er wel door naar dit keer een hotel. In de buurt van het station was geen appartement te vinden. Het hotel is zeer basic, maar voor 2 nachten wel te doen.
Hede vond het maar niks, dat wij steeds voor exoten gaan om te eten i.p.v. een echte Finse- of Zweedse hap en daar hebben we naar geluisterd en maar meteen nummer 1 van Tripadvisor gekozen. Het was inderdaad lekker en röding, een zoetwatervis vergelijkbaar met forel en hummersoppa, alhoewel het niet met kreeft, maar met garnalen was gemaakt, waren zeker aan te raden.
Het is overigens zóóó prettig, dat we eindelijk alles begrijpen. Vanaf Polen ging dat allemaal erg moeizaam en op een gegeven moment word je het gewoon zat, dat ze of niet durven praten of niet kunnen. Bij die onderwijsonderzoeken, waar ze schoolprestaties van landen vergelijken, scoort Finland doorgaans heel hoog, maar dan, denk ik, dat ze kennis van Engels niet mee tellen, want wat ik hoorde, is knap droevig bij jong en oud.


Donderdag 20 juli

Waarom zijn we eigenlijk in Luleå? Toen ik 40 jaar geleden (!) Bengt leerde kennen, was ik diep onder de indruk van waar hij vandaan kwam en natuurlijk moest ik dan bij vrienden overdrijven en zeggen, dat hij min of meer uit Lapland kwam. Bengt zei dan steeds, dat dat volstrekt belachelijk was en dat Tyr Andersson, een collega van hem, pas van ver kwam, nl. Luleå. Toen werd het zaadje al geplant en 2 jaar geleden, toen we in Kiruna waren, zagen we enorme lange treinen met ijzererts richting Luleå gaan en heb ik me voorgenomen, dat ik 1 keer Luleå wilde bezoeken en dat is nu het geval.
Bengt is vandaag aan de beurt om te bepalen wat we gaan doen en hij kiest voor het Flygmuseet, het museum met militaire vliegtuigen en aanverwante zaken. Het museum is, voorzichtig uitgedrukt, zeer moeizaam te vinden. De dichtstbijzijnde bushalte is 3,3 km verwijderd van het museum. Op de kaart zag ik, dat het heel dicht bij het vliegveld lag, dus ik wilde slim zijn en met de bus naar het vliegveld gaan en dan verder lopen of taxi. Fout, hemelsbreed was het heel dichtbij, maar in het echt moet je helemaal om het vliegveld heen. Het was in de taxi maar een minuut of 5, maar wel voor € 30. Voor je in een taxi stapt, staat er al € 10 op de teller.
Het museum zelf maakte Bengt wel heel blij. Hij staarde steeds diepzinnig naar elke motor, want hij heeft ooit zelf op dit type motoren gerekend, dus logisch, dat hij het boeiend vond. Ook kent hij elk type vliegtuig en hier stond er van elk type een exemplaar. Ikzelf zat rustig op mijn krukje.
We zijn na afloop toch aan die 3,3 km begonnen en dat was een leuke wandeling in het bos. Ik hoopte nog op een eland als beloning, maar dat kwam er niet van. Uiteraard ietsje langer gelopen, maar ja, dat hoort nu eenmaal bij ons. De bus kwam al na een kwartiertje en in Luleå lekker koffiegedronken en zelfs een beetje geshopt.
Vanavond weer lokaal eten gekozen in een bistro, pasta met rendiervlees, superlekker!
Tot slot nog een rondje door de haven, waar 2 ijsbrekers liggen, want al dat water, dat we zagen, wordt ‘s winters een grote ijsvlakte.

Vrijdag 21 juli

De trein gaat pas om 5 uur, dus tijd genoeg om een bezoek te brengen aan Gammelstan, het oude Luleå. Er moest een nieuw Luleå komen, omdat het oude Luleå steeds meer stijgt. Van de eerste tijd tot nu toe is het 10 meter gestegen. Het land stijgt omdat het ijs is verdwenen.
Gammelstan is een kerkdorp en behoort bij het Werelderfgoed. Vroeger kwamen de mensen een paar keer per jaar hiernaartoe om naar de kerk te gaan, of om een rechtszaak bij te wonen, voor markten of om vrienden te ontmoeten en om huwelijken te regelen. Ze kwamen van heinde en verre en moesten overnachten en hier waren wel 405 huizen en 553 kamers. Nog steeds wordt er 3 of 4 keer per jaar een kerkweekend gehouden.
Bij Gammelstan was ook nog een soort openluchtmuseum met activiteiten voor kinderen en een aantal huizen, waar je in kon. De inrichting verschilde nauwelijks van Eke, tegelkachels, weefgetouwen, orgels, bedstee’s, geweven vloerkleedjes. Het was wel leuk, want het is een oh ja zo was het gevoel.
Terug in de stad nog naar de Domkerk, waar net een doop aan de gang was. Afgehaakt bij het Credo.
We maken deze reis om nieuwe dingen te zien, cultuur te snuiven, in de natuur te zijn, maar er is nog een derde reden en dat is familiebezoek. Als we straks om 9 uur in Umeå aankomen, staat daar, als het goed is, Lars, Bengts broer te wachten en begint dat deel van de reis.

Geschreven door Monique.op.pad