Maandag, 1 augustus

Het zat er dik in, dat het niet zou verlopen als gepland en dat deed het ook niet. Eigenlijk was het dikke pech. Trein 2 had vertraging omdat er een trein met pech voor had gezeten. Die vertraging was 28 minuten, terwijl wij 23 minuten overstaptijd hadden. Het hele schema viel als een kaartenhuis in elkaar.
Als we nu genoeg van de geografie van Italië hadden geweten, waren er alternatieven geweest, merkten we al reizende, maar ja, dat is voor de volgende keer.
Met veel soebatten bij een Italiaanse capotreni, mochten we toch in de highspeedtrein van Milaan naar Zürich zonder reservering. Die trein was 2 uur later, dan de trein, waar we wel een reservering voor hadden en ik beloofde de goede man 3,5 uur te zullen consumeren in de restauratiewagen. De mevrouw van de restauratiewagen kwam met een beter idee. Aan onze trein zat een hele extra trein vastgekoppeld, die afgesloten was, maar die trein zou vanaf Chiasso, de grensplaats met Zwitserland, opengaan en vrijwel leeg zijn. Wij in de buurt van Chiasso, helemaal door onze stampvolle trein gelopen naar het einde en in Chiasso eruit en in de andere overgestapt, die inderdaad open bleek te gaan. Daarna hadden we een eigen treindeel.
Wel prettig, maar het verhielp niet het echte probleem, nl. dat het inmiddels te laat was voor doorlopende treinen.
Om half 9 in Zürich, moesten we tot 10 uur wachten op een volgende trein. We konden nog net eten kopen, maar niet opeten in het restaurant, want dat ging om 9 uur dicht. Uiteindelijk hebben we buiten op een bankje op het stationsplein het naar binnen gewerkt.
De trein van 10 uur was de night jet die van Zürich naar Amsterdam ging. We hebben nog even gedacht te blijven zitten en Heidelberg over te slaan, maar het was nog 11 uur en we hadden er al 12 uur op zitten, dus nee, reisdoel blijft Heidelberg.
We hadden inmiddels contact gehad met het appartement en het was geen probleem wanneer we zouden komen. We kregen een code en adres, waar we de sleutel konden halen. Dat was wel een geruststelling, dus weer opgemonterd verder. Die night jet was wel een onrustige trein, veel onduidelijk volk, steeds heen en weer lopend en een toilet, dat bijna niet openging. Je moest die toilet bijna opentrappen en wij zaten er helaas 1,5 meter vandaan, dus iedere keer dat gedonder. We waren blij, dat we in Karlsruhe waren en eruit konden. Het was toen 1,20 uur. Het bijzondere voor ons, was toch wel, dat er vanaf 3 uur ‘s nachts al heel veel treinen rijden in Duitsland en het daarom op het station helemaal niet eng of verlaten was. Er was nog een tentje open voor koffie, er liep politie rond, er waren schone toiletten en ja, er waren ook maffo’s, maar het was niet zo erg om weer 1 uur en 3 kwartier te wachten. Om 3 uur trein 7 binnengestapt, die op de minuut af op tijd vertrok en 40 minuten later aankwam in Heidelberg. Gauw een taxi in, sleutel opgehaald en om 4 uur ons nieuwe appartement binnengestapt. Heel mooi, ruim en modern appartement met lekker balkon, maar op dat moment belangrijker, heerlijk bed!!

Dinsdag 2 augustus

Een paar uur slapen doet wonderen. Redelijk verkwikt om half 10 opgestaan en het leed al weer min of meer vergeten en nieuwsgierig naar Heidelberg. Een paar jaar geleden had Joke uit Australië er enthousiast over gepraat en ons de stad aangeraden. Zij was daar omdat Claire, haar dochter er een half jaar studeerde. Daarvoor kende ik Heidelberg alleen omdat mijn moeder vaak luid en met veel overgave en niet mooi, ‘Ich hab mein Herz in Heidelberg verloren’ in de keuken zong.
In ieder geval redenen genoeg om zelf op onderzoek uit te gaan en te oordelen of het een plek voor hartverlies is.
Even weer de actuele weerssituatie: 32, voelt als 34.
We zijn op weg gegaan naar die Altstadt via de Hauptstrasse, een lange winkelstraat met best wel leuke winkels, die nog leuker werd, toen we een TK Maxx zagen. Heidelberg is als Salzburg, schoon, prachtige huizen, niet helemaal Jugendstil, maar wel met kleurtjes en versieringen en uiteraard een aantal kerken. Die kerken waren wel anders. Niet zo protserig en Barok, maar soberder, witte plafonds, weinig beelden, minder glas in lood, kortom mooier.
Die Altstadt is mooi, vandaar doemt het kasteel hoog op de berg op, grote Gotische kerk op de Marktplatz, terrassen, kronkelstraten met hobbelige keien en dan de rivier, de Neckar met die Alte Brücke en aan de overkant schitterende villa’s in het groen. Een rijk geheel.
Een paar uur slaap en de temperatuur maakten wel dat ons energieniveau vrij laag was, dus na een paar uur huiswaarts. Toch konden we TK Maxx niet weerstaan en met allebei nieuwe schoenen tevreden op huis aan. Het was ook wel belangrijk om nog wat meer uit te rusten, want we hadden voor de avond nog een voorstelling in het Schloss boven op de berg.
Na een uurtje extra slaap, omgekleed en vrolijk op weg naar het Schloss. Niet lopen, maar met een bus en de kabelbaan. Boven meteen maar aan de Sekt. Het is weer een fantastische plek voor een openluchtvoorstelling. Het slot is gedeeltelijk ofwel afgebrand, ofwel gebombardeerd, maar in ieder geval deels ruïne. Ik was verbaasd, dat ik kaartjes had kunnen kopen, want het was volledig uitverkocht en er zaten nog heel veel mensen op het gras. De voorstelling heette ‘Shakespeare in love’ en hoorde bij de Heidelberger Festspiele.
Het was een komedie, Shakespeare was zijn inspiratie kwijt wegens gebrek aan een muze, vrouwenrollen werden in die tijd door mannen gespeeld, maar nu was er een vrouw, als man verkleed, die graag toneelspeelster wilde zijn en ja, ze viel op Shakespeare en hij op haar, maar zij was door haar vader aan een andere man verkocht. Kortom het werd Romeo en Julia in een komische setting. We konden het deze keer prima verstaan, niet als de vorige keer in Düsseldorf, toen we bij een stuk van Brecht, de handen vol hadden om het te begrijpen.
Het was leuk weer uit te gaan en een toneelstuk in zo’n sfeer en zo’n temperatuur (nog 30 graden) mee te maken.

Woensdag, 3 augustus

De laatste dag Heidelberg. Mag het nog een graadje warmer zijn, ja hoor, vandaag doen we 35 graden.
Eerst even huiswerk voor morgen gedaan, de tramhalte gezocht van de tram naar het station en alvast kaartjes gekocht. We laten niets aan het toeval over en zijn van plan een trein eerder te nemen om een vertraging te kunnen handelen. De Gotische Heilige Geistkirche binnengegaan en daarna op weg naar de Alte Brücke om die over te steken, maar eerst Kaffee mit Kuchen, rabarbertaart en blauwe bessentaart om dat ook af te vinken van wat hoort in Duitsland. Niet om lelijk te doen, maar appeltaart wint.
Daarna toch echt die brug over en de berg op om boven het Filosofenpad te lopen. Deze berg was misschien wel de laatste test om te kijken of we in aanmerking komen voor het ‘Trappenklimmendiploma’ en ik zou denken van wel. Fikse klim met die temperatuur, maar als beloning geweldig uitzicht. Boven was het Filosofenpad een gewone verharde weg met bankjes, waar je diepzinninge gedachtes kon hebben. We hebben ooit in Kyoto, Japan, ook een Filosofenpad gelopen,, maar dat was heel mooi aangelegd met kabbelende beekjes onder groene bomen en bloemen en niet een asfaltweg in de brandende zon. Er kwamen ook niet zoveel waardevolle gedachtes in ons op, dus maar afgedaald om prozaïsch te gaan eten. Wel door het denken aan Kyoto voor Japanse sushi gegaan.
We wilden nog een keer de kabelbaan omhoog, maar kregen te horen, dat de wachttijd boven om van de ene naar de andere, oudere originele tram te gaan, een uur was en dat was een dikke nee. Terug naar de ventilator, maar nog even Galleria Kaufhaus binnen omdat ze enorme Sale beloofden. Een veel te truttig warenhuis op een topje na.
Toen de zon eindelijk onderging, zijn we voor een wijntje en snack gegaan om te proosten op de verjaardag van Ingmar en toen kwamen onze filosofische gedachten wel op gang. Een besef hoe begenadigd we zijn, dat we samen zo’n reis kunnen ondernemen, dat we 2 kinderen hebben, die gelukkig zijn en een zinvol leven hebben opgebouwd met partners, die het positieve alleen maar vervolmaken en niet tegenwerken en dat we de leukste kleinkinderen van de wereld hebben gekregen. Dit alles kunnen we alleen maar met diepste nederigheid ontvangen.
We hebben deze reis veel gezien, veel ondernomen en veel genoten, maar het is niet erg om naar huis te gaan, want daar wacht ons fijne huis, onze famile en vrienden. Oost west, thuis best.

Geschreven door Monique.op.pad