Zaterdag, 23 juli

Ja, het gaat lukken: Bengt voelt zich weer okay, dus op naar Verona. Gisterenavond zijn we nog ‘s avonds gaan eten, maar toen liep hij nog een beetje als iemand met een glaasje teveel op, maar nu is hij weer de oude. We hebben het trammetje gepakt en waren ruim op tijd op het station. Hier in Italië is treinreizen zoals je het wilt. Ongelooflijk, op de minuut af vertrekt hij en komt 3 uur later exact op tijd aan. Tijdens de reis krijg je water, nog een consumptie en een koekje of een zakje chips. We hadden gereserveerde plaatsen en de trein was niet vol.
In Verona lag de autoverhuurmaatschappij naast het station en niet veel later in een knalblauw Peugeotje naar de villa, want dat hebben we hier, een echte villa op 6 km van de stad.
De eigenaresse wachtte ons op. De villa heeft 4 grote slaapkamers, 2 badkamers, keuken, eetkamer, woonkamer en een fijn terras. Bengt en ik zijn gauw boodschappen gaan doen om alles binnen te hebben voor de anderen komen, maar dat lukte maar net, want toen we ons straatje weer indraaiden, reden Joke en Nol daar al.
We zijn later met z’n vieren in een lokaal restaurantje gaan eten en Bengt en Nol hebben om 9 uur Marijke en Sturla gehaald, die uiteindelijk met een half uurtje vertraging aankwamen. Helemaal niet slecht als je bedenkt, dat ze ook door Duitsland moesten.

Zondag, 24 juli

Vandaag gaan we Verona bekijken en wat een aangename verrassing was dat! Wat een geweldig mooie stad. Eerst natuurlijk al die fantastische Arena, waar we vanavond onze opera hebben. Heel leuk was, dat ze met een grote kraan de decorstukken voor vanavond naar binnen aan het takelen waren. Grote beelden of beter delen van beelden, bv een enorm stel benen en andere platen. Ik verheug me zo op vanavond. We hebben er 2 jaar op moeten wachten, maar het gaat nu echt lukken. Na de Arena zochten we naar het huis van Romeo en Giulietta en zonder in de gaten te hebben, dat er een hele lange rij stond, liepen we heel lomp zo naar binnen. Op het binnenplein was het beroemde balkonnetje en een beeld van Giulietta, waar iedereen aan haar borsten zat. Die borsten waren nu helemaal goudkleurig. Ons groepje ging niet voor een borstgreep. Verder is er ook een mooie brug met kasteel als je de stad inloopt. Het kasteel was van de familie Scaligero, wrede heersers over de stad in de 13de eeuw. Hun symbool is een trapje, wat je terug vindt in het hekwerk. Een trapje omdat scale uit de naam Scaligero, trap betekent. Verder zijn er geweldig leuke pleinen, gezellige winkelstraten en ook een Dom ontbreekt natuurlijk niet. Het Domcomplex bestond uit meerdere delen, de St.Helenakapel, opgravingen en de Dom zelf. In ons gidsje stond een heel verhaal over een bot, dat aan het plafond hing, een symbool van door christelijke ridders vermoorde draken, slangen, walvissen of andere monsters en diende als getuigenis van het gevecht tussen goed en kwaad. We hebben ons rot gezocht naar het bot en waren geneigd de tekst uit het foldertje te schrappen en toen vonden we het toch! Het is nog wel steeds snoeiheet: 37 graden, voelt als 39, staat er steeds op mijn weerapp.
We hebben wel het hele stadje bekeken en gegeten op een iets koeler plekje en daarna terug naar huis om ons goeie goed aan te doen.
De opera begon om 9 uur, maar we waren ruim op tijd in de Arena. Er kunnen er 13.000 in, maar hij zat niet helemaal vol. We hadden goede plekken ten opzichte van de bühne, maar ondanks een kussentje, hadden we wel een enorme houten kont aan het eind van de avond. Maar dat is het enige negatieve wat ik kan vermelden en dat woog ruimschoots op tegen wat we voorgeschoteld kregen. We hadden lekkere Prosecco gekocht, 10 euro voor een plastic bekertje, maar je zit maar een keer in de Arena. Om 9 uur begon onze Aïda en wat een spektakel, grandioos, honderden mensen met attributen, een spectaculair decor met een grote pyramide en enorme beelden. De Aïda zong geweldig en Radames ook. Het orkest was goed, het koor indrukwekkend en een geweldig ballet. Je komt ogen en oren tekort. Een opera zien in de Arena stond al heel lang op mijn bucket list en ik heb genoten en niet alleen ik, we waren allemaal superenthousiast. En nu was zo’n zwoele avond natuurlijk wel ontzettend fijn. Het was om 12.15 afgelopen, maar we hebben er nog tot 2 uur over nagepraat. Een absoluut hoogtepunt van een toch al zo heerlijke reis.

Maandag, 25 juli

Vandaag gaan we naar Montagnana, een klein juweeltje, waarmee Sturla op de proppen kwam. Het is een heel mooi, volledig ommuurd stadje met leuke straatjes en een mooie basilica. Het was wel weer erg heet en om 3 uur gingen de keukens van alle restaurants dicht. Gelukkig hadden we ons op tijd gesetteld en deze keer in een prosciutteria, een plek waar alles om ham draait. Het plaatsje is dus beroemd om zijn rauwe ham en die kregen we in allerlei vormen opgediend, 18, 10 en 9 maanden gerijpt met meloen en 2 soorten pizza, uiteraard ook met ham. Heel lekker.
Na het eten de basilica nog in en daarna weer op huis aan. ‘s Avonds werd de competitie van Yahtzee geopend. 2 Jaar geleden speelden we elke avond Yahtzee en daar zijn we nu ook weer mee begonnen. Tot mijn grote genoegen en minder van de anderen, gooide ik bij beide spelletjes bij de eerste beurt een Yahtzee van zessen. Het vervolg was minder, maar toch!
Ondertussen ging het bliksemen en kwamen er flinke windvlagen en zelfs een beetje regen. Het weerbericht had het over noodweer, maar dat viel alles mee.

Dinsdag, 26 juli

Het zou een aantal graden minder zijn, maar dat was echt niet zo, gewoon weer 35 graden. Op het programma staat Sirmione, een enorme toeristische hotspot aan het Gardameer. Om je auto kwijt te kunnen, was een hele uitdaging, maar uiteindelijk lukte het. Sirmione heeft ook een beroemd kasteel van de familie Scaligero, dezelfde familie als die van Verona. Het was afgrijselijk druk, veel Nederlanders en Duitsers, maar eigenlijk met van alles wat.
Na een drankje, hebben we het strand opgezocht. We hadden schaduw en dat was een groot pré, maar het was wel een keienstrand, dus als ware Jut en Julen strompelend en struikelend het water in. Best wel warm water, maar als je een stukje doorzwom, ook wel weer lekker. Opdrogen onder de bomen op zachter grind en tot slot weer super gegeten, deze keer veel zeevruchten. Het restaurant had prachtige Murano glazen, die volgens de ober, 50 euro per stuk waren. Je zult er maar een breken. Dit bedrijfsrisico hadden ze wel al een beetje in de prijs ingecalculculeerd.
Thuis weer in afwachting van onweer en regen, maar dat is voorlopig niet het geval en is het echt genieten op het terras met watermeloen en wijn en biertjes. Vanavond heeft Zweden nog een kans om een ronde verder te komen in het damesvoetbal, maar ik vrees het ergste, want het staat nu, als ik dit typ, 1-0 voor Engeland.

Woensdag, 27 juli

Het werd 4-0, maar we hebben Bengt getroost met een Yahtzee spelletje, maar dat ging ook niet zo goed voor hem. Zo is het leven, zeggen we maar.
Op naar Mantova is het reisplan vandaag. Mantova was in 2016 culturele hoofdstad van Europa en is inmiddels aangewezen als Unesco World Heritage. Het is een prachtig stadje, iets tussen het hele stille Montagnana en de heksenketel van Sirmione. Mooie pleinen, gebouwen en kerken en een indrukwekkend Palazzo Ducale met maar liefst 500 kamers. We zijn er binnengegaan, hebben niet alle kamers gedaan maar wel een aantal en dat was zeer de moeite waard. Grote zalen met bewerkte plafonds, gobelins of muurschilderingen, marmeren beelden, weer veel te veel voor een persoon. Er was ook nog een buitenverblijf, Palazzo Te, maar dat vonden we niet zo snel, dus toen we het eindelijk vonden, hebben we het alleen min of meer van buiten bekeken en gingen daarvoor in de plaats in op het voorstel van Sturla om een drankje te drinken.
Na ons dagelijkse supermarktuitje terug naar huis voor de laatste avond.

Geschreven door Monique.op.pad