Woensdag, 20 juli

Rome en wij tweeën is geen goede combinatie. Een aantal jaren geleden hadden we ook eens een lang weekend Rome geboekt van vrijdagochtend vroeg tot maandagmiddag. Die vrijdagochtend, echt wel ochtend want de vlucht zou om 7 uur zijn, bleek de Easyjet er niet te zijn. Uren later was er wel een vliegtuig maar geen fitte piloot, dus weer een paar uur erbij. Tot overmaat van ramp bleek, dat er in Rome een staking in het openbaar vervoer was uitgebroken. Kortom om 3 uur ‘s middags zaten wij weer in de trein richting Utrecht.
Deze keer was bedoeld als inhaal van dit vorige voorval.
Nou, zoals jullie weten, was Bengt ziek. De eerste uren heb ik hem met Argusogen in de gaten gehouden, alle vragen gesteld, die je maar kunt stellen over mogelijke enge ziektes passend bij zijn verschijnselen en uiteindelijk tot de conclusie gekomen, dat het toch echt hetzelfde was als de keer ervoor: vestibulaire neuritis, een ontsteking van een zenuw in het oorgebied. Het is vervelend, want je kunt gewoon niet op zijn. Sta je op dan ben je heel misselijk en duizelig. Het gaat vanzelf over. Eigenlijk had hij geen betere plek kunnen kiezen, want we hebben een heel fijn en ruim appartement en veel belangrijker, met gecontroleerde temperatuur.
Goed Bengt plat en voor mij zat er niets anders op dan alleen op pad. Allereerst om een kaartje van de stad te veroveren, geld te pinnen, want hier moet je heel vaak nog contant betalen en wat boodschappen te doen.
Het is echt achterlijk heet, 35 graden, maar ik ben toch maar richting station gelopen voor een informatiepunt. Dat station is een grote bende, duizenden mensen, regionale treinen, high speedtreinen, metrolijnen en je kunt niet van het een naar het ander lopen tenzij met kaartje. Ik kan echt wel in het Italiaans wat vragen, maar zij kunnen niet antwoorden, of in de trant van: ‘daar op de hoek was altijd een ATM maar of hij werkt ….’
Uiteindelijk in een boekenwinkel een boekje met plattegrond gekocht, omdat het enige infopunt, info voor openbaar vervoer was, waar men mij naar verwees.
Ook nog geld kunnen pinnen en boodschappen gedaan. Thuis situatie onveranderd, yogalesje en later eten gehaald in het restaurant waar we gisteren iets hadden gedronken.

Donderdag 21 juli,

Vandaag dan maar alleen op stap om toch het een en ander van de stad te zien. Aangezien een museum bekijken voor mij het leukste is om te doen, gekozen voor de Galleria dell’Arte Moderna. Volgens de website, kon je er met de metro komen, maar er stond weer niet bij, dat je vanaf de metrohalte nog ruim een half uur moest lopen. We hebben het vandaag over nog een graadje meer, 36 graden.
Het museum was een feestje. Mijn grote favoriet is Giorgio di Chirico, maar het probleem is, dat je van hem nauwelijks werk vindt, maar in dit museum 6 schilderijen. Echt geweldig, een beetje unheimisch, maar dat vind ik juist zo gaaf. Er was ook nog een van Gogh, een Miró, een Calder, een Modigliani, echt teveel om op te noemen in een fantstisch ruim gebouw en lekker koel. Daarna besloten toch nog een blik op een paar highlights te werpen. Ik had zo’n kaart waarbij je in elk type vervoer kunt stappen, dus uit het museum gewoon in een bus gestapt. Ik niet meer een half uur lopen! Eerst had ik geen flauw idee waar ik was, maar op een gegeven moment zag ik een M van de metro en had ik weer controle. Na een lunch, Piazza del Popolo, de Trevi fonteinen, de Spaanse trappen en Via del Corso gedaan. Ik realiseerde me tijdens deze bezichtiging, dat op bijna elk plein een Egyptische obelisk of zuil stond. Ook al was het leuk die dingen weer eens te zien, was het toch vooral ontzettend vermoeiend met die hitte. Alles plakte en de hoeveelheid toeristen hielp ook niet echt.
Terug naar huis in overvolle metro’s.
Thuis lekker bijgekomen en Tour gekeken en toen het tijd was iets te eten te halen, ontdekt, dat mijn portemonnee was gestolen. Kon er nog wel bij. Gelukkig ben ik in de loop van de tijd slimmer geworden, dus ik had 150 euro van de 200, die ik gisteren gepind had, thuisgelaten en ook alle pasjes. Ik heb een pasje in een apart vakje, dus ik was al met al ong. 65 euro kwijt en de portemonnee, die ik al 20 jaar had, maar toch. Ik heb niets gemerkt, maar je staat in die metro boven op elkaar en ik moet naar het station, niet de beste buurt.
Niets aan te doen, tegenslag hoort bij reizen. Pizza gehaald en TV gekeken.

Vrijdag, 22 juli

De dag begint hoopvol. Bengt is opgestaan en was in staat te douchen en zittend te ontbijten. Het is nog niet over, dus ik heb hem verboden mee te gaan naar buiten. Veel overtuiging was daar niet voor nodig, want hij besefte, dat 85% niet genoeg is, zeker niet, als je morgen moet reizen. Hij ging braaf weer naar bed na het ontbijt met vrije trainingen van de Formule I in het vooruitzicht.
Diep in mijn hart voelde ik ook niet zo veel voor sightseeing dus ik besloot het andere Museo d’Arte Moderna te bezoeken. Kom ik daar, zegt dat mens, dat de gewone collectie niet te zien is vanwege een speciale video expositie. Daar had ik geen zin in, dus ondanks chagrijn, besloten voor het Museo d’arte contemporánea di Roma. De route uitgestippeld en op weg. In de bus vraag ik aan een vrouw of ik naast haar mocht zitten. Ze had een klein tasje op die stoel gelegd. Ze wees naar de overkant, maar dat was achteruit rijden en dat kan ik niet zo goed en bovendien weet ik dan niet waar ik ben, dus ik wees ijverig op de plek naast haar. De overbuurvrouw gebaarde me, dat ik mijn kapje op moest zetten. Had ik echt even vergeten, dus gauw gedaan, maar te laat. Die vrouw met de 2 plekken, begint me toch een partij te schreeuwen en te schelden, niet normaal en niet even, de hele tijd door, iedereen keek ervan op. Ik, als aanstichter, was gauw ergens anders gaan staan en die man naast me, zei sorry tegen mij, alsof hij zich voor haar moest verontschuldigen. Door alle commotie had ik niet eens beseft, dat ik de verkeerde kant op reed. Ik gauw uitgestapt, maar ik stond nb al bij de Tiber. Een tijdje Lungotevere gelopen, maar dat is gewoon een vieze rivier, die weinig water bevat met veel groene drab.
Inmiddels had ik het helemaal gehad, de eerste beste bus terug naar huis en besloten voor rustdag. Die bus terug bleek een toevalstreffer, want die ging langs een aantal highlights, Piazza di Venezia, Quirinale, Forum Romanum en nog meer. Kreeg ik toch nog wat meer te zien.
Straks gaan we misschien samen iets eten.
Trouwens, Bengt bedankt jullie voor jullie lieve belangstelling.

Ik begon al te zeggen, dat Rome niet zo klikt met ons en dat is wel bewaarheid. Toch heb ik deze keer een hele andere kant van Rome gezien. De andere keren ging je van highlight naar highlight, maar nu liep ik in het Rome van de Romeinen, zat met hun in de bus, dronk mijn koffie in hun bars en at waar zij eten. Ondanks dat ik steeds Italiaans heb besproken, dus er geen reden van ‘niet begrepen’ was, zijn ze ronduit lomp en onvriendelijk op een uitzondering na. De stad zelf heeft me wel verbaasd, want er zijn nog veel meer oude resten, dan wat iedereen kent. Echt overal vind je een zuiltje, een berg stenen, resten van een tempel of een muur of een poort, echt overal. En dan niet te vergeten de hoeveelheid kerken en standbeelden en fonteinen, die uit de Renaissance stammen. Over het moderne Rome kan ik kort zijn. Het is vies, niet onderhouden, overvolle stinkende vuilnisbakken ( ze kunnen de concurrentie aan met India) en idioot gevaarlijk verkeer. Je moet echt moed vertonen om over te steken, ook al heb je groen, want als het even kan, rijden ze toch door.

Dit deel van de reis ga ik gauw vergeten en integendeel me verheugen op wat er nu staat te gebeuren. Morgen gaan we naar Verona en daar gaan we we onze reisgenoten van 2 jaar geleden ontmoeten. Tijdens die reis, 2 jaar geleden, zouden we een weekend naar Verona en daar naar de opera, maar dat ging toen, vanwege Corona, niet door. Het geld kwam niet terug, wel vouchers en die gaan we nu gebruiken. Nol en Joke komen uit Frankrijk en Marijke en Sturla uit Nederland en wij uit Rome en we gaan er een paar heerlijke dagen van maken.

Geschreven door Monique.op.pad